Zondag is het zover. In het Italiaanse Imola wordt dan gestreden om de regenboogtrui. Naar wie wordt het uitkijken? Onze wielerredacteurs geven hun pronostiek.
Winnaar komt uit de Tour…
Gaat er dit weekend, voor het eerst sinds 2012 en Philippe Gilbert, nog eens een Belg met de wereldtitel bij de mannen lopen? Wout van Aert staat zowat in alle lijstjes en lijkt dus ook een van de topfavorieten, maar vreemd genoeg komt de naam van de Kempenaar enkel bij de voorspellingen van onze wielerredacteurs enkel voor bij die van Roel Van Den Broeck.
‘Was de Tour rijden een voor- dan wel een nadeel met het oog op het WK? Daarover zijn de meningen ook bij renners en insiders verdeeld. Volgens mij stond de winnaar alvast wél aan de start van de Ronde van Frankrijk’, denkt Van Den Broeck. ”Onze’ Wout van Aert bijvoorbeeld, die dit seizoen zowat alles blijkt te kunnen. Of wat te denken van Marc Hirschi na diens fenomenale prestaties op Franse wegen? Maar als je me één naam vraagt, dan ga ik voor eentje die mogelijk op weinig pronostiekbriefjes voorkomt. Nu zijn grote droom is uitgekomen en hij op het podium stond in Parijs, gaat Richie Porte door op zijn elan. Kort na de geboorte van zijn zoon Luca in 2008 won hij de Ronde van Zwitserland, kort na de geboorte van dochterlief Eloise wordt de Tasmanian Devil zowaar wereldkampioen!’
Nog iemand die in de kansen van de Zwitserse Tourrevelatie Hirschi gelooft, is Peter Mangelschots. ‘Als dit wegens de compleet dooreengeschudde kalender het vreemdste WK sinds lange tijd wordt, zoals velen voorspellen, dan moeten we kijken naar de vrijbuiters, de baroudeurs in het peloton. En dan kom je uit bij iemand die in de Tour getoond heeft dat hij graag en gretig het avontuur zoekt: Marc Hirschi. In de Tour werd de jonge Zwitser karig beloond, met slechts één ritzege, maar hij kreeg wel de prijs van de strijdlust. Zondag ook de regenboogtrui?’
… of toch niet?
Jef Van Baelen ziet dat echter helemaal anders. Hij denkt dat de nieuwe wereldkampioen net niét uit de Tour komt. ‘Dit wordt geen WK als alle andere. De datum is vreemd, zo vlak na de Ronde van Frankrijk, en sommige landen hebben rare, onlogische ploegen geselecteerd waar ik kop noch staart aan krijg. Uit de luchthaveninterviews leid ik af dat renners die uit de Tour komen op hun tandvlees zitten; en neem het ze eens kwalijk. Mijn tiercé bestaat uit Tour de France-afwezigen: Jakob Fuglsang – Michael Woods – Michael Matthews. Fuglsang is een weinig verrassende naam die op veel favorietenlijstjes zal staan, en terecht. Woods maakte indruk in de Tirreno en is altijd goed op kampioenschappen. Mijn dark horse is Matthews van wie velen onterecht denken dat dit parcours voor hem te lastig is. Als ze bergop knallen vanaf ronde 1, dan wel, ja, maar welk land heeft daar de ploeg voor?’
Opnieuw een Italiaan in eigen land dan?
‘Voor het eerst sinds Alessandro Ballan in Varese 2008 kroont er zich nog eens een renner wereldkampioen in eigen land’, denkt Benedict Vanclooster. ‘De Italianen worden vanuit de volgwagen namelijk aangestuurd door een meester-tacticus: bondscoach Davide Cassani. Niemand kent de wolfijzers en schietgeweren op het parcours in Imola beter dan hij. Cassani was zeven toen hij er op hetzelfde circuit in 1968 Vittorio Adorni met een recordvoorsprong van bijna tien minuten naar de wereldtitel zag rijden. Die dag ontstond zijn droom om later zelf wielrenner te worden. De eerste helling die de kleine Davide in zijn leven met de koersfiets beklom, ligt ook al op het WK-parcours. Cassani zet zondag de concurrentie op het verkeerde been: ze verkijken zich op Vincenzo Nibali, terwijl een andere azzurro naar de regenboogtrui snelt: Diego Ulissi, recent nog winnaar van twee ritten en het eindklassement in de Ronde van Luxemburg.’
Tweede keer Kwiatkowski?
Jonas Creteur, tot slot, denkt dat de nieuwe wereldkampioen uit de INEOS-ploeg komt. ‘Toen kopman Egan Bernal de Tour verliet, moesten zijn ploegmaats bij Team INEOS plots een switch maken. Nadat in de eerste twee Tourweken alleen de gele trui had geteld, moesten ze nu jagen op etappezeges. En dat deden ze, met verve. Richard Carapaz ging drie keer op rij in de aanval in de Alpen, ploegmaat Michal Kwiatkowski koos heel bewust de dérde Alpenrit naar La Roche-sur-Foron uit, omdat de vermoeidheid bij veel renners dan nog groter zou zijn. De Pool voerde zijn aanvalsplan, met behulp van Carapaz, perfect uit en behaalde zijn eerste etappezege ooit in de Tour. In de persconferentie achteraf vertelde Kwiat dat vanaf dan nog één zaak telde: het WK. In de tijdrit naar La Planche des Belles Filles verspeelde hij dan ook geen krachten meer: 93e op 8’31”.’
‘De INEOS-renner komt dus allerminst vermoeid uit de Tour en vindt in Imola een parcours op zijn maat, met steile, niet te lange beklimmingen, en een linke afdaling van een achttal kilometer tot de finish. Vergelijkbaar met het WK in Ponferrada 2014 waar Kwiatkowski wegsprong op de laatste klim en na een razende afzink nipt de achtervolgende groep kon afhouden. De Pool heeft nu geen sterke nationale ploeg rond zich, maar kan zich laten meedrijven met andere landen, en heeft de vorm om weer een scenario à la Ponferrada te schrijven. Bovendien is hij ook snel genoeg om het in een sprint van een klein groepje af te maken – als Wout van Aert daar tenminste niet meer bij zit. Onze man dus: Michal Kwiatkowski.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
