‘We schamen ons nergens voor, er zijn maar weinig dingen die niemand mag weten. Tenzij je iets zou vragen over seks.’ Een gesprek met Carl en Vanessa Hoefkens, het glamourkoppel van het Belgische voetbal.

Nog één maand en Carl Hoefkens (26), verdediger van Germinal Beerschot, kan verhuizen naar een nieuwe thuis. “Het moment was gekomen voor een huis met een tuin, voor mijn zoontje Milan (1,5) en de kinderen die nog komen. Een kleine moet buiten kunnen lopen, vind ik.”

Milan, da’s een echte voetbalnaam. ‘Als ie maar geen voetballer wordt ?’ “Daar laat ik hem helemaal vrij in. Ik heb te veel ouders hun zoon zien pu-shen naar het voetbal ; zoiets loopt gegarandeerd faliekant af. Wanneer die jongen zelf zijn keuzes moet maken, zegt hij toch : ‘Foert, ik doe mijn eigen ding.'” Carls vrouw Vanessa, bekend topmodel, ziet haar zoon niet zo graag op de grasmat verschijnen. “En dan iedere zondag vroeg opstaan voor zijn matchen, zeker ? De enige dag dat we kunnen uitslapen !”

Heeft het vaderschap je veranderd ?

Carl Hoefkens : “Natuurlijk. Pas als je een kind hebt, weet je wat het leven echt is. Voor Vanessa en Milan in mijn leven kwamen, was ik zo iemand die zorgeloos door het leven ging. Maar vroeg of laat merk je toch dat je wat mist. Nu weet ik wat dat was : verantwoordelijkheid hebben, echt voor iemand moeten zorgen.”

En de opofferingen van het vaderschap ? Uitgaan is voor jou bijvoorbeeld een stuk moeilijker geworden.

Carl : “Vanaf mijn 23, 24 jaar was dat al serieus afgezwakt. Niet dat ik daarvoor zo’n tooghanger was. Rond mijn zestiende zag ik veel leeftijdsgenoten met meer talent dan ik afhaken door het uitgaansleven, door drugs. Toen besloot ik er alles voor te laten om het te maken als prof. Ik ben er best trots op dat het mij gelukt is.”

Nochtans had je vroeger de reputatie een nogal flamboyant uitgaansleven te onderhouden.

Carl : “( Aarzelend.) Héél vroeger misschien wel ja. Maar daar heeft Vanessa kordaat een einde aan gemaakt.”

Vanessa Hoefkens : “( Lacht.) Ik heb hem op het juiste pad gebracht en hij mij.”

Carl : “Het is een goede deal geweest dus. Kijk, het is goed dat ik die dingen allemaal heb meegemaakt en weet wat er in het leven te krijgen is. Dan herval je later niet zo gemakkelijk. Ik ken ze wel, de voetballers die tien jaar getrouwd zijn en voordien niets van het uitgaansleven gezien hebben. Die jongens denken diep vanbinnen dat ze veel gemist hebben, gaan daar vroeg of laat naar op zoek en zo strandt dan het huwelijk.”

Dit is hoegenaamd niet de eerste reportage waarin jullie je gezinsleven blootgeven. Is privacy niet zo belangrijk voor de familie Hoefkens ?

Carl : “We schamen ons nergens voor, er zijn maar weinig dingen die niemand mag weten. Tenzij je iets zou vragen over seks, dat blijft natuurlijk puur privé.”

Vanessa : “En het is beter dat Milan in de boekjes staat, dan dat heel Lier hem op straat eens wil vastpakken. De mensen laten je makkelijker met rust als je ze af en toe een foto gunt.”

Hoe ver mag dat dan gaan ? Zou je bijvoorbeeld een docusoap, genre ‘De Pfaffs’, zien zitten ?

Carl : “Nee, dat gaat mij te ver. Een camera ziet alles. Wie zegt bijvoorbeeld dat ik momenteel geen kletterende ruzie heb met Vanessa ? Voor jou kan ik dat nog verstoppen, en dat beetje afstand moet er zeker zijn.”

Waar ligt dan de grens van jullie openhartigheid ? We konden in de gespecialiseerde bladen zelfs lezen over Vanessa’s vroege menopauze.

Vanessa : “Dat heb ik gezegd om mensen met hetzelfde probleem te laten zien dat ze niet alleen zijn en dat zo’n vroege menopauze heus geen ramp hoeft te betekenen. Zelf heb ik ook vrij lang rondgelopen zonder te weten wat er precies met mij aan de hand was. Dan maak je je grote zorgen, hoor.”

Carl : “Die uitspraken deden we ook gewoon uit contentement. We dachten dat we een probleem hadden, maar gelukkig raakte Vanessa toch vrij gemakkelijk zwanger.”

Wordt over zulke ontboezemingen niet nogal lacherig gedaan in het macho voetbalmilieu ?

Carl : “Ach, voetballers zijn heus niet zo macho als ze wel lijken. Een stoere pose voor de buitenwereld, meer is het meestal niet. Ik ben nog maar één tegenstander tegengekomen die me echt aanpakte over Vanessa, uit frustratie neem ik aan. Ik ga je niet zeggen wie het is, die jongen speelt ook niet meer in eerste klasse.”

In de spreekkoren wordt Vanessa dan weer wel vaker over de hekel gehaald.

Carl : “Ik hoor die kreten wel, maar ze raken me niet. De supporters menen die dingen toch niet echt, ze doen het alleen om me uit mijn concentratie te brengen. Voor Vanessa is het misschien wel lastiger.”

Vanessa : “Ondertussen ben ik het wel gewoon. Ik vind het nu belachelijk, niet langer kwetsend. En de laatste tijd zit ik op verplaatsing tussen de supporters van Germinal Beerschot. Die maken zo veel lawaai dat ik toch niet meer hoor wat de tegenstander roept.”

Je bent ook met yoga bezig, Carl ?

Carl : “Mensen verspelen te veel energie aan wat voorbij is of aan wat komen gaat, terwijl alleen het nú echt telt. Ik doe de klassieke oefeningen die je in de yogaboekjes vindt : de schorpioen, de kraai… Dat is nog goed voor mijn lenigheid ook. Of op mijn hoofd staan : dat blijkt bevorderlijk voor de lymfeklieren en om het gewicht in balans te houden.”

Dat klinkt moeilijk. Of is het iets dat de gemiddelde Sport/Voetbal Magazine-journalist ook zou kunnen ?

Carl : “Wie het niet gewend is, raad ik het niet aan ( glimlach). Ik heb trouwens nog andere spirituele interesses, hoor. Zo schrijf ik bijvoorbeeld, samen met mijn broer, gedichten.”

Waarover gaan die gedichten ?

Carl : “Over wat er op die moment in mijn hoofd rond gaat. Er zijn er bij over voetbal, maar de meeste niet. Misschien publiceren we ze ooit wel eens, al was het maar om te bewijzen dat het imago van de domme voetballer niet altijd klopt. Wat die gedichten me bijbrengen ? Ik denk graag na over het leven en dat ei kan ik goed kwijt in de literatuur, in mijn gedichten. Ook passief ben ik ermee bezig, ik lees nogal veel.”

Wat voor boeken lees je dan zoal ?

Carl : “Echt van alles. Amerikaanse thrillers, maar ook de Vlaamse klassiekers zoals Louis-Paul Boon. Of iets moderner : Herman Brusselmans. Alles wat ik tegenkom eigenlijk. Momenteel ben ik weg van David Baldacci, een thrillerauteur.”

In de columns van Brusselmans speelt Vanessa soms een pikante bijrol.

Vanessa : “Die Brusselmans is een supertoffe gast ! Ik heb hem eens ontmoet op een feestje voor columnisten van HetLaatste Nieuws. Een heel vriendelijke en gemoedelijke kerel, die zich achter een stoer imago verstopt. In het echt is hij helemaal anders.”

Carl : “Brusselmans wordt in de literaire wereld onterecht onderschat, vind ik. Als schrijver moet je afgerekend worden op de mening van de mensen die je boeken lezen en niet van de zogezegde literaire kenners. Hij verdient wel goed zijn brood, maar ik vind dat hij meer respect verdient.”

Om in dezelfde sfeer te blijven : als je Vanessa Hoefkens ingeeft op een internetzoekmachine garanderen de eerste vijftien websites je haar naakt. Waarop ze het beloofde niet bieden, overigens.

Vanessa : “( Geamuseerd.) Je zal geen blootfoto’s van me vinden, ik poseerde nog nooit naakt. Dat soort websites durft ver gaan : soms trukeren ze een hoofd op het lichaam van een ander in volle actie. Ik wil wel eens naakt gaan, maar alleen voor heel veel geld. Topless lijkt me zeker bespreekbaar, maar daar beneden ? ( Kijkt suggestief onder tafel.) Nee, ik zou niet meer over straat durven. Niet dat ik preuts ben, ik poseer vaak gewaagd.”

Je weet hoe andere mannen naar die gewaagde foto’s kijken, Carl. Ben je dan soms toch niet een beetje jaloers ?

Carl : “Ik wist op voorhand wat voor werk ze deed hé, dan heb je nog weinig recht om jaloers te zijn. En zo hard stoort het me echt niet. Ik ben best wel fier op haar.”

Vanessa glimlacht vertederd.

Het ironische is dat Carl zelf al wél naakt geposeerd heeft, voor de Gouden Stud namelijk.

Carl : “Hoho, niet helemaal naakt ! De vitale delen waren nog bedekt ( lacht). Ach, het was maar één ludieke foto. Daarom zag ik er geen graten in. Echt mijn brood ermee verdienen zou ik minder zien zitten.”

Wat had je eigenlijk gedaan als je geen voetballer was geworden ?

Carl : “Iets met talen, daar ben ik altijd al door gefascineerd geweest. Of iets in de kunst : een dichter op de rand van de maatschappij. Je niets aantrekken van al de rest, dat lijkt me wel wat. Gesteld dat we in een wereld leefden waarin er van Vanessa en Milan geen sprake is, natuurlijk. Wanneer je een kind hebt, kan je zulke risico’s niet meer nemen.”

Blijf je na je carrière in het voetbal ?

Carl : “Op dit moment zou ik zeggen : nee, op mijn 35e zal ik er wel genoeg van hebben. Trainer worden is zeker geen droom. Aan de andere kant ken ik dit milieu wel, het is ergens wel zonde om dat allemaal achter te laten.”

Vanessa : “Pas maar op voor het zwarte gat, wanneer je stopt. Dat hoor je van zoveel ex-voetballers.”

Trekt het buitenland je niet ?

Carl : “Op dat gebied ben ik geen avontuurlijk type : ik zou niet naar het buitenland gaan, gewoon om naar het buitenland te gaan. Op een Wesley Sonck, die nu tegen de degradatie speelt in Duitsland, ben ik echt niet jaloers. Ik voel me goed bij de club waar ik nu zit, ga net bouwen… Er is geen reden om te vertrekken. Is het zowel sportief als financieel een nieuwe uitdaging, dan denk ik er nog eens over na.”

door Jef Van Baelen

‘Pas als je een kind hebt, weet je wat het leven echt is.’

‘Ik denk graag na over het leven, en dat ei kan ik goed kwijt in mijn gedichten.’