In mei van dit jaar streek Udi Shochatovitch in het noorden van Limburg neer. Een verrassing voor iedereen, behalve voor de gewezen advocaat van Pini Zahavi zelf. Een gesprek.
Het Soevereinstadion in het noorden van Limburg is omgeven door naaldbossen. Tussen de dennen huist sinds kort een exotische figuur: Udi Shochatovitch. De 53-jarige heeft roots in Israël, maar omschrijft zichzelf als ‘een Londenaar aan het hoofd van een Belgische club en een academie in Afrika’. Hij leidde al enkele levens vooraleer hij Lommel SK overnam. Hij was student rechten aan de University of East London, zakenadvocaat, ex-gerant van een busbedrijf in Roemenië, bestuurslid bij Maccabi Haïfa, dat eigendom is van zijn oom Jacob Shashar, en ook nog eens juridisch adviseur van supermakelaar Pini Zahavi, die dankzij hem een boontje kreeg voor Royal Excel Mouscron. Zijn veelzijdigheid, zijn uitgebreid netwerk en zijn vele tentakels wil hij inzetten tot profijt van de groen-witten. ‘Lommel was jarenlang een sympathieke club met warme mensen. Nu moet de club een stap hogerop zetten’, zegt hij met gebalde vuist. In de toekomst moet er een nieuw stadion komen, maar eerst heeft de nieuwe sterke man nog andere katten te geselen: de structuur professionaliseren en zoveel mogelijk aanwezig zijn op de club.
Toen ik hier aankwam, hoorde ik de mensen spreken over die zot die Lommel met twintig Afrikanen zou laten voetballen. Dat is nooit mijn bedoeling geweest.’ Udi Shochatovitch
Waarom bent u naar België gekomen?
Udi Shochatovitch: ‘Omdat ik in de voetbalbusiness zit – dat is mijn passie – en omdat België daarvoor een vruchtbare plek is. Aanvankelijk was ik zakenadvocaat en ik sta aan het hoofd van een van de grootste advocatenkantoren van Israël, AYR, dat meer dan 150 werknemers telt. Ik heb mij altijd beziggehouden met dossiers die een link hadden met het voetbal. Het is ondertussen al meer dan twintig jaar dat ik in dat wereldje zit. Ik heb een rol gespeeld in de koop en verkoop van spelers, de overname en de verkoop van clubs, enzovoort. Ik heb voor topspelers gewerkt, voor investeringsfondsen, voor bekende makelaars… Ik heb alle kanten van die business gezien. Er zijn maar weinig mensen op deze wereld die in die materie zoveel kennis hebben vergaard als ik.’
Wat is het dan dat u zo aantrekt in het voetbal?
Shochatovitch: ‘Het voetbal is meer amusement dan andere sectoren. Het is niet noodzakelijk gemakkelijker om erin te investeren, het is gewoon meer opwindend. En ik spreek dan wel degelijk over de business rond het voetbal, niet over het voetbalspel zelf. Als je bijvoorbeeld een bedrijf koopt dat je moet reorganiseren, dan werk je daar zes maanden keihard aan, maar dat is altijd hetzelfde werk. Daar is niks opwindends aan. Wanneer je zaken doet in het voetbal, is dat altijd amusant. Je ontmoet makelaars, spelers, interessante mensen. Je bekijkt wedstrijden, je eet in toprestaurants…’
Het heeft wel wat van een casino.
Shochatovitch: ‘Een beetje wel. Voetballers kopen, jonge Afrikanen opleiden, dat is altijd een beetje gokken, dat klopt. Je weet nooit wat er gaat gebeuren.’
Het centrum van Europa
Is het duur om een club te kopen in België?
Shochatovitch: ‘Ja, dat is duur, maar het hangt er allemaal vanaf om wie het gaat. Voor Roman Abramovitsj is het niet duur. Voor mij is het dat wel. ( glimlacht) Het verschil is dat men vandaag spreekt over mijn club. Ze is van mij. Ik heb jaren met Chelsea samengewerkt. Ik ken daar iedereen. Ik ben er kind aan huis, ik heb een abonnement en ik hou van die club, ik hou van alles waar ze voor staat … maar ze is niet van mij. Vandaag speel ik met mijn eigen geld, niet met dat van anderen. Dat is een wereld van verschil.’
Hoe verloopt de procedure om een Belgische club te kopen?
Shochatovitch: ‘In België – en dat is toch vrij verrassend – komt de liga een stand van zaken opnemen, maar pas nadat je de club gekocht hebt en een licentieaanvraag hebt ingediend. Als je in Israël bijvoorbeeld een club wilt kopen, dan moet je een hele procedure doorlopen. Hier zijn er geen regels. Via mijn advocaat heb ik de Pro League verzocht om mijn aanvraag goed te keuren. Ik heb een brief gestuurd om uit te leggen wie ik ben, wat ik van plan ben, et cetera… Ik ben zelf naar hen toe gegaan. Ik had er geen enkel bezwaar tegen om me persoonlijk te gaan voorstellen in hun kantoren, ik heb niks te verbergen. Men antwoordde mij dat dat de moeite niet waard was, maar ik, als advocaat, wil liever niet voor verrassingen komen te staan. Uiteindelijk hebben ze wat vragen gesteld waar ik dan op geantwoord heb. Ik heb alles duidelijk gemaakt, maar men heeft mij niks gegeven, zelfs geen officiële goedkeuring.’
Het lijkt wel of u vastbesloten was om naar hier te komen.
Shochatovitch: ‘Natuurlijk. Je zou kunnen zeggen dat er drie paradijzen zijn voor de voetbalbusiness: Cyprus, Portugal en België. Die landen hebben erg weinig regels wat betreft de registratie van buitenlandse spelers. Maar België staat voor mij op één. Misschien dat ik in de toekomst ook een club koop in Portugal.’
Het verschil tussen België en Portugal is dat u hier veel gemakkelijker de controle over een club kunt verwerven…
Shochatovitch: ‘Dat is een van de belangrijkste zaken: hier kan ik mijn geld geven en honderd procent van de aandelen van een club kopen. In Portugal is dat nog niet mogelijk. Je krijgt de controle over een club pas na een stemming van de leden, zoals het min of meer overal op de wereld het geval is. In Cyprus is het zoals in België: het is gemakkelijk om de controle over een club te verwerven, maar de kwaliteit van het voetbal is het grote verschil. In Cyprus kun je geen spelers verkopen voor veel geld. De scouts gaan daar niet naartoe. Hier bevind je je in het centrum van Europa. Ik kan scouts uitnodigen uit Duitsland, Nederland, Frankrijk… Dat is allemaal niet verder dan twee uur rijden.’
Gambianen in Lommel
Hebt u andere clubs bezocht voor u naar Lommel kwam?
Shochatovitch: ‘Bijna allemaal… Vooral de clubs uit 1B. Ik ben nog niet rijk genoeg om een eersteklasser te kopen. Nóg niet dus… ( lacht) En het is ook beter om iets te creëren, om een project te ontwikkelen op de lange termijn. Ik was op Beerschot, OHL, Lokeren, zelfs op Antwerp. Ik hield van wat ik zag, maar de meesten wilden wel verkopen maar ook de controle over de club behouden… Ik ben hier niet om geld aan te dragen en voor de rest in Israël te blijven. Als u me vraagt waarom ik Lommel uitgekozen heb, dan is dat omdat Lommel een goede gelegenheid biedt om aan mijn project te bouwen met minder druk.’
Bij Lommel hebt u inderdaad niet meteen met een grote volkstoeloop te maken…
Shochatovitch: ‘Toen de club in eerste klasse speelde zat het stadion nochtans vol, hoor! Maar ik ben het ermee eens dat een club als Antwerp makkelijker tienduizenden mensen op de been brengt. Dat is een feit, maar anderzijds is het ook moeilijker om zo’n club te besturen en er je zaken te doen. Als je daar niet presteert, dan riskeer je tienduizend man aan je voordeur te hebben. Hier zal dat geen enkel probleem zijn. Ik had het liefst het beste van elke club samen genomen, maar dat is onmogelijk. Ik heb bij Lommel datgene gevonden wat me het meeste aanstaat, het beste ’totaalpakket’. Ik heb hier ook fantastische mensen ontmoet, heel gastvrij en welopgevoed. En ik ben ervan overtuigd dat, als we voor resultaten zorgen, we die tienduizend man zullen bereiken.’
Voor u naar België kwam, hebt u een tijdje doorgebracht in Gambia…
Shochatovitch: ( onderbreekt) ‘Dat was mijn eerste project: ik opende er een academie, twee en een half jaar geleden. Sindsdien zijn er al een speler of 25 uit die school prof geworden. Ze spelen in Oostenrijk, Servië, Kroatië, Israël… Dat soort landen heb ik nodig. Mijn spelers zijn er niet klaar voor om meteen in Duitsland of Engeland te gaan voetballen, ze moeten zich eerst nog verder ontwikkelen. Deze zomer zijn drie van hen naar hier gekomen. Toen ik mijn academie in Gambia oprichtte, wist ik dat ik een Belgische club moest kopen, want dat systeem is eigen aan deze business. Ik kan zoveel buitenlandse spelers als ik wil laten overkomen, er staat geen limiet op. Het is beter als het Europeanen zijn, vanwege de financiële beperkingen, maar ik kan gerust vijf Afrikanen en vijf Zuid-Amerikanen hebben, geen enkel probleem.’
In Lommel mag men dus verwachten dat er nog Gambiaanse voetballers neerstrijken?
Shochatovitch: ‘Uiteraard, dat is een onderdeel van het project. Als ze goed zijn, waarom zouden ze mijn ploeg dan niet kunnen helpen? Er is ook een heel goeie academie in Senegal, waar Sadio Mané uit voortkomt ( Génération Foot, een partner van FC Metz, nvdr). Het is mijn droom om de nieuwe Mané op te leiden. Hij werd gevormd in Afrika, gekocht door een Franse club, brak door in Engeland en boem! ( klapt in de handen) Het is nu een van de beste spelers ter wereld. Dat is wat ik met Lommel wil doen. Ik zou zoveel Gambianen als ik wil naar hier kunnen halen, maar dat ga ik niet doen, omdat ik belang hecht aan de identiteit van Lommel. Dat is trouwens erg grappig: toen ik hier aankwam, hoorde ik de mensen spreken over die zot die Lommel met twintig Afrikanen zou laten voetballen. Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Mijn eerste beslissing als nieuwe eigenaar was om Ronny Van Geneugden te laten tekenen als sportief directeur. Ronny was hier de grote vedette toen Lommel in eerste klasse speelde. Het was een manier om te tonen dat ik echt geen twintig spelers uit Banjul wil laten komen.’
Topclub bouwen
Wat zijn dan uw bedoelingen?
Shochatovitch: ‘Ik wil van Lommel een topclub maken, professioneel gesproken. Ik wil dat de trainingen beter worden en dat de omkadering beter wordt, zowel voor de jeugd als voor de profs. Dat is nu nog niet het geval en daarom spreek ik nu ook nog niet over promoveren naar eerste klasse. Eerst wil ik de club hervormen. Dan wil ik een academie oprichten die talenten kan opleiden uit België, maar ook uit Nederland of Duitsland, zodat ze doorstromen naar onze eerste ploeg. Ik wil dat Lommel bekend en erkend zal worden voor het verkopen van spelers. Ik wil dat deze club een klein Ajax wordt, of een klein Dortmund.’
U hebt een akkoord voor vijf jaar. Is het de ambitie niet om binnen die termijn te promoveren?
Shochatovitch: ‘Ik zal natuurlijk erg blij zijn mocht dat per toeval toch gebeuren… ( lacht) Maar ik ben niet naar België gekomen om arrogant te gaan verkondigen dat we wel eventjes kampioen zullen spelen. Mijn eerste bedoeling is om aan een topclub te bouwen, die zelfbedruipend kan zijn, om elk jaar meerdere spelers te verkopen aan de beste clubs en voor veel geld. Een club die mooi voetbal speelt en de mensen uit de streek gelukkig maakt. Ziedaar het plan.’
‘Pini Zahavi is een legende’
U vertelde dat het voor u gemakkelijker is om te investeren in Lommel omdat u zelf uit een kleine stad komt. Kunt u dat eens preciseren?
Udi Shochatovitch: ‘Ik ben opgegroeid in Ness Ziona. Daar moeten indertijd vier- of vijfduizend mensen gewoond hebben. Iedereen kende elkaar, het was een klein dorp. Het lag op twintig kilometer van Tel Aviv, maar toch was het een rustige plek. Ik heb een fantastische jeugd gehad. Toen ik kind was, woonde ik te midden van de sinaasappelbomen, er stonden er overal. Alles was groen, er was geen criminaliteit, niks. Het was gewoon perfect. Vandaag de dag zijn die sinaasappelbomen vervangen door buildings en wonen er wel vijftig- of zestigduizend mensen…’
Het is in Ness Ziona dat u een zekere Pini Zahavi hebt ontmoet.
Shochatovitch: ‘Toen ik afgestudeerd was als advocaat, ben ik direct zijn raadsman geworden en dat ben ik vele jaren gebleven. Pini Zahavi is als een oom voor mij. Hij is wat ouder dan ik, maar in zijn hoofd is hij erg jong gebleven. ( glimlacht) Hij is de boezemvriend van mijn oom en een heel goeie vriend van mijn vader. Ze zijn samen opgegroeid in Ness Ziona, toen daar misschien amper tweehonderd gezinnen woonden. Ik herinner me nog dat ik samen met mijn vader naar wedstrijden van Ness Ziona ging kijken en dat hij daar ook was. Indertijd was hij nog journalist. Nadien heeft hij Bob Paisley ontmoet op de luchthaven en heeft hij zijn eerste transfer geregeld: Avi Cohen naar Liverpool. De rest is geschiedenis.’
Is hij een voorbeeld voor u?
Shochatovitch: ‘Hij is een zeer intelligente man, van wie ik veel geleerd heb. Alleen is hij een makelaar en ik niet. Ik ben het nooit geweest en ik zal het ook nooit worden, want dat is mijn business niet. Ik heb daar de kwaliteiten niet voor. Maar wat Pini verwezenlijkt heeft, vertrekkende vanuit Ness Ziona, dat is buitengewoon. Hij heeft aan zoveel onderhandelingen deelgenomen, in Engeland en in de hele wereld. Iedereen kent hem. Onlangs stelde ik hem in Londen voor aan enkele jonge makelaars. Toen ze hem zagen, was het alsof ze Lionel Messi of Cristiano Ronaldo hadden gezien… ( lacht) Als je over voetbalzaken spreekt, dan is hij een echte legende.’
