De Australische doelman is een opmerkelijke nieuwkomer in de Belgische competitie en roemt het groepsgevoel.
Amper 21 jaar, maar een jonge kerel vol sportieve ambities die in West-Vlaanderen snel uitgroeide tot een defensieve sterkhouder. Mathew Ryan schopte het al tot international en hij wordt in eigen land voorgesteld als een muur. Met Michel Preud’homme als hoofdtrainer beschikt Ryan over een ex-goalie als sportieve baas, die soms eens wat tips geeft.
“De keeperstrainer is meer met ons bezig, maar Michel toonde ons in de loop van het seizoen wel een paar oefeningen”, weet hij. “En af en toe zijn er korte gesprekjes over wat hij wil. Het helpt als de hoofdcoach een ex-doelman is. Op ploegbesprekingen hoorde ik al opmerkingen waar een coach met een ander voetbalverleden dan als keeper misschien niet direct aan denkt. Hij zegt bijvoorbeeld vaak tegen de verdedigers dat die bij een afstandsschot direct in de richting van de doelman moeten lopen, voor het geval wij in de fout gaan. Dan zijn zij sneller op de bal. Tegen Genk maakte ik een foutje dat werd afgestraft. Later, tegen Lierse, was Bjorn Engels erbij om de bal weg te keilen. Wij hadden dus geleerd. De coach vraagt me beslissingen in het op gang brengen van het spel. Als het kan, liefst kort, zodat de opbouw kan starten, maar af en toe ook met de lange bal, richting Tom De Sutter of Maxime Lestienne. Focussen. Juiste beslissingen nemen.”
Eiji Kawashima heeft betere statistieken, maar veel volgers van het Belgische voetbal, en daarin zitten heel wat doelmannen, vinden Ryan een betere keeper. “Ik vind het fijn dat anderen me prijzen”, oppert de Aussie, “maar die lof ruil ik in mei maar al te graag in voor een titel. Een prijs voor het hele team. Complimenten tellen niet als er over een paar jaar geen prijzen in de kast staan.”
Mathew Ryan roemt vooral het groepsgevoel bij Club Brugge en laat zich ook uit over de toekomst. “We moesten daar aan werken”, herinnert hij zich. “Toen de resultaten nog op en neer gingen, noemde de coach het gebrek aan groepsgevoel als een van de oorzaken. Na een wedstrijd hadden we met de groep eens een meeting waarop alles op tafel werd gegooid. Daar hebben we een pact gesloten. Sinds die dag is de samenhorigheid binnen de groep veel beter en zijn de resultaten gevolgd. Rudy Heylen, onze mental coach, neemt ook voortdurend kleine groepjes apart en houdt daar meetings mee. Op het einde gaat ons dat beter doen presteren, daar ben ik zeker van. Ik heb nog twee jaar contract. Iedereen praat altijd maar over vertrekken… De perfecte situatie zou zijn: kampioen worden, nog een jaar blijven en extra ervaring opdoen, Champions League spelen, en dan nog zo’n jaar, met een titel en CL. En pas dan, als ik hier 150 tot 180 wedstrijden achter de rug heb, vertrekken.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier