KVO-verdediger Bjelica vraagt meer respect voor de dieren

‘Wát geeft ons het recht een dier te vermoorden? Die vraag stel ik mij dagelijks. Ik kan het leed niet verdragen.’ Aleksandar Bjelica, de Servisch-Nederlandse flankverdediger van KV Oostende, houdt in Sport/Voetbalmagazine een vurig pleidooi voor meer bewustzijn in onze omgang met dieren.

Hij ziet ze weleens rijden: de vrachtwagens vol met kippen en varkens. Of de filmpjes die tonen hoe dieren op elkaar gepakt zitten op een paar vierkante meter, geen licht zien en al na een paar maanden worden afgemaakt.

‘Moeten wij dat gewoon accepteren? Ik kan dat niet. Ik rijd de vrachtwagens voorbij en denk: zal ik dan de eerste zijn die iets geks gaat doen? Ik ben echt geneigd om ze te laten stoppen en te zeggen: “Meneer, weet u wel waar u mee bezig bent?”

‘Als ik zie dat de chauffeur vervolgens ook nog onverschillig of bijdehand zou doen… Ik ben bereid ver te gaan. Maar ik weet: dat is niet de manier om iets te veranderen. Je krijgt er problemen mee en die dieren op een snelweg loslaten, is ook geen redding.’

Aleksandar Bjelica zucht. ‘Had ik een betere oplossing dan zou ik het doen. Direct. Maar die heb ik niet. En dat frustreert me. Ik zit met een hoop vragen, met zaken waarvan ik weet dat ze niet goed gaan, maar ik kan er niets aan veranderen. Dat is onmacht. En dat doet me pijn.

‘Wat er met hen gebeurt in deze wereld… Ik kan dat leed niet verdragen. Het gebeurt ook met mensen, maar er is een verschil. Wij kunnen onszelf beschermen. Dieren niet. Zij worden door de mens pijn gedaan en kunnen niets terugdoen. Als ik dat zie, komen er emoties los waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Voor dieren ben ik bereid de gekste dingen te doen.’

‘Wat geeft ons het recht om een leven af te nemen?’, vraagt hij zich luidop af. ‘Wanneer je een mens vermoordt, moet je naar de gevangenis. Maar wát geeft ons dan het recht om wel een dier te vermoorden? Wanneer is dat zogezegde recht gekomen, dat wij ons hebben toegeëigend? Dan zullen mensen zeggen dat het is ontstaan in de jaren 1700, of zo… Maar al is het vanaf het begin van het leven zo: wát geeft ons het recht? Dat soort vragen stel ik mij dagelijks, maar ik kan er geen antwoord op vinden. Ik word daar maar niet rustig van.’

Veganisme

Wat wil Bjelica bereiken met zijn pleidooi? ‘Het is nooit mijn doel om andere mensen in mijn verhaal mee te trekken. Mensen moeten dit zelf willen voelen. Het moet ontstaan vanuit een eigen wil. Ik wil dan ook niet overkomen alsof ik het allemaal goed doe. Ik vertel alleen hoe het voor mij is.

‘Misschien zijn anderen nog nooit bij een slacht geweest, hebben ze niet gezien dat met die dieren wordt gesleurd, hebben zij die beesten niet horen schreeuwen. Veel mensen willen het ook niet zien, maar dat is hun eigen verantwoordelijkheid.

‘Iedereen heeft zijn eigen pad en het is de kunst om dat ook bij de mensen zelf te laten. Ik concentreer me op wat mijn geluk is. Ik heb het wél gezien. En ik wíl het ook zien, daarover nadenken en daarnaar handelen. Dat zie ik als mijn taak als mens.’

Biologisch

Dat maakt van hem een eenzaat. Bij zijn club KV Oostende, bijvoorbeeld, neemt Bjelica zijn eigen voedsel mee of hij eet thuis. ‘Ik eet ook biologisch en niets wat van dieren komt, behalve kaas – ik zou niet weten wat ik anders zou moeten eten. Maar dat haal ik net als de andere producten zo veel mogelijk bij de boer dichtbij. Zo weet ik waar het voedsel vandaan komt. Het zou ook anders zijn wanneer ik mijn eigen koeien had. Dan weet ik hoe ze behandeld zijn, maar bij producten uit de winkel weet ik niet wat voor leven de dieren gehad hebben.’

Sinds Bjelica bewuster eet, voelt hij zich anders, zegt hij. ‘Lichter. Niet letterlijk, ik doe het ook niet omdat ik denk dat ik er beter van ga voetballen, maar het maakt me gelukkiger dat ik dit kan doen.

‘Dat is ook het enige wat ik in deze fase van mijn leven kan doen, nu ik het druk heb met voetbal en met mijn hond. Maar zodra mijn carrière erop zit, wil ik me volledig inzetten voor dierenorganisaties. Ik vind het te gemakkelijk om geld te doneren en te denken: daar wordt wel iets mee gedaan. Ik wil met fysiek werk mijn steentje bijdragen. Ik kan die innerlijke drang niet tegenhouden.’

Mayke Wijnen