Er wordt bij Club Brugge veel verwacht van de twintigjarige Chileense spits.
Vanochtend zullen er ongetwijfeld iets meer fans dan gewoonlijk om elf uur langs het trainingsveld van Club Brugge staan. Voor de eerste keer traint immers de nieuwe aanwinst Nicolás Castillo (20) mee.
Castillo alias de Chileense Zlatan? Haha, neen, dat is hij niet, dat had Jan Boskamp, die het WK voor beloften in Turkije op de voet volgde, al snel gezien. Castillo scoorde daar wel vier keer voor Chili, maar over de capaciteiten van de spits van PSG beschikt hij niet. De Zweed is wél zijn idool, dat heeft de nieuwe spits van Club Brugge al herhaaldelijk laten weten in interviews met Chileense media.
Hoe raakte hij dan aan die bijnaam? Wel, dat zat zo. In zijn jeugd stond de bal centraal. Op straat voetbalde hij met de kinderen in de wijk, en ’s avonds was er een mooi alternatief: voetbal op tv. Nico, zoals ze hem in de familie noemden, werd al snel zot van het Argentijnse voetbal en, overzees, van een langharige spits: Zlatan. De Zweed zal altijd zijn idool blijven, zijn droom is om te voetballen voor Milan en Barça zegt hij tegen de vriendjes. Twee van de ex-clubs van Zlatan. In de wijk lachten ze er een beetje mee, en herdopen ze hem tot El Zlatan. Later nemen ploegmaats en pers die bijnaam over.
De fans van Blue Army, die in het verleden in hun midden op de tribune al Carl Hoefkens en Ryan Donk mochten begroeten, zullen dit ook graag lezen. Castillo is een spits met passie voor zijn ploeg. Het is zijn oudere broer Diego die hem in Chili destijds introduceerde bij de harde kern van Universidad Católica, de ploeg waar Club hem wegplukte. De mannen van de sfeer, de trommels, de mannen met hun passionele liefde voor hun club. Het is hen om de sfeer te doen. Los Rencatólica, dat is de deelgroep waartoe de beide broers lang behoren. Hun eerste groepje is veel romantischer. Los Huama 1 noemen ze zich. Een groepje vrienden uit de wijk dat Diego rond zich verzamelt en die in een opvallend versierde auto bij elke wedstrijd opduikt, ook op verplaatsing, in de provincie. Ze hebben zelfs een naam voor hun camioneta: de ‘Renca-mobiel.’
Als Nicolás later carrière maakt in de jeugd van zijn ploeg, vraagt de club hem om de band met de fans wat losser te maken. De spits weigert. “Ik herken mezelf in hun enthousiasme. Dat enthousiasme van hen, en van mij toen ik er zelf nog tussen stond, probeer ik in mijn spel op het veld te leggen. Strijd, passie, winnen, inzet tot de laatste seconde. Ik voetbal voor de mensen, altijd.”
No sweat, no glory, wat dat betreft zit het al goed. Nu sportief nog…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier