Toen sir Alex Ferguson het in mei vorig jaar voor bekeken hield en de sleutels van de club toevertrouwde aan zijn opvolger David Moyes, dacht hij dat hij mee aan de wieg stond van een nieuwe dynastie: de Moyes Babes. Nog geen jaar later is The Chosen One aan de kant geschoven na elf nederlagen in de competitie en met Manchester United op een zevende plaats in de rangschikking, terwijl de Red Devils altijd in de top drie geëindigd zijn sinds de oprichting van de Premier League in 1992.
Ferguson heeft dus moeten toegeven dat hij een en ander verkeerd heeft ingeschat. Hij maakte immers samen met Ed Woodward, de vicevoorzitter, David Gill, de ex-CEO, en Bobby Charlton deel uit van de raad der wijzen die het ontslag van Moyes goedkeurde. Ironie van het lot: het ontslag viel na een nederlaag tegen… Everton, de club die Moyes gedurende meer dan tien jaar leidde. Hoe is het brokkenparcours van de Mancunians te verklaren? Er zijn meerdere redenen. De eerste: de persoonlijkheid van Ferguson. Hij haalde het maximum uit zijn team en bepaalde spelers hebben te veel macht gekregen nadat Ferguson vertrokken was. De Daily Mail bracht bijvoorbeeld aan het licht dat sommigen de regels van Moyes gewoon aan hun laars lapten.
Ferguson liet Moyes dan wel een kampioensploeg na, een van de fouten die hij maakte, was dat hij de wissel van de wacht niet heeft voorbereid. De kern van Man U is zelden zo oud geweest. Rio Ferdinand (35), Nemanja Vidic (32), Patrice Evra (32) en zelfs Ryan Giggs (40) presteerden dan ook nog onder de verwachtingen. Vooral in de verdediging konden jongeren als Chris Smalling, Phil Jones en Johnny Evans geen stap vooruit zetten. Het collectief, toch jarenlang het handelsmerk van Ferguson, verbleekte en Manchester moest rekenen op de individuele klasse van zijn spelers. Daar heeft men snel begrepen dat op het middenveld van de Mancunians geen mannen rondliepen die een wedstrijd konden doen kantelen. Moyes probeerde nog om dat probleem op te lossen in juli (zonder succes) en in januari liet hij Juan Mata komen, maar toen was het kalf al verdronken. In die context heeft de recordtransfer van Marouane Fellaini de zaken eigenlijk alleen maar erger gemaakt. Fellaini werd beschouwd als een tweederangstransfer voor wie te veel geld betaald was. Door zijn blessure kon hij in de eerste ronde zijn normale spel niet ontwikkelen en in de tweede ronde ging hij ten onder met de rest van de ploeg.
Moyes kreeg ook af te rekenen met heel wat blessures. Fellaini en Robin van Persie waren maar het topje van de ijsberg. Toch kreeg hij nooit zijn boodschap verkocht aan de kleedkamer van Man U. Van Persie sleepte zich doorheen het seizoen en Giggs – inmiddels aangesteld tot interim-trainer -liet meermaals zijn afkeuring blijken. Ten slotte heeft Moyes ook de offensieve speelstijl van United niet gerespecteerd. Onder zijn leiding voetbalde de ploeg niet meer op balbezit en lag het accent op het defensieve, waarschijnlijk als gevolg van een gebrek aan vertrouwen en de slechte resultaten.
Toch kan men zich afvragen – Manchester United heeft dit seizoen niks meer te winnen – waarom Moyes nu ontslagen werd. Het bestuur heeft immers een jaar lang gezegd dat de Schot alle tijd zou krijgen om een ploeg te bouwen. De druk van de financiële markten (MU staat genoteerd op de beurs van New York) is waarschijnlijk de verklaring. De club heeft wel bevestigd dat ze het onrespectvol vond om al een nieuwe trainer te beginnen te zoeken terwijl Moyes nog in functie was.
DOOR STÉPHANE VANDE VELDE
