Taekwondoka Raheleh Asemani plaatste zich vanuit het asielcentrum voor de Olympische Spelen.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
‘Ik dacht dat ik mijn droom definitief mocht opbergen. In Iran was ik een professionele taekwondoka geweest, maar na een conflict met de bond belandde ik in een Belgisch asielcentrum. Om mee te doen aan internationale toernooien had ik een Belgisch paspoort nodig. Een jaar voor de Olympische Spelen van 2016 bleek dat mijn naturalisatie niet in orde raakte. Toen heb ik diep gezeten. Ik stopte met taekwondo, boos en ontgoocheld. Als ik niet op het hoogste niveau kon sporten, dan leek het me de moeite niet waard. Ik vond werk als postbode en dacht: oké, dit is mijn leven nu.
Drie weken voor het olympische kwalificatietoernooi kreeg ik te horen dat er een vluchtelingenploeg zou meedoen aan de Spelen. De adrenaline die toen door mijn lijf stroomde! Fysiek stond ik nergens, maar mentaal kon ik door een muur. Ik trainde als een gek en ondanks die zwakke voorbereiding ging ik met veel vertrouwen naar het toernooi. Maar er zat nog drama in de pijplijn. In de tweede ronde werd ik uitgeloot tegen Indra Craen, mijn sparringpartner en beste vriendin. Ik moest haar opzijzetten of mijn olympische droom was voorbij, en voor haar gold hetzelfde. Een heel emotionele kamp, maar ik heb het uiteindelijk gehaald.
De winnaar van de volgende match mocht naar de Spelen. Ik kwam uit tegen een gevaarlijke Noorse. Indra zei: ‘Nu moet je het ook voor mij doen.’ Ik win een superspannende match, met één punt verschil. Ik ken geen woord om te omschrijven wat ik toen voelde. ‘Blij’ of ‘gelukkig’ doet de intensiteit van dat moment te kort. Ik moest ook de hele tijd denken aan mijn papa in Iran, die ik destijds alleen kon zien via webcam. Toen ik gestopt was met taekwondo herhaalde hij keer op keer: ‘En tóch ga jij naar de Spelen. Je zult wel zien!’ Ik werd er boos van. Maar hij heeft nog gelijk gekregen ook.
Een maand later kreeg ik onverwacht alsnog mijn Belgisch paspoort. Dat ik naar de Spelen kon als Belg maakte het voor mij mooier. Je staat op zo’n toernooi niet alleen voor jezelf maar toch ook om iets te vertegenwoordigen, iets wat groter is dan jezelf. Ik wilde daar staan met de Belgische vlag. Uit dankbaarheid voor de kansen die ik hier kreeg, maar ook om te tonen dat dit mijn thuis is, mijn land.’
