Het was het weekendje wel, tien dagen geleden. Het leek of sommige zogenaamde voetbalsupporters het vertrek van Sinterklaas en daarmee de hele pietendiscussie hadden afgewacht om zich nog eens goed te laten gaan. Van Liège-Aalst in de eerste amateurklasse tot de zaak Raheem Sterling in Chelsea-Manchester City: de oerwoudgeluiden en andere racistische bejegeningen weerklonken weer in de stadions. Een schande. Dit moet stoppen.
Sommigen zullen nu zeggen: het zijn maar enkelingen. Anderen zullen het beu zijn dat het weer over racisme gaat. Wel, het kan daar niet vaak genoeg over gaan zolang het niet uitgeroeid is. Dat is hetzelfde als van een campagne ‘Kom Op Tegen Kanker’ zeggen: moet het alweer over kanker gaan? Ja, want het verpest onze samenleving.
Scheidsrechters zouden veel vaker een wedstrijd moeten stilleggen en als er daders kunnen aangewezen worden, zouden ze een stadionverbod moeten krijgen, net zoals iemand die het veld betreedt, met bier gooit of vuurpijlen afschiet. Zoals dat viertal misselijkmakende koppen van Chelsea-aanhangers die met kwijlende bek en haatdragende ogen hun laagste scheldwoorden over Sterling spuwden. Eruit. Meteen.
Daar is vast ook een taak weggelegd voor de overheid, maar zolang populaire politici ranzige campagnes de wereld in sturen, is dat allicht ijdele hoop.
Maar het is waar: een grote meerderheid staat daar niet achter en zeker de voetbalwereld zelf – medemaats én tegenstrevers, zoals Eden Hazard – veroordeelde het racisme scherp. Laten zij verder hun voortrekkersrol opnemen, in zoveel ‘ No To Racism‘-filmpjes als er nodig zijn.
