Springruiter Pieter Devos behaalde brons op de Spelen in Tokio.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
In 2019 was er geen enkele twijfel. Ik stond vierde op de wereldranglijst en beschikte over een stel grandprixpaarden van superniveau. Natúúrlijk zou ik één jaar later op de Olympische Spelen staan. Toen kwam corona. De Spelen werden uitgesteld. Twee al wat oudere paarden gingen met pensioen. Er werd amper gesprongen in seizoen 2020. Alle paarden hadden het daar lastig mee maar mijn toppaard Claire Z zeker. De bondscoach zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, maar toen de selectie voor Tokio 2021 bekend raakte, viel ik er toch naast. De hemel viel op mijn kop. De jongensdroom, waar ik jaren voor had gewerkt, lag in duigen.
Een land mag drie ruiters en één reserve aanwijzen. De bondscoach vroeg me als vijfde man, als reserve van de reserve. Wie naar Tokio ging, moest zijn paarden twee weken in quarantaine plaatsen in Aken. Een logistieke nachtmerrie. Iedereen in de paardensport verklaarde mij voor gek dat ik daarop inging: eerst schuiven ze je aan de kant en dan doe je al die moeite?
Maar het paard van Yves Vanderhasselt raakte niet fit. Opnieuw zei iedereen dat ik een idioot was als ik zou afreizen naar Tokio: met mijn Claire Z naar de andere kant van de wereld terwijl ik meer dan waarschijnlijk toch niet zou springen? Nooit voelde ik me zo rot als na de olympische individuele wedstrijden. Je collega’s, tegen wie je week na week strijdt, kunnen presteren en jij zit in de tribune. Bikkelhard was dat. De dag voor de landencompetitie blokkeert het paard van Niels Bruynseels, een van mijn beste kameraden. Een paardenman weet meteen: dat komt niet goed. Hartverscheurend voor Niels. Voor mij voelde het als een stroomstoot: van de diepste put naar morgen rijd ik op de Spelen! Ik heb niet veel geslapen die nacht.
Achteraf snap ik zelf niet hoe ik zo rustig ben gebleven toen ik plots toch op de Spelen mocht rijden. Op het olympische podium, waar we stonden te blinken met onze bronzen medaille, dacht ik aan de weg die ik had afgelegd om daar te raken. De meeste profruiters worden geboren in een familietraditie, zoals mijn eigen kinderen een stap voor zullen hebben later. Maar ik ben van nul begonnen. Om dan te eindigen met een olympische medaille: daar droom je van, zonder te geloven dat het echt kan.
