Tennisster Elke Clijsters droomde niet van een topcarrière.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
In 2002 speelde ik met Barbora Strycova het damesdubbel in Wimbledon bij de junioren. Barbora had een hoge ranking, wat hielp voor een gunstigere loting, maar het was ook een meisje met wie het op persoonlijk vlak klikte. Dat was belangrijk voor mij: ik speelde beter als ik een connectie had met mijn partner.
Wimbledon liep dat jaar als een trein. Strycova tenniste erg stabiel, terwijl ik het moest hebben van mijn handigheid aan het net. We stoomden door tot de finale, waarin we Ally Baker en Anna-Lena Grönefeld troffen. Een sterk duo, ongeveer van ons niveau. De spanning op het veld was te snijden. Denk het je in: vier fanatieke tieners, die jaren hebben gewerkt om daar en dan te kunnen schitteren. Dat geeft vonken. De juniorendamesdubbel was niet het topevent op Wimbledon, toch stond er veel volk aan de kant. We waren alle vier bloednerveus.
De eerste set ging naar ons, de tweede naar hen. Set drie haalden wij het met 8-6. Bij zo’n score zit het verschil in details. De ontlading na het beslissende punt kan ik me nog zo voor de geest halen. Later dat jaar won ik met Kirsten Flipkens de US Open en aan het eind van het seizoen stond ik op één in de dubbelranking. Ik werd gehuldigd op een groot tennisgala en deelde het podium met Serena Williams en Lleyton Hewitt, die toen het lief van mijn zus Kim was. Een groot moment. En toch heb ik nooit gedacht dat er voor mij een topcarrière in het tennis inzat.
Ik had altijd al de droom om jong mama te worden. Het geluk zou ik volgens mij eerder vinden in mijn gezin dan in de harde tenniswereld. Ik sukkelde al lang met mijn rug, maar misschien was ik zonder die blessure ook wel vroeg gestopt. Barbora Strycova speelde nog tot 2023. Toen ik dat hoorde, dacht ik: ocharme, wat heb jij je lang moeten rechthouden in een omgeving die genadeloos is voor wie niet wint. Dat heb ik bij Kim achter de schermen ook gezien: het leven van een tennisprof is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn, wel integendeel.
Dat ik haar de US Open zag winnen in 2005 is mijn mooiste tennisherinnering. Daar zat spanning op: Kim had al een paar finales verloren. De mensen vroegen zich af wanneer het eindelijk zou lukken in de grandslams. Ik was zo blij dat mijn grote zus eindelijk de ban brak.
