Doodmoe word je van die trainersdans…

Het neemt langzamerhand lachwekkende proporties aan, de trainersdans die zich dezer dagen voltrekt.

Nu het land wat bekomen is van de pijnlijke opvoering van Georges Leekens in Brugge draait de carrousel verder. José Riga kiest voor de woestijn boven de turbulentie van Standard, Ariël Jacobs stapt zogenaamd zelf op bij Anderlecht nadat zijn positie de afgelopen maanden zo werd ondermijnd dat er geen basis was om door te gaan en nu werd ook Marc Brys bij KV Mechelen op de keien gezet. Hij bracht niet het voetbal dat men daar voor ogen heeft.

Zouden clubs eigenlijk een handvest hebben over de manier waarop er moet gevoetbald worden? En trekt zich dat bijvoorbeeld door tot in de jeugdploegen? Zijn er mensen die deze lijn bewaken? Natuurlijk niet, anders zou het bij de aanstelling van trainers nooit tot zo’n resolute stijlbreuk komen. Het gaat daarbij zelden om de voetbalfilosofie. Veel meer om de naam.

Doodmoe word je van die trainersdans en van alle geruchten die dezer dagen worden verspreid, al dan niet ingefluisterd door makelaars. Zo dook bijvoorbeeld de naam van de Noor Stale Solbakken zowel bij Club Brugge als Anderlecht in de wandelgangen op. Terwijl die bij FC Köln werd ontslagen nadat hij daar niet echt een verpletterende indruk had gemaakt en ondertussen onderdak vond bij het Engelse Wolverhampton Wanderers.

Het houdt mensen wel bezig, al die trainerswissels. Komt Frankie Vercauteren naar Standard? Zoekt Anderlecht echt in Nederland, waar John van den Brom – een man zonder palmares – plots de kroonprins blijkt te zijn? Hoe kan het dat YR KV Mechelen geïnteresseerd is in zowel Harm van Veldhoven als Dennis van Wijk, twee totaal uiteenlopende persoonlijkheden? En: wat gaat er bij de nationale ploeg gebeuren? Is Erik Gerets op komst?

Ontelbare pagina’s worden eraan besteed. Vaak is het gebakken lucht, kreten die in wezen nergens op zijn gebaseerd. Tenzij op speculaties. Het is eigen aan deze periode. En aan een medialandschap waarin de concurrentie zo hevig woedt dat er zelfs geen gerucht mag gemist worden.

Bij de Rode Duivels neemt Marc Wilmots even het roer in handen voor de interlands tegen Montenegro en in Engeland. Eerst wilde hij niet, nu doet hij het toch, uit liefde voor het vaderland. Wat gaan ze ons nog allemaal wijsmaken? En wie weet blijft Wilmots – die als trainer nooit echt indruk maakte – als die twee wedstrijden goed worden afgesloten, hoor je fluisteren, twee vriendschappelijke partijen als graadmeter voor de toekomst. En intussen maar praten over profvoetbal.

Kan er in dit land eindelijk eens iemand opstaan die echt iets van voetbal kent?

Jacques Sys