Dit was 2018: het geluksgevoel van Koen Naert in Berlijn
De redactie van Sport/Voetbalmagazine verkiest haar sportmomenten van 2018. Christian Vandenabeele koos voor de marathonoverwinning van Koen Naert op het EK atletiek.
Ik herbekeek nog eens de beelden, alvorens dit stukje te schrijven, en er is nog altijd niets veranderd: nog altijd krijg ik er rillingen van en nog altijd voel ik dan traanvocht opwellen. Moeilijk is het niet om mijn sportmoment van 2018 te kiezen, het is het sportmoment dat mij in 2018 het meest ontroerde: Koen Naert kort voor en kort na zijn aankomst op het Europees kampioenschap marathon in Berlijn afgelopen zomer.
Zijn emoties. Zijn woorden. Zijn vreugde. Zijn dankbaarheid. Zijn nederigheid na de indrukwekkendste prestatie uit zijn carrière. Zijn geliefde ook, Elise, die voor de camera van ATNI.be op de vraag of dit een revanche was van haar man op de miskenning door de Vlaamse sportadministratie met een gezicht vol liefde antwoordde dat dit er niets mee te maken heeft, want dat het in essentie om de ervaring van het geluksgevoel gaat en dat geld eigenlijk maar bijkomstig is.
Het was een ode aan de pure, optimale sportbeleving van een atleet die groots uit zijn as was verrezen nadat hij vier jaar geleden van Bloso te horen kreeg dat hij geen profcontractje meer waard was omdat hij niet in staat werd geacht om op internationale kampioenschappen topachtplaatsen te lopen. Het sportagentschap van de Vlaamse overheid adviseerde daarna zelfs ook negatief op zijn aanvraag om in zijn job als verpleegkundige in het brandwondencentrum van het militair ziekenhuis van Neder-Over-Heembeek het topsportstatuut te krijgen met het oog op een flexibelere uurregeling.
Maar hij gaf zijn droom niet op, ging in moeilijke omstandigheden door met zichzelf te verbeteren en kreeg in 2016 van de Franse sportadministratie wel een profcontractje. Volkomen terecht liet hij op 12 augustus zien, toen hij op het EK iedereen naar huis liep en zo vlotjes beslag legde op de mooiste aller topachtplaatsen.
Intussen leverde hem dat de Gouden Spike op, de trofee voor de beste atleet van het jaar, én werd hij samen met Eden Hazard en Bart Swings genomineerd voor de trofee van Sportman van het Jaar.
Ik vraag mij af: komt er iemand meer in aanmerking voor de prijs van Sportman van het Jaar dan Koen Naert? De eerste Belg die Europees goud wint op de marathon sinds 1971. Een Vlaming die door de Vlaamse Gemeenschap miskend werd, maar door zijn bezieling en monnikenleven (én steun van de Franstalige Gemeenschap) een prestatie leverde die de Vlaamse sportadministratie dwingt om na te denken over een beleid dat niet langer een potentiële Europese kampioen dumpt. Een topsporter met een groot empathisch hart en een buitengewoon positieve kijk op het leven, één die met dezelfde passie als hij zijn sport bedrijft ook nog postgraduaten diabeteseducator en wondzorg en weefselherstel volgt. Is er in het beste Belgische sportjaar ooit een betere inspirator geweest? Volgens mij niet.
In elk geval: merci Koen!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier