De laatste maanden is al heel wat gezegd en geschreven over Qatar, vooral over extrasportieve zaken. Maar hoe staat het met de Qatarese nationale ploeg?
Maakt Qatar een kans in een groep met Nederland, Ecuador en Senegal? Op het eerste gezicht niet, maar vergis u niet: Qatar bouwt al jaren aan een team dat nu moet schitteren op de Wereldbeker.
Sinds zo’n twintig jaar is de nationale ploeg van Qatar doorspekt met genaturaliseerde spelers. Dat gebeurt niet alleen in het voetbal, maar ook in andere sporten. Door slim gebruik te maken van de wetgeving omtrent het naturaliseren van spelers, haalde Qatar heel wat buitenlanders over om het truitje van het land aan te trekken. Met als gevolg dat de speler met de op twee na meeste caps eigenlijk een Uruguayaan is. Sebastián Soria, nu 39 jaar, is er echter op het WK niet bij.
Maar niet alleen volwassen spelers werden deel van het team. In 2004 richtte het land de Aspire Academy op, jarenlang de eigenaar/hoofdsponsor van KAS Eupen. De Academy is een talentenschool met als hoofddoel het opleiden van jonge spelers. Niet alleen Qatarese jongens, maar voetballertjes van over de hele wereld die naar Doha worden gehaald door een uitgebreid netwerk over de hele wereld. De talenten laten ze op jonge leeftijd overvliegen naar Qatar om daar te integreren. Zo creëerde Qatar zijn nationale elftal.
FC Barcelona
Een van de constanten bij Qatar de afgelopen jaren is de bondscoach: Félix Sánchez. De man leerde de knepen van het vak in de jeugdacademie van Barcelona. Na tien jaar bij La Masía trok de Spanjaard naar Qatar om zich bij de Aspire Academy te voegen. Sánchez werkte vanaf 2013 voor de Qatarese voetbalbond en nam achtereenvolgens de U19 en U23 onder handen, om in 2017 hoofdcoach te worden.
Die aanstelling bleek de juiste. Sindsdien leidde hij 86 wedstrijden, waarvan hij er 46 won. In 2019 behaalde Qatar onder zijn hoede de grootste triomf uit zijn geschiedenis met het winnen van de Asian Cup, door in de finale Japan te verslaan met 3-1. Dat was nota bene slechts een jaar nadat Japan bijna de Rode Duivels uit het WK in Rusland had gewipt. Later in 2019 nam het team van Sánchez ook deel aan de Copa América, het Zuid-Amerikaans kampioenschap waar ook enkele ‘buitenstaanders’ voor worden uitgenodigd. Daar werden ze dan weer laatste in hun groep na Argentinië, Paraguay en Colombia.
De prestaties van de laatste jaren zijn duidelijk terug te zien op de wereldranking. Op het moment dat bekend werd gemaakt dat Qatar het WK mocht gaan organiseren, 11 jaar geleden, kampeerde het nog op plek 113. Sindsdien steeg het gestaag op de ranking: nu staat het op de 50ste plaats.
Acht maanden voorbereiding
Qatar heeft zijn zinnen gezet op een sterke sportieve prestatie en wil absoluut een gelijkaardig scenario als dat van gastland Zuid-Afrika in 2010 vermijden. Niet doorstoten naar de volgende zou een schande zijn. De voorbereiding is dus van cruciaal belang en daar moet zelfs de binnenlandse competitie voor wijken. De nationale ploeg is al bijna acht maanden bezig met zich voor te bereiden, waardoor de spelers niet kunnen uitkomen voor hun club. Opmerkelijk, want zowat de hele selectie speelt in de Qatarese competitie.
Dat de Qatarese ploeg op elkaar zal ingespeeld zijn is een understatement. Dat werd in 2021 nogmaals bevestigd. Qatar nam deel aan de Arab Cup en deed het daar ook allerminst slecht. Het verloor de halve finale nipt van Algerije, maar versloeg Egypte wel in de wedstrijd om de derde plaats. Daarnaast deed het ook mee aan de CONCACAF Gold Cup, het Noord-Amerikaans kampioenschap, waar het ook in de halve finale strandde, dit keer tegen de Verenigde Staten. In 2022 speelde het al negen oefenwedstrijden, waarin het enkel verloor van Canada met 0-2. Al waren de rest nu ook geen topwedstrijden met onder meer Guatemala, Jamaica en Bulgarije.
Opmerkelijke spelers
Aangezien heel wat spelers in de Qatarese competitie spelen, zitten er maar weinig bekende namen tussen. Toch zijn er enkele opmerkelijke spelers bij. Zo is er bijvoorbeeld de in Soedan geboren Almoez Ali. Op de Asian Cup in 2019 liet hij maar liefst negen keer de netten trillen, op de CONCACAF Gold Cup vijf keer. Geen slechte statistieken.
Naast hem speelt zijn spitsbroeder Akram Afif. Die heeft een verleden bij onder andere Villarreal en jawel, KAS Eupen. Sinds 2020 speelt hij weer in Qatar, waar hij ook vaak de weg naar het doel vindt.
Een andere belangrijke pion is de 29-jarige Abdelkarim Hassan, die ook even kort bij Eupen zat. Met zijn ervaring leidt hij het team vanop zijn positie als linksachter. Hassan heeft genoeg snelheid om de flank af te dweilen en dus zowel defensief als offensief zijn deel van het werk te doen. Mocht bondscoach Sánchez opteren voor een driemansverdediging, zal Hassan de positie op de linkerkant voor zich nemen. De linksback won al verschillende prijzen waaronder de Qatarese titel en de Aziatische Champions League.
Maar eigenlijk mag er niet te veel naar de individuen gekeken worden. Het sleutelconcept voor Qatar is dat het een hecht team vormt. Een team dat al jaren toeleeft naar dit hoogtepunt. Nu moet het gebeuren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier