Serviër/Belg, geboren op 3 januari 1977 in Kraljevo. 1,87 meter – 70 kg. Profiel: de actieve.
A leksandar Mutavdzic: “Hou jíj van karper? Ik niet. Karper blijft op zijn plaats en ik zit niet graag stil te wachten. I’m a moving guy. Ik hou van actie, beweging, niet stil blijven. Gaat het hier niet, dan probeer ik verderop, bijt de vis daar ook niet, dan zoek ik het weer wat verder. Zo blijf je bezig. Daarom hou ik van vliegvissen. Vliegvissen is als voetballen in Barcelona of Real Madrid: het is de top. Vliegvissen is speciaal. Heel speciaal. Mijn vrouw heeft me mijn materiaal cadeau gedaan en het vissen heb ik zelf geleerd. Ik zit, schat ik, aan 80 procent.
“Tijdens het seizoen ga ik in De Pinte vissen, op het Indianameer. Maar na het seizoen ga ik vijf dagen vliegvissen in Slovenië. Mijn vrouw en kinderen vliegen naar ginder en ik rij met de wagen achter met een tussenstop om te vissen. Ik heb van Bojan Jorgacevic voor mijn verjaardag een dvd gekregen. Flyfishing in Slovenia. Ik wist niet dat je het ginder zo goed kan, in een natuurpark, maar het zit in mijn hoofd nu, dus ik móet daar naartoe. Daarna maak ik de vis klaar op de grill. Beetje speciale kruiden, wat saus. Heel lekker. De forel zwemt ginder in wilde rivieren. Altijd proper water. En de vis vecht. Daar hou ik wel van. Hier heb je ze maar uit de vijver te halen. Al kunnen ze in De Pinte ook lastig zijn. Vissen maakt je hoofd leeg. Het helpt. Het ontspant.
“Wat zeg je? Ja, op oefenkamp in Spanje van de winter kwam ik te laat op de ochtendtraining. Samen met Gil Vermouth. Wij lagen samen op de kamer en ze hadden ons wijsgemaakt dat het alleen ’s namiddags training was. Gil lag te slapen en ik keek naar een film. Tot de receptie naar de kamer belde. Ik zou niemand zoiets wijsmaken – stel dat er iemand gestraft wordt – maar zij deden het wel. Dat maakte mij toen even nerveus – ik ben een Servische man, you know. Ze zullen op mijn gezicht wel gezien hebben dat ik pissed off was. Maar oké, het was een grap ( lacht).
“Het doet er ook veel aan of je hoofd van een gezin bent of niet. Als ik alleen was en ik zou niet spelen, zou ik heel nerveus worden en mij vragen stellen. Nu heb ik een vrouw en kinderen die naar mij kijken. Dus het is normaal dat ik thuis rustiger ben. Ik barst niet uit in hun bijzijn. We zijn al tien jaar getrouwd – zij was zeventien en ik twintig toen we elkaar ontmoetten – en heel gelukkig. We geloven in mekaar. Dat is heel belangrijk.
“Ik ben rustig van aard, maar als ik iets dóe, dan raak ik geactiveerd. De Servische mentaliteit. In de Balkan verliezen we niet graag, weet je. Novak Djokovic breekt zijn racket als hij een tennispartij verliest ( lachje). Als ik in het tafeltennis verlies van mijn broer of mijn vader, hou ik ook niet van hun blabla achteraf ( lachje).
“Onze zoon Marko voelt zich goed hier. In Servië zegt hij tegen iedereen dat hij Belg is. Hij mag dat. Maar in de zomer blijft hij de hele tijd ginder omdat ik wil dat hij zich ook Serviër voelt. Mijn broer heeft een dochter van dezelfde leeftijd, maar Marko is in België geboren en opgegroeid; hij is rustiger. Hij is heel graag gezien bij zijn vriendjes op school. Servische kinderen hebben een andere mentaliteit, merk ik. Marko is óók actief, maar omdat hij ginder niet opgroeide, is hij niet zo los: hij weet wat mag en wat niet. Verbied een ander Servisch kind iets en ze doen het vaak tóch.” S
door raoul de groote
