60 jaar geleden: de gigantische stunt van een West-Vlaming op de marathon van Boston
In 1963 realiseerde de Belg Aureel Vandendriessche een indrukwekkende stunt in de marathon van Boston.
Jonas Creteur gaat op zoek naar het markantste cijfer van de sportweek.
Het is een van de ultieme uitdagingen voor amateurlopers: de marathons in Tokio, Boston, Londen, Berlijn, Chicago en New York afwerken, om zo een Six Star Finisher te worden. Die zes wedstrijden werden in 2006 samengebracht, onder de noemer World Major Marathons.
Twee van die marathons vinden plaats in april: afgelopen maandag die van Boston, komende zondag die van Londen. In Boston stond Eliud Kipchoge, de beste marathonloper ooit, aan de start. Hij wil iets unieks realiseren: de zes Major Marathons winnen, en ook telkens het parcoursrecord verbeteren. De Keniaan was al meerdere keren in vier van die marathons (Tokio, Londen, Berlijn en Chicago) de snelste, goed voor in totaal 10 zeges.
In Boston werd Kipchoge in het regenweer pas zesde. Er blijven dus nog twee marathons – Boston en New York – ontbreken op zijn straffe palmares. Daarop staan ook twee olympische titels, een officieel wereldrecord (2u01’09’’) en een officieus wereldrecord (1u59’40’’).
Kipchoges deelname aan de traditierijke marathon van Boston was langverwacht. En heeft zelfs een Belgische link. De laatste keer dat een wereldrecordhouder er aan de start was verschenen dateerde van 19 april 1963, zestig jaar geleden. Het ging om de Ethiopiër Abebe Bikila, de Eliud Kipchoge van zijn tijd. Hij veroverde tussen 1960 en 1966 twee olympische titels (in 1960, op blote voeten, en in 1964), liep twee wereldrecords, en won 12 van zijn 13 marathons. Zijn enige nederlaag: in Boston 1963, tegen de West-Vlaming Aureel Vandendriessche. Een gigantische stunt. Bikila liep acht kilometer voor het einde aan de leiding, maar kreeg krampen op het heuvelachtige parcours. Vandendriessche haalde hem en ook Mamo Wolde, een andere topper, in en behaalde de meest prestigieuze overwinning uit zijn carrière. Op een ontbijt van geroosterd brood, honing en filet d’anvers.
Nochtans was Vandy, zoals de Amerikanen de altijd lachende Belg noemden, pas de dag daarvoor in Boston geland. Meteen na zijn zege moest hij weer naar huis vliegen, want hij kreeg van zijn werkgever geen extra vakantie. Vandendriessche werkte immers voltijds en stond elke dag om 4 uur op. Waarna hij op een nuchtere maag drie uur liep voor hij aan zijn dagtaak als bediende in een spinnerij begon.
In 1964 keerde Vandendriessche terug naar Boston, en won hij opnieuw. Zijn prijs bij die twee zeges? Een lauwerkrans en een gouden medaille. De prijs voor de winnaar van afgelopen maandag? 150.000 dollar. Tijden veranderen.
