Met Viktor Fischer heeft Antwerp weer goeie zaken gedaan. Sport/Voetbalmagazine zocht de nieuwe Deen van de Great Old op. Een voorsmaakje over zijn periode bij Ajax en zijn keuze voor de Belgische competitie.
Was Ajax een droombestemming voor een jonge Deen?
Viktor Fischer: ‘Ik tekende er op mijn zestiende, en werd die zomer zeventien. Het was net na het WK U17. Geweldig. Ajax is voor iedereen een fantastische club, ook voor Denen. Vandaag zitten er niet zoveel in het eerste, maar in de opleiding nog wel. In mijn periode zaten Boilesen en Eriksen er al, later kwam Poulsen, Schöne. Op een gegeven moment zaten we er met zijn zessen. Een mooie tijd.’
Hoe hard kwam Amsterdam binnen, als je uit Aarhus komt?
Fischer: ‘Ik zat al twee jaar bij FC Midtjylland, dat was al een ander leven. En dan naar Amsterdam. Brutaal maar mooi. Ineens het buitenland en iedereen die vecht voor een plekje bij het eerste. Ik moest ook nog eens de taal leren.’
Ajax is een goeie leerschool, maar ook eentje met hele hoge verwachtingen. Hoe gaat een puber daar mee om?
Fischer: ‘Ik had toen, en nog steeds, heel hoge verwachtingen voor mezelf. En dat klopte daar heel goed. Maar als ik dan een mindere wedstrijd speelde – voor mezelf en ook in de ogen van club en supporters – was het soms lastig. Ineens was het niet meer voor de fun.’
Als je terug kijkt op die periode bij Ajax, is de conclusie dan: geslaagd?
Fischer: ‘Uiteindelijk wel. Ik kijk terug op al de goeie momenten. Vaak hoor ik dat ik daar ben weggegaan als een teleurstelling, en dat kan als je volgende stap geen topclub is. Vanuit Ajax ben je niet geslaagd als je geen Wesley Sneijder bent, of Frenkie De Jong. Maar ik vind het veel belangrijker hoe ik met mezelf omga als mens. En dan zeg ik: zeven jaar later ben ik veel meer volwassen dan toen. Ik heb er ineens ook moeten leren omgaan met een blessure die uiteindelijk veertien maanden aansleepte. Dat heeft ook niet geholpen. Als je negentien bent en je komt terug op bijna je 21e dan zijn veertien maanden wel héél lang. Je kan in de gym wel veel doen, maar uiteindelijk wordt voetbal op gras gespeeld. Daar ontwikkel jij je.’
Waarom koos je voor Antwerp?
Fischer: ‘Ik was ook gekomen als een andere coach dan Brian Priske met hetzelfde plan was gekomen, maar dat de coach een Deen is, speelde mee. Uiteindelijk heeft hij mijn naam op de tafel gelegd.’
Je moet dan nog altijd wel willen komen.
Fischer: ‘Ik voelde dat hij hetzelfde plan voor me had als mijn oude coach bij Kopenhagen. Hij zag iets wat er nog niet helemaal was uitgekomen. Dat moeten we hier weer samen vinden.’
In een moeilijke, fysiek harde competitie waar voetballers klappen krijgen.
Fischer: ‘Het gaat in ieder geval heen en weer, je loopt heel veel. Ik zie veel jonge, goeie spelers die ook heel veel risico nemen. Het is ontzettend mooi, ik geniet ervan. Een veel hogere snelheid dan ik gewend ben. Het tempo, de snelheid: dat moest ik weer vinden. In Denemarken loop je wel veel, maar niet snel genoeg. Dat zie je ook als je kijkt naar het Deense elftal.’
Lees het volledige interview met Viktor Fischer deze week in Sport/Voetbalmagazine.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier