Zeven miljard

De zeven miljardste mens was nauwelijks geboren of hij werd al op kosten gejaagd: een grotere brievenbus. Jumbosize.

Zelden heeft iemand zo veel post ontvangen. Geen Vlaams intellectueel de naam waardig, of hij heeft de afgelopen maand een brief gestuurd naar de nieuwste aardbewoner. Erger: een open brief, proeve bij uitstek van onbescheidenheid. Allemaal om ter origineelst, dat begon al in de aanhef, en verder gezaag, gezeur, gezever en de onvermijdelijke portie ijdeltuiterij.

Het scheelde trouwens niet veel of Etienne Vermeersch had de zeven miljardste persoonlijk van de rots gesmeten, een drastische ingreep die ook de Spartanen vroeger toepasten bij ongewenste kinderen. En tussen jezuïeten en Spartanen is het verschil niet zo groot, tenzij in de argumentering. Had de professor hem weten zitten, de nieuwgeborene had prijs gehad. Al jaren, nee, al eeuwen pleit Vermeersch tegen de uitbreiding van de wereldbevolking. En terecht. Hij schuwt daarbij geen radicale maatregelen: duizend dollar voor wie zich laat castreren. Een opvoeding bij de Sociëteit laat onherroepelijk sporen na. Maar er zijn landen waarin ze minder spontaan gehoorzamen aan een moraalfilosoof dan in andere, zoals bijvoorbeeld het onze.

Dat men hetzelfde resultaat op een sluwere manier kan verkrijgen, bewees Hugo Camps, die uiteraard niet mocht ontbreken in het peloton briefschrijvers. Uitgerekend hij mocht zijn epistel komen voorlezen op Radio 1, waar ze een extra uitzending aan de gebeurtenis hadden gewijd. Zeggen wij erbij dat het de dag daarna Allerheiligen was en bijgevolg twee dagen later Allerzielen, en u hebt een idee over de teneur van Hugo’s welkomwoord.

Als de brief niet zoek is geraakt in de post zijn we opnieuw met zes miljard negenhonderdnegenennegentig miljoen negenhonderdnegenennegentigduizend negenhonderdnegenennegentig. Dan is de zeven miljardste zelf van de rots gesprongen, zonder duwtje van een hulpvaardige ethicus. Daarom deze oproep van Knack: laat dat kind nu met rust, zagemannen.

Koen Meulenaere