‘Worstelaars zijn verhalenvertellers. Net als dichters’

Worstelaars zijn verhalenvertellers. Net als dichters.

‘Kazuchika Okada ligt uitgeput tegen het onderste touw van de ring, naast hem ligt zijn rivaal Kenny Omega. Omega krabbelt recht, spurt naar de andere kant van de ring, raakt de touwen, versnelt en geeft Okada een V-Trigger kniestoot. Het lichaam van Okada zijgt ineen als een lappenpop. Omega tilt hem op zijn schouders en drijft hem met alle kracht weer neer op de mat. One-winged angel! De scheidsrechter telt: 1-2-3!!! Het publiek in Osaka-Jo Hall schreeuwt uitzinnig. Kenny Omega is de nieuwe IWGP world heavyweight champion.’

Ik ben een wrestling fan in het diepst van mijn gedachten. Als pretienerjongen met donssnorretje raakte ik gefascineerd door de herculische mannen die in glittermantels de ‘squared circle’ betraden en met veel krachtpatserij of acrobatie hun tegenstander voor drie tellen tegen de mat trachtten te houden. Met de stemmen van Wim Coryn en Bernard Vandamme op de achtergrond werd ik ingewijd in de wondere wereld van pro-wrestling, oftewel catch in de volksmond.

Maar dat is toch allemaal fake. Ik hoor het u denken. Als een heir van donkerwilde machten joelt die stelling mij aan.

Professioneel worstelen ontstond bij rondreizende circussen in de VS aan het einde van de 19e, begin van de 20e eeuw als een legitieme vechtsport gebaseerd op Grieks-Romeins worstelen. Omdat de partijen vaak te lang duurden en de spektakelwaarde gering was, begonnen sommige pugilisten hun gevechten te ‘choreograferen’. Er werd afgesproken wie er zou winnen in welke stad, gevechten werden korter en meer entertaining, er ontstonden (baby)faces (de ‘good guys’) en heels (de ‘bad guys’). Een vuistslag werd een work, een echt gevecht een shoot. Een goede worstelaar is iemand die het kan doen lijken alsof hij de ander pijn doet, zonder dat hij de ander pijn doet. Zijn tegenstander doet hetzelfde. Net zoals een goede (ultra-atletische) acteur.

De wetenschap dat het ‘fake’ is, doet geen afbreuk aan pro-wrestling, maar voegt er juist iets aan toe. Kenny Omega wordt beschouwd als een van de besten ter wereld. Hij is openlijk biseksueel, heeft eerder de fysiek van een danser dan van een bodybuilder en incorporeert invloeden uit Mexicaanse lucha libre, Japanse puroresu en Europese catch in zijn partijen. Worstelaars zijn verhalenvertellers. Net als dichters.

Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.

Ik ben een wrestling fan in het diepst van mijn gedachten.

Tips:

*Dark side of the ring (docu serie op Vice)

*New Japan Pro Wrestling

*AEW Dynamite