Het systeem waarmee de genetische code in eiwitten vertaald wordt, is ingewikkelder dan we dachten.
Het overschrijven van genetische kenmerken in eiwitten die leven vormen, lijkt een eenvoudig proces. De code van het DNA wordt via RNA-moleculen vertaald in een keten van aminozuren die zich zo plooit dat hij een bruikbaar eiwit wordt.
Maar wetenschappers ontdekken een almaar grotere complexiteit in het systeem. Zo is er nu een antwoord op de vraag waarom het steunt op twintig verschillende aminozuren – aanvankelijk zouden er slechts tien tot dertien nodig zijn geweest om leven met veel diversiteit te creëren.
Het aantal aminozuren in eiwitten breidde uit als reactie op de toename van zuurstof
Volgens een studie in Proceedings of the National Academy of Sciences reageerden de nieuwe aminozuren sneller. Ze boden daardoor voordelen in een context met een stijgend zuurstofgehalte. Ze hadden een beschermend effect: ze absorbeerden schadelijke vrije radicalen die door het verhoogde zuurstofmetabolisme massaal circuleerden. Maar ze werkten geen verbeteringen van de eiwitstructuur in de hand.
Er is ook een dubbele functie ontdekt van ribosomen: RNA-structuurtjes die cruciaal zijn voor het vertalen van DNA-gegevens in RNA-ketens die eiwitten moeten vormen. Medisch biotechnoloog Petra Van Damme van de Gentse tak aan het VIB legt in een commentaarstuk in Nature uit dat ribosomen een soort opstoppingen kunnen vormen, als een file, om de vertaling van bepaalde eiwitten lam te leggen. Daarnaast kunnen er obstakels gelegd worden om de afleesroutine van de ribosomen zelf te blokkeren.
Zelfs het ogenschijnlijk eenvoudige afleessysteem dat de essentie van het leven vormt, is dus een vrij complex mechanisme (geworden).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
