Dat onze planeet uit zichzelf weinig of geen water zou hebben bevat, lijkt dan toch niet helemaal te kloppen.
De gangbare theorie zegt dat onze aarde gevormd werd uit gigantische ruimterotsen die vrij dicht bij de zon ontstonden en dus weinig of geen water bevatten. In die hypothese zou het water op de aarde aangevoerd zijn door asteroïden die ver van de zon kwamen.
Onderzoek van een asteroïde uit de omgeving van de zon heeft aangetoond dat ze weliswaar ‘kurkdroog’ is, naar onze normen, maar toch voldoende water bevat om een planeet als de aarde waterrijk te maken. Het water had ook dezelfde chemische samenstelling als het onze of dat op de maan en Mars.
Berekeningen in Science Advances wijzen uit dat een gigantische ruimterots met de samenstelling van de onderzochte asteroïde voldoende water zou hebben gehad om de helft van onze oceanen te vullen.
In Nature Geosciences is dan weer een analyse verschenen waaruit blijkt dat een gasachtige deken ervoor kan zorgen dat ondergrondse oceanen op verafgelegen planeten als Pluto (als je dat nog een planeet mag noemen) niet bevriezen. Het zou als een soort isolatie fungeren.
In 2015 maakte een ruimtesonde opnames van de dwergplaneet. Wat daarop waargenomen werd, strookte niet met de veronderstelling dat alle water op Pluto lang geleden bevroren is. De gasdeken kan een uitweg uit die onverenigbaarheid bieden.
