Lies Corneillie (Groen)

‘Wanneer volgt België de echte Zweden en erkennen we Palestina als staat?’

Lies Corneillie (Groen) Schepen van Wonen in Leuven

‘Welke rol zullen toekomstige Israëlische en Palestijnse generaties in het conflict spelen?’ Dat vraagt Lies Corneillie zich af in deze bijdrage voor het Schaduwparlement van Knack.be. ‘Wat zegt het over de Belgische regering als we dit beleid van Israël blijven tolereren?’

Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik net terug van een intensieve reis, georganiseerd door Broederlijk delen en Pax Christi Vlaanderen, met dagelijks enkele bezoeken aan ngo’s in Israël en de Palestijnse gebieden. Vorige week erkende de echte Zweedse regering Palestina als staat. Zweden verhoogde ook zijn financiële steun ‘om een signaal te geven aan de jeugd dat een andere wereld mogelijk is’, aldus Zweeds minister van Buitenlandse Zaken. Wanneer volgt België het echte Zweedse voorbeeld en erkent het Palestina als staat?

Dat kinderen en jongeren de toekomst zijn, is een veelgehoord cliché. En dat is natuurlijk waar. Kinderen en jongeren die vandaag opgroeien in Israël en de Palestijnse gebieden, hebben een conflict geërfd van vorige generaties. De toekomst van het gebied ligt voor een groot stuk in hun handen. Welke rol zullen toekomstige Israëlische en Palestijnse generaties in het conflict spelen? Dat scenario wordt ook al vandaag geschreven. Ik sprak met Israëli en Palestijnen en wil twee van de vele getuigenissen delen.

Bruggen in plaats van een muur

‘Israël heeft de middelen om bruggen bouwen in plaats van een muur. Israël denkt het paradijs te geven aan hun kinderen, maar creëert een hel.’ Dat vertelde Tony ons in Bethlehem, een zoon van een Palestijnse vluchteling van 1948. De macht die Israël uitoefent op de Palestijnen is ook geen geschenk voor de Israëlische bevolking. De Palestijnen betalen een grote prijs voor het conflict, maar eist ook zijn tol van de Israëlische burgers.

Een Israëlische leeftijdsgenoot, Avner Gvaryahu zelf ex-soldaat, verzamelt met zijn organisatie Breaking The Silence getuigenissen van (ex-)soldaten over de bezetting. Honderden verhalen maken duidelijk dat Israël ‘veiligheid’ gelijkt stelt aan ‘controle’. Het belangrijkste bevel aan Israëlische soldaten is: ‘Maak jullie aanwezigheid voelbaar voor de Palestijnen.’ En dat lukt. Palestijnse dorpen zijn omsingeld door nederzettingen. Bedoeïengemeenschappen worden verdrongen. De muur scheidt Palestijnen van hun land en familie. Kinderen en jongeren die uit frustratie stenen gooien, kunnen zonder eerlijk proces voor enkele maanden tot jaren de gevangenis in. Israël controleert het gaan en staan van de Palestijnen door middel van checkpoints en gescheiden wegen. En dat zijn nog maar enkele voorbeelden.

Avners analyse was duidelijk: ‘We moeten elke daad van geweld veroordelen en eerlijk berechten. Maar van eerlijkheid of gelijkheid is hier geen sprake. Palestijnen zullen altijd de prijs betalen.’ De voorbeelden zijn legio. De reactie van Israël op gewelddaden is vaak een collectieve straf voor alle Palestijnen. De sluiting van Haraam as-Sharif, het plein voor de Al-Aqsa moskee bijvoorbeeld: een collectieve straf voor alle Palestijnse moslims, na een individuele daad van geweld. Het motto ‘They killed, we build’ verklaart volgens Avner ook de nederzettingengroei na zelfmoordaanslagen.

België moet meer doen

De tijd dringt om het tij te keren. ‘A country is not only what it does, but also what it tolerates’, is een inspirerende quote in het holocaustmuseum Yad Vashem in Jeruzalem. Als België zichzelf serieus neemt, zal het moeten stoppen met passief aan de zijlijn te staan en toe te kijken. We wéten wat er gebeurt in de Palestijnse bezette gebieden. Tal van ngo’s schrijven er vernietigende rapporten over. Maar liefst 3 verschillende VN-agentschappen (OCHA, Unicef, UNRWA) beschrijven zwart op wit alle schendingen van internationaal humanitair recht en de mensenrechten. Hoe kunnen we onze ogen blijven sluiten?

Wat zegt het over de Belgische regering als we dit beleid van Israël blijven tolereren? Kan België Israël wel als een normale economische partner beschouwen, laat staan dat we nederzettingsproducten toelaten in onze handel? Is het wel zo normaal dat de internationale gemeenschap Israël toelaat op het EK voetbal, het Eurovisiesongfestival en Olympische Spelen? Welk signaal geven we door Israël te behandelen als een partner als alle anderen?

Hoog tijd dat ons land meer op de voorgrond durft treden en ingaat tegen deze schendingen. Samen met Europa als het kan, solo als het moet. Laten we Zweden als voorbeeld nemen en de Palestijnse staat erkennen. Op die manier geven we erkenning aan de Palestijnen en bouwen we mee aan de tweestatenoplossing die door de Verenigde Naties is overeengekomen. Een andere concrete maatregel is het verbod op Israëlische producten en diensten in illegale nederzettingen in de Palestijnse Gebieden, Oost-Jeruzalem en de Golan-hoogte.

Vrijheid en veerkracht

Eén beeld dat na mijn reis is blijven hangen, is dat van de 4 jonge freerunners op de daken van de oude stad in Jeruzalem. Kan het meer symbolisch? Deze kinderen plaatsen zich boven de problemen en spanningen, en springen vrij in het rond. Vrijheid, veerkracht. Met een duidelijk oproep aan de Belgische regering rond ik af: Laat deze jongeren niet in de steek.

Jonge freerunners. Vrijheid op het dak van de oude stad. Veerkracht. #parkour #palestina #vredestocht #jeruzalem

A video posted by Lies Corneillie (@corneillies) on

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Partner Content