Vlaamse vrijwilligster (24) in Nepal: ‘Akeligste moment van mijn leven’

Greet Volders (24) uit Diest verblijft vlakbij de Nepalese hoofdstad Kathmandu, waar ze vrijwilligerswerk doet. Na de verwoestende aardbeving moest ze net als duizenden andere mensen buiten slapen. ‘Ze hadden me hier al lachend gewaarschuwd dat er aardbevingsgevaar was. Wat ik zaterdag meemaakte, was het akeligste moment van mijn leven.’

Greet Volders doet vier maanden vrijwilligerswerk in Shangrila Home, een opvangtehuis voor straatkinderen in een buitenwijk op een tiental km van Kathmandu. Het tehuis biedt onderdak aan zo’n 70 kinderen. Zij en het personeel zijn allemaal ongedeerd na de zware aardbeving.

In vergelijking met andere plaatsen valt de schade in dat deel van de hoofdstad relatief mee, getuigt Volders via de telefoon aan Knack.be. ‘Het opvangtehuis is wel onbewoonbaar, je kan het dus gerust een mirakel noemen dat alle kinderen en werknemers ongedeerd bleven’.

‘Akeligste moment van mijn leven’

Dat er aardbevingsgevaar bestaat in Nepal, had ze al meegekregen. ‘De Nepalezen wisten dat het kon gebeuren. Ze hadden er hier ook al met mij over gepraat, maar op een lacherige manier,’ zegt Volders. ‘Als het zou gebeuren, moest ik binnen blijven, zeiden ze, omdat de trappen van een gebouw het als eerste begeven’.

‘Zonder de minste voorschok was er zaterdag dan opeens die zware beving. Het akeligste moment van mijn leven. Het duurde maar enkele minuten, maar het leek véél langer’.

Op het moment van de beving was Volders niet in het opvangtehuis, maar in een appartement vlakbij. Na de aardbeving trok het personeel met de kinderen meteen naar een open plaats buiten. ‘Het was heel vreemd, je voelde de grond de hele tijd bewegen. In het begin waren er ook elk uur naschokken, daarna duurde het steeds langer en nu dateert de laatste naschok van zo’n 11 uur geleden. Het lijkt erop dat het voorbij is.’

Buiten slapen

Net als duizenden andere mensen moest Volders na de aardbeving buiten slapen in zelfgemaakte opvangplaatsen. ‘Omdat het heel hard begon te regenen en onze matrassen kletsnat zijn, heeft een klooster ons afgelopen nacht opgevangen. Dat gebouw is er echter ook erg aan toe, ik vraag me nu dan ook af of dat wel zo slim was.’

Hoe het verder moet, kan ze nog niet zeggen. ‘Het belangrijkste tot nu toe was om van moment tot moment te bekijken wat het beste was voor de kinderen. Nu moeten we gaan nadenken over hoe het verder moet. Iedereen helpt elkaar hier wel enorm.’

‘Ik verwacht dat we vanavond opnieuw in het klooster kunnen slapen, daarna zullen we wel zien. Er komt wel een oplossing, mogelijk kunnen we naar een ander opvangtehuis in de buurt,’ zegt ze.