‘Verontwaardiging over Boris Johnson is erg selectief: in België maalt niemand erom als parlement buitenspel wordt gezet’

‘Boris Johnson is blijkbaar de enige democraat die de beslissing van het volk wil respecteren en zo snel mogelijk uitvoeren, ook al is het uit eigen politieke overlevingsdrang en machtsgeilheid’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de brexit.

Hij heeft iets guitigs, die Boris. Een slordige Jommekeskop en de blik van een schavuit die zich moet bedwingen om zijn voeten niet op de salontafel van het Franse Elysée voor de neus van president Macron te posteren. Een spitante tong en een geveinsde lak aan etiquette in de wereld van de stiff upper lip. De nar van Westminster. Een briljante geest en een sluw en meedogenloos politicus, gekneed in het elite-onderwijs van Eton College en Oxford, en groot geworden in de Conservatieve partij, waarin de broeder- en zustermoorden frequenter voorkomen dan in de verzamelde werken van William Shakespeare. Hij was de Brutus van David Cameron en Theresa May, en nu zelfs ook van Nicolas Soames, de kleinzoon van zijn eigen idool, Winston Churchill, over wie hij de lijvige hagiografie The Churchill Factor schreef.

Hij bedrijft politiek als zijn held: ‘Het kiezen van een politieke partij is als het kiezen van een paard: je neemt gewoon de knol die je het verst en het snelst brengt waar je wezen wilt.’ You love him or you hate him. Toch is deze januskop hier te lande steevast de kop van jut, zonder nuance. Het is immers steeds dezelfde roedel professoren die als roodharige vossen de pensée unique van de eurofielen mag afdreunen in onze media.

De vraag is wie in het Britse parlement het meest de democratie verkracht. Er zijn geen onschuldige partijen in de brexitsaga. Het Britse parlement rijdt stationair op de hometrainer en steekt stokken in het eigen vliegwiel om elke vooruitgang onmogelijk te maken. Diegenen die het einde van de democratie prediken, omdat Johnson het parlement een vijftal weken op non-actief wilde zetten, zijn immers net die negationisten die de uitslag van het brexit-referendum van 23 juni 2016 weigeren te respecteren.

Sedertdien regeert de leugen in Downing Street 10, niettegenstaande de toenmalige regeringsbelofte: “This is your decicision. The Government will implement what you decide.” Bij referenda gelden geen herkansingen of herexamens. Basisdemocratie is geen sprookjescasino waar men met de dobbelstenen mag blijven gooien tot je de ogen bovenaan krijgt die je zelf wenst.

De prorogation, het parlementair reces voorafgaand aan de toespraak van The Queen op 14 oktober, duurt traditioneel drie weken en het zouden er vijf worden als het van Boris afhing. Eigenlijk was het een vrijgeleide om op 17 oktober met de EU te onderhandelen zonder teruggefloten te worden door een twijfelend parlement voor de afgesproken Halloween-exit op 31 oktober. Boris’ mini-staatsgreep is echter mislukt. De in allerijl gestemde Benn-wet verbiedt nu ook nog een no-deal-brexit. Hij moet nu spitsroeden lopen en in Brussel om uitstel gaan smeken tot 31 januari 2020. Voor het organiseren van nieuwe verkiezingen kreeg hij (voorlopig) ook geen tweederdemeerderheid, en daar zet hij nu alles op in. Hij ligt echter nog liever dood in de gracht dan een knieval te doen voor de Europese Mandarijnen. De dood of de gladiolen.

Van Labour hoeft Johnson niets te vrezen. Hun leider, de cryptocommunist Jeremy Corbyn is een nog grotere ramp voor de Britten dan een no-deal. De linkse leider stuitert als Basil uit Fawlty Towers zonder doel naar alle hoeken van de kamer, hopend dat de oplossing uit de chaos neerdaalt. Zijn kiespubliek, van de arbeidersklasse in het Noorden tot de linkse yuppies in de Londense City, is even verdeeld als het parlement.

Het huidig parlementair schouwspel dat nu in Westminster opgevoerd wordt is het gevolg van een parlementaire meerderheid, de Remainiacs, die de wil van de meerderheid van de bevolking weigert uit te voeren. Eerder een democratisch drama dan een parlementaire hoogmis. Boris Johnson is blijkbaar de enige democraat die de beslissing van het volk wil respecteren en zo snel mogelijk uitvoeren, ook al is het uit eigen politieke overlevingsdrang en machtsgeilheid.

Onze verontwaardiging over zijn parlementaire oekaze is zeer selectief. In België maalt men er niet om wanneer het parlement, dat door de particratie al gedegradeerd is tot een machteloze stemmachine van de regering, buitenspel gezet wordt. Dat gebeurt hier meermaals per legislatuur via programmawetten en langs slinkse regeringsmanipulaties zoals volmacht- en opdrachtwetten. Regeren bij volmacht kan eigenlijk enkel in geval van crisis maar dat is al vaker een rekbaar begrip gebleken. De rooms-liberale regering van Wilfried Martens maakte gretig gebruik van volmachten om het halfrond tot een bloempotfunctie te herleiden, en voor het behalen van de Maastrichtnorm werd het parlement in 1996 voor zes maanden buiten spel gezet door loodgieter Jean-Luc Dehaene. We delen hier zelfs Europese topjobs uit zonder het particratisch verlamd parlement te kennen, en afgezette ministers krijgen een uitloopbaantje bij het Grondwettelijk Hof. Als de koning de euthanasiewet weigerde te ondertekenen, onttroonden we hem voor enkele dagen. Geen haan of leeuw die er om kraait of brult.

Dat de Britten uit de EU willen heeft het ‘mini’-referendum (de Europese verkiezingen van mei van dit jaar) een tweede keer op drie jaar tijd bewezen. De Tories werden toen weerom gedecimeerd door oerbrexiteer Nigel Farage en zijn Brexit Party. Ze willen hun land terug en willen in de toekomst zelf kunnen onderhandelen over hun handelsverdragen met grootmachten als Amerika en China. Ze begrijpen beter dan de vastgeroeste eurocraten dat hun toekomst in het Oosten ligt, bij hun oud-kolonies zoals India, of bij de 53 landen van hun eigen Commonwealth. Ze willen vooral af van de ongebreidelde en ongecontroleerde migratie uit het besluiteloos oud Europees continent. Hun pathologische drang om zich te isoleren zit in de genen van hun eilandbestaan. Britannia rules the waves.

De brexiteers dromen ervan dat Groot-Brittannië weer een onafhankelijke grootmacht wordt, alsof ze nog steeds in de tijd van koningin Victoria leven, en alsof splendid isolation nog haalbaar is in een tijdperk van internet en globalisering. Ze stonden van meet af aan al met één been binnen en één been buiten de Europese Unie. Van links rijden, een eigen metriek stelsel met inches en yards, tot het behoud van de eigen munteenheid, alles ademt een I’ll-do-it-my-way-mentaliteit uit.

Of Groot-Brittannië met de brexit al of niet langzaam zelfmoord op afbetaling zonder schuldsaldoverzekering pleegt, zal de tijd uitwijzen. De brexit is een nachtmerrie, maar het blijft echter de vraag of de Britten er in de toekomst langer van wakker zullen moeten liggen dan de Frogs op het continent. De Engelsen dromen van Queen Victoria, maar de Fransen zijn blijven steken bij de grandeur van Louis XIV. Wij Europeanen hebben nochtans meer baat bij hun liberale economische politiek van privatisering, lastenverlichting en vrijhandel, dan bij die van het Franse staatsinterventionisme en centralisme, een erfenis van de Jakobijnen. De Britten zijn nettobetalers en stortten al miljarden in de Europese pot om de economieën van Zuid- en Oost-Europa recht te houden.

Een stand alone heeft ook zijn voordelen: van de tien Europese landen met de meeste koopkracht zijn er zes niet aangesloten bij de EU of maken geen deel uit van de muntunie, van Zwitserland tot Noorwegen en van Denemarken tot Zweden. De Europese Mandarijnen misbruiken de brexit nu in eerste instantie om de eigen aangesloten euro kritische landen af te schrikken, en om hun frustraties van economische reus op politieke lemen voeten bot te vieren. Ze hebben liever een nieuwe godsdienstoorlog in Noord-Ierland dan een rationele Back-stop, de splijtzwam in de no-deal-saga.

Wanneer een scheiding met wederzijdse toestemming onmogelijk wordt, is een vechtscheiding het logische gevolg. Of het een Onverenigd Koninkrijk zal opleveren of een groot Brits rijk zal de geschiedenis uitwijzen. Hoe blond boreale Boris zal zijn in zijn clash met het parlement zullen we vlugger weten.