De Amerikaanse president Donald Trump heeft tijdens een toespraak halflachend kritiek gegeven op Democraten die volgens hem niet enthousiast genoeg reageerden tijdens zijn State of the Union van vorige week. ‘Kunnen we dat verraad noemen? Waarom niet? Ik bedoel, het leek er zeker niet op alsof ze van veel van ons land houden’.
De toespraak die Donald Trump gaf tijdens een bezoek aan een bedrijf in de staat Ohio, was onder meer bedoeld om de economische successen van het beleid in de verf te zetten. Maar sommige tv-zenders lieten de toespraak voor wat ze was, om te kunnen berichten over de koersval op Wall Street. Nog een andere zender hanteerde een split screen met enerzijds de president en aan de andere kant een grafiek van de plonsende Dow Jones.
‘Jullie lonen gaan fors de hoogte in, jullie belastingen gaan fors naar omlaag’, zo zei de president onder meer.
Naar gewoonte improviseerde hij een deel van de speech, en betrok hij het publiek in een soms warrig discours, dat luim en ernst vermengde.
‘Heeft iemand toevallig mijn State of the Union-toespraak gezien? Ik zei dat we de laagste werkloosheidsgraad onder zwarten in de geschiedenis van ons land hebben’. Hij stapte over naar de reactie van de Democraten. ‘Het was alsof… Het was een spel. Je weet wel, ze spelen spelletjes. Ze werden opgedragen om geen enkele gezichtsbeweging te maken. En ik praat over de laagste werkloosheidsgraad onder de Latijns-Amerikanen in de geschiedenis van ons land. Dat zeg ik niet, maar wel de grafieken en de peilingen. Doodse stilte, zelfs geen glimlach.’
Volgens de president zien de Democraten nog liever ‘dat Trump het slecht doet, dan dat het land het goed doet’. ‘Dat is wat het betekent. Het is erg egoïstisch’, ging hij verder. Trump vermeed naar eigen zeggen om naar het Democratische deel van het verzamelde Congres te kijken, omdat van daaruit ‘slechte energie’ kwam.
‘Zelfs bij positief nieuws, echt positief nieuws, waren ze als dood en on-Amerikaans’. Trump herhaalde dat woord: ‘On-Amerikaans. Iemand zei: als verraders. Ik bedoel, ja, ik neem het aan. Waarom niet? Kunnen we dat verraad noemen? Waarom niet?’
