Trouwen in Mexico: als ‘sí’ betekent ‘we zullen wel zien’

Mexicaans koppel op een huwelijksfeest in Mexico City © Belga Image

Een bruiloft plannen in Mexico is allesbehalve een koud kunstje: een groot deel van de genodigden zegt wel toe, maar daagt niet op.

Mexicaanse huwelijken zijn drukke aangelegenheden. In de middenklasse is een gastenlijst met 500 namen niet ongebruikelijk. Maar een typische Mexicaanse boda is kleiner dan hij zou kunnen zijn. Veel genodigden komen namelijk niet opdagen, zelfs niet nadat ze hebben toegezegd.

‘Soms is zelfs twee vijfde een no-show’, zegt Cecilia Lara, een cateraar in de deelstaat Zacatecas. Sommigen annuleren dagen of zelfs uren van tevoren – te laat om de bestelling van spijs en drank nog te wijzigen.

Het lijkt een culturele kwestie te zijn. ‘Wanneer Amerikanen in Mexico trouwen, is het uitvalpercentage veel lager’, zegt Diego del Rio, die bruiloften plant voor Mexicaanse en Amerikaanse paren. ‘Lastminuteannuleringen zijn bij hen bijna ongehoord.’

Waarom is de uitval zo hoog in Mexico? De lange gastenlijsten zijn een deel van het probleem. Ze impliceren dat Mexicanen twee dozijn huwelijksuitnodigingen per jaar kunnen krijgen. Die partijen allemaal bijwonen, zou simpelweg veel kosten.

Ook sociale conventies spelen een rol. ‘Amerikanen laten normaal gezien snel weten dat ze niet kunnen komen’, zegt Del Rio, ‘maar dat is niet de Mexicaanse manier. In plaats daarvan is het de gewoonte om te accepteren en dan een excuus te vinden – auto-ongelukken en afwezige nanny’s zijn populair – of gewoon niet te komen opdagen.’

Een vrouw die de bruiloft van haar moeder in Oaxaca organiseerde, zegt dat de beste vriendin van de bruid annuleerde op de ochtend van de grote dag. De reden: ‘De omstandigheden zijn veranderd.’

Het is de gewoonte om een uitnodiging te accepteren en dan een excuus te vinden – auto-ongelukken en afwezige nanny’s zijn populair.

‘Gij zult niet bot zijn’

César Félix-Brasdefer van de Universiteit van Indiana heeft vergelijkbare tegenstellingen gevonden tussen Mexicaans en Amerikaans gedrag in andere situaties. ‘In één studie gaven studenten uit beide landen aan hoe ze een verzoek van een professor zouden weigeren om zich in te schrijven voor een vak. Amerikanen waren eerder geneigd om gewoon nee te zeggen. Mexicanen gebruikten meer “indirecte” taal’, zegt Félix-Brasdefer. Hij denkt dat in de Mexicaanse cultuur warmte en een gevoel van verbondenheid in sociale relaties op prijs gesteld wordt en daarom ‘botheid’ ontmoedigt.

Mexicaanse schrijvers hebben geprobeerd om die eigenschap te begrijpen. In Instrucciones para vivir en Mexico (Instructies voor het leven in Mexico) beschreef Jorge Ibargüengoitia, die stierf in 1983, de gewoonte van zijn landgenoten om slecht nieuws pas op het laatst mogelijke moment te plannen. Octavio Paz, de grootste dichter van het land, schreef dat Mexicanen zelfs in een ruzie de voorkeur geven aan een ‘verhulde uitdrukkingen boven regelrechte beledigingen’.

Nee zeggen is vooral moeilijk wanneer de bruid en bruidegom je een week of twee voor de bruiloft bellen om te vragen of je komt. Als er bruiloftsplanners bij betrokken zijn, doen zij die telefoontjes en krijgen ze eerlijker antwoorden. ‘Als wij het hun vragen, durven gasten misschien nee te zeggen’, zegt Lara, die bruiloften plant en catering verzorgt.

Octavio Paz en zijn eerste vrouw, Elena Garro, vermeden al die onhandigheid: ze trouwden in 1937 zo haastig dat maar vier andere mensen de ceremonie bijwoonden. Helaas zou hun huwelijk niet gelukkig blijken. In 1959 gingen hun wegen uiteen.

Copyright The Economist / vertaald door Davy Coolen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content