Theo Maassen schrijft Erdogan-gedicht: ‘Geitjes aaien maakt hem blij, maar daar blijft het dan ook bij’

De Nederlandse komiek Theo Maassen schrijft een huldedicht aan de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. ‘Zo bescheiden en charmant, zou ik trots zijn op zo’n land’

De Nederlandse komiek Theo Maassen gooit nog eens olie op het vuur in de Erdogan-rel. In een gedicht, ingezonden als lezersbrief aan De Volkskrant, ‘zingt hij de lof’ van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Erdogan probeert de Duitse satiricus Jan Böhmermann te laten vervolgen voor diens satirische scheldproza. Daarin zei Böhmermann – onder meer – dat Erdogan zich aan wel heel verregaande intimiteiten met geiten bezondigde.

Daarop barstte een felle discussie rond vrijheid van meningsuiting los. Guy Verhofstadt bijvoorbeeld riep in het Europees parlement op om massaal Erdogan te beledigen, zodat hij eindeloos veel processen zou moeten gaan aanspannen.

In zijn brief aan de Volkskrant neemt Maassen het op voor Erdogan. Of die laatste daarmee gediend is, is echter discutabel.

Eerder schreef Maasen ook al een brief aan De Volkskrant, in een reactie op wat die andere Nederlandse komiek Hans Teeuwen had gezegd in de discussie. Die had verontwaardigd laten weten dat hij nog “een pijpbeurt van hem tegoed” had.

‘De vraag lijkt mij gerechtvaardigd of alles wat hardop uitgesproken wordt door een humorist automatisch onder de noemer satire valt,’ zo lijkt Maassen een ernstig bedoelde brief te beginnen, waarin hij ingaat op de opmerking van iemand over de noodzaak aan beledigen. ‘Onze vrijheid van meningsuiting is te belangrijk om constant als excuus misbruikt te worden mensen standrechtelijk te beledigen.’

Wat volgde was ontnuchterend voor wie dacht dat de eerste zinnen de toon hadden gezet: ‘De heer Erdogan wegzetten als een zelfzuchtige en luie minnaar is niet alleen lafhartig en respectloos, het is bovenal een onversneden leugen. Ik heb de heer Erdogan leren kennen als een uiterst bedreven, onbaatzuchtige pijper die er letterlijk geen genoeg van krijgt. Dat Hans Teeuwen niet oraal bevredigd is door hem zegt waarschijnlijk meer over het primaire geslachtsorgaan van deze geinponem dan over de ethos van het ons zo bevriende staatshoofd.’