Studente in Nepal: ‘Paniek is terug, telkens ik een vogel hoor begin ik te trillen’

Aardbeving Nepal © Reuters
Annelies Van Erp
Annelies Van Erp Medewerker van ngo Memisa

‘Ik was erg in paniek en aan het huilen van angst, omdat ik onmiddellijk moest terugdenken aan de beving van twee weken geleden in Kathmandu’, getuigt Maxime Degroote vanuit Pokhara in Nepal.

Nepal is opnieuw getroffen door een zware aardbeving, waarbij al zeker 42 doden en 1.100 gewonden zijn gevallen. ‘Het was een heftige schok’, vertelt studente journalistiek Maxime Degroote vanuit de Nepalese stad Pokhara. ‘Samen met een vriendin zat ik buiten voor school te werken toen de aarde beefde. Ik was erg in paniek en aan het huilen van angst, omdat ik onmiddellijk moest terugdenken aan de beving van twee weken geleden in Kathmandu.’

Op 25 april 2015, tijdens de eerste beving, bevond Maxime zich namelijk in een bus opweg van Kathmandu naar Bhaktapur. ‘Dat ik vandaag zo in paniek was, komt onder meer omdat de beving erg onverwacht kwam. Ondanks de kleine naschokken ’s nachts (maar die voelen we amper), dachten we dat het nu toch echt wel voorbij was.’

Onder tafel kruipen

Toen de aarde rond 12.35 uur lokale tijd beefde met een sterkte van 7,7 op de schaal van Richter greep Maxime haar vriendin vast en gingen ze op de grond zitten. ‘Het was vooral eng om opnieuw die paniek te voelen, de mensen in heel de stad te horen gillen en de kraaien weer in groepen te zien opvliegen. Mensen die zich op bovenverdiepingen bevonden, riepen en gilden. En mensen die zich niet snel genoeg uit restaurants konden haasten, kropen onder de tafels.’

Ook realiseerde Maxime zich nu pas wat de impact kan zijn van zo’n beving. ‘Ik zag het gebouw naast ons hotel, dat in constructie is, bewegen en schudden. Erg beangstigend want nu pas besef ik hoe gemakkelijk een gebouw kan instorten.’

Draad snel weer oppikken

Volgens correspondenten van het Duitse persbureau DPA renden de mensen in de hoofdstad in paniek de straten op. Maxime stelde vast dat in Pokhara de bevolking relatief rustig bleef, vergeleken met de bevolking in Kathmandu tijdens de vorige beving. ‘Een Nepalese werkster van het hotel was zelfs met me aan het lachen omdat ik zo aan het schokken en huilen was. Pokhara is tijdens de eerste aardbeving gespaard gebleven, en vermoedelijk nemen de mensen het hier daarom lichter op.’

Ik heb een week in Kathmandu in angst geleefd en ben nu al een dag of tien in Pokhara waar die angst verdwenen was. Ik voelde me hier veilig en rustig, maar nu is die paniek vanbinnen toch weer terug.

Het normale leven herstelde zich dan ook snel, en bij de tweede schok renden de bevolking niet meer angstig rond op straat , maar pikten ze de draad van het dagelijkse leven opnieuw op.

‘Voor mij persoonlijk is de paniek van twee weken geleden weer helemaal terug. Honden en kraaien zouden een schok voorspellen en iedere keer als ik een vogel hoor, begin ik te trillen en kijk ik angstig rond me. Ik heb een week in Kathmandu in die angst geleefd en ben nu al een dag of tien in Pokhara waar die angst verdwenen was. Ik voelde me hier veilig en rustig, maar nu is die paniek vanbinnen toch echt weer terug.’

Rondkuierende toeristen

Aardbeving Nepal
Aardbeving Nepal© BELGAIMAGE

In Pokhara is er, net zoals bij de eerste beving, geen materiële schade. Daarom verhuisde Maxim ook naar deze stad na 25 april. ‘Dat voelde erg onwerkelijk’, vertelt ze daarover. ‘In Pokhara gaat het leven gewoon door, zijn alle restaurants open, kuieren er nog toeristen door de straten, terwijl het leven in Kathmandu volledig stilstond na de aardbeving. In de hoofdstad was geen eten of drinkwater voorhanden en sliep iedereen buiten op straat. De eerste dagen in Pokhara waren erg moeilijk, het is vreemd om van niets plots terug in de normale wereld te komen.’

Of Maxime dan niet heeft overwogen om terug naar huis te keren? ‘Ik heb lang getwijfeld om naar huis te gaan na de eerste aardbeving’, vertelt ze. ‘In eerste instantie was ik zeker dat ik wilde blijven en proberen te helpen waar ik kon. Maar toen ik merkte hoe schaars voedsel en water waren, voelde ik me er niet goed bij dat wij (vrijwilligers) die levensmiddelen zouden opgebruiken.’ Want volgens Maxime zijn Nepalezen enorm gastvrij en geven ze de vrijwilligers steeds als eerste water, voedsel en de beste matrassen en dekens.

Verwoeste bergdorpjes

Toch besloot ze om te blijven, ‘maar alleen als de hulp die ik lever, opweegt tegen het eten en drinken dat ik verbruik.’ ‘Na een week heb ik de bus naar Pokhara genomen omdat de situatie in Kathmandu te moeilijk werd en zelfs Nepalezen geëvacueerd werden. Nu ben ik op een veilige plaats en kan ik van hieruit gemakkelijk helpen in de verwoeste bergdorpen.’

Want die dorpjes rond Pokhara zijn tijdens de aardbeving van 25 april wel enorm getroffen en zullen waarschijnlijk ook deze keer zwaar beschadigd zijn.

Eind mei keert Maxime terug naar België – ‘omdat het moet van mijn school’- en daar heeft ze een erg raar gevoel bij. ‘Ik heb het moeilijk om de draad van het het gewone leven terug op te pakken en blijf denken aan alles wat ik in Kathmandu gezien heb en wat die mensen nog steeds doormaken.’

Maxime Degroote loopt drie maanden stage in Nepal bij Volunteering In Nepal. Lees ook haar uitgebreid verhaal over de eerste aardbeving op MO*.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content