‘Stop de handel in bloedmineralen’

Hilde Vautmans en Louis Michel verwelkomen de stappen die Europa zet in de strijd tegen handel in bloedmineralen. Ze benadrukken wel dat er nog meer gedaan moet worden om de link tussen handel in mineralen en de financiering van oorlogen en gewelddadige conflicten verbreken.

In 2010 besloot de Europese Commissie een einde te stellen aan de handel in conflictmineralen. Na moeizame onderhandelingen is er vandaag uiteindelijk een akkoord. De oplossing is een stap vooruit, maar we kunnen nog beter.

De verordening in spe zal verplichte controles instellen, het mogelijk maken om de herkomst van mineralen te traceren en transparantie te verkrijgen in de gehele toeleveringsketen. Deze regels zullen gelden voor de leveranciers van tin, wolfraam, tantalium, goud en andere mineralen uit conflictzones. Op deze manier wil men de link tussen handel in mineralen en de financiering van oorlogen en gewelddadige conflicten verbreken.

Deze regelgeving is dringend nodig, want uit cijfers blijkt dat Europa, met een aandeel van 35 procent van de wereldhandel, de grootste importeur is van mineralen. En aan deze mineralen hangt ook heel wat bloed.

Jaren geleden waren wij samen ter plaatse, op het terrein waar bloedertsen geïnd worden. Daar hebben we met onze eigen ogen gezien hoe ernstig de situatie is. Vijfjarige Congolese kinderen dalen af in de putten, op zoek naar bloedertsen. Kinderen worden gemeten en gewogen opdat ze klein genoeg zijn om door de smalle doorgangen te kunnen kruipen.

Als Europese Parlementsleden is het onze plicht om hier verandering in te brengen. We hebben ten slotte allemaal wel een smartphone, een koelkast of computer, producten waarvoor deze mineralen gebruikt worden. Met deze toekomstige regels willen we tot een humane oplossing komen.

De toekomstige verordening is zeker een stap in de goede richting. Maar het is nog steeds niet verregaand genoeg. De regelgeving zal het verplicht labellen van mineralen opleggen, maar hiermee zullen slechts bepaalde bedrijven rekening moeten houden. Daar wringt nu net het schoentje. Niet alle bedrijven zullen onderworpen zijn aan deze verplichting. Bovendien is het belangrijk dat de bedrijven die wel aan de verplichting moeten voldoen de regels zorgvuldig toepassen. We vinden het een gemiste kans dat niet alle bedrijven verplicht worden en dat ons voorstel werd afgezwakt tijdens de triloog. Als het aan ons lag, gingen we verder. Er moet een einde komen aan de financiering van gewapende troepen en aan de schendingen van de mensenrechten die gepaard gaan met de handel van mineralen uit conflictzones.

Maar laten we ook positief zijn. De verordening blijft een stap vooruit. Voorheen stond er helemaal niets op papier en heerste enkel de wet van de sterkste. Binnenkort komt er dan toch enige vorm van traceerbaarheid en transparantie.

Door de raffinaderijen en smelterijen te verplichten om hun leveranciers om certificaten van origine en delving te vragen, zorgen we ervoor dat deze mijnbouwbedrijven ethisch te werk gaan. In totaal gaat het in de hele wereld over 20 raffinaderijen en smelterijen op 8800 bedrijven in de gehele sector.

Het is nu aan hen om een vrijwillige code uit te werken, opdat de sector verder vrijgemaakt wordt van conflictmineralen.

Verder zullen we de permanente politieke dialoog tussen de betrokken landen verder moeten versterken. Zij moeten de rijkdom van hun eigen grondstoffen kunnen aanwenden ten voordele van de eigen bevolking en zo de economie in eigen handen nemen.

Het is dus onze vurigste wens dat er weldra geen bloedmineralen in onze producten meer te vinden zullen zijn. De ontginning van mineralen moet een zegen worden voor de lokale bevolking, geen vloek.