Hans Bonte (SP.A)

‘Sinds wanneer is de toekomst van een Belgisch kind van twee te herleiden tot een geboorteakte?’

Hans Bonte (SP.A) Burgemeester van Vilvoorde en Kamerlid

Kamerlid Hans Bonte (SP.A) dient een resolutie in om kinderen van IS-strijders actief naar België te begeleiden. ‘Het is onze morele en wettelijke plicht om onschuldige – Belgische – kinderen de kans te geven om op een legale manier terug te keren.’

‘Mijn dochter zit waar ze hoort, haar kinderen niet.’ Rachma Ayad – een oma van 52 uit Beringen – vat de huidige patstelling rond de terugkeer van kinderen en baby’s van Syriëstrijders naadloos samen. Rachma’s dochter zit een celstraf van tien jaar uit in Turkije. Haar twee kleinkinderen, twee en vier, wil ze nu – mét toestemming van haar dochter – naar België halen.

Sinds wanneer is de toekomst van een Belgisch kind van twee te herleiden tot een geboorteakte?

Maar omdat de kleinkinderen van Rachma in het kalifaat geboren werden en geen geboorteakte hebben houdt de Belgische regering, ondanks DNA dat de familieband bewijst, de deur stevig gesloten. ‘Ik doe nochtans alles volgens het boekje. Mijn dochter moet zich bezinnen en tot inkeer komen. Maar wat hebben mijn kleinkinderen daarmee te maken?’ zegt Rachma, die getuigt in de aangrijpende reeks ‘Voor de zonden van de vaders’ van VRT-journalist Rudi Vranckx.

Rachma is niet alleen. Volgens minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) zou een honderdtal kinderen – van wie driekwart zeker jonger dan tien jaar – in dezelfde situatie verkeren. Wel, ik vrees dat hij zich grondig mispakt, want voor Vilvoorde alleen al gaat het vandaag om zesentwintig kindjes. Het is enkel dankzij een breed gedragen preventiebeleid met alle stakeholders – onderwijs, jeugdsector, OCMW, politie en met sleutelfiguren uit de moslimgemeenschap van mijn stad – dat ik weet wie vandaag waar zit, wie wil terugkeren, wie in Syrië een kind heeft en wie potentieel gevaarlijk is.

Niemand – werkelijk niemand – is vragende partij om Syriëstrijders terug te halen, laat dat duidelijk zijn. Maar het is wel onze morele en wettelijke plicht om hun onschuldige – Belgische – kinderen de kans te geven om op een legale manier terug te keren door daar een proactief beleid rond te voeren. Zelfs de Tsjetsjenen doen en kunnen dat, waarom wij dan niet?

In december 2017 besliste deze regering dat kinderen van Belgische Syriëstrijders jonger dan tien jaar automatisch terugkeerrecht hebben. Bijna één jaar later staat de teller welgeteld op… Nul. Dat hoeft ook niet te verbazen als je niets onderneemt om te weten te komen wie waar is en wie kinderen heeft. Dan heb je geen enkel instrument in handen om een écht veiligheidsbeleid te voeren. En dan heb je evenmin een instrument om onschuldige kinderen weer een toekomst te geven.

Niemand – werkelijk niemand – is vragende partij om Syriëstrijders terug te halen.

De ouders van deze kinderen hebben keuzes gemaakt en moeten daar de gevolgen van dragen. Zelfs Rachma is het daarmee eens. Maar voor deze regering, die van zichzelf beweert dat een streng veiligheidsbeleid en strikte legale migratie haar corebusiness is, is die nul niets minder dan een pijnlijke vaststelling. Want niet alleen betekent die nul een blinde (veiligheids)vlek – zo getuigde oma Rachma zelf hoe ze vele moeders kent die overwegen om illegaal terug te keren – maar bovenal een onmenselijke vlek.

En dan is de slotvraag waarom deze regering een onwerkbare methode alleen voor de schijn uitwerkt? Is het omdat ze intussen helemaal verlamd is door de angst voor een gepolariseerde publieke opinie? Of is het omdat ze zo haar humanitaire verantwoordelijkheid tegenover twee Belgische kinderen van twee en vier én hun lotgenootjes op een goedkope manier wil ontlopen?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content