‘Rechtse jongeren hebben de tijdsgeest mee’

© YouTube

Een voorpublicatie uit het nieuwe boek De Europese spagaat: ‘De enige manier om het westen te redden van haar ondergang is onze eigen beschaving weer sterk en vitaal te maken. Dat is de opgave van rechtse jongeren.’

In De Europese spagaat proberen verschillende auteurs een antwoord te formuleren op de vraag of de Europese Unie verder moet evolueren naar een federatie of dat de natiestaten binnen de Unie weer belangrijker moeten worden. Een van de essayisten is Lex Cornelissen.

Cornelissen studeert geschiedenis en is in zijn vrije tijd lid van de JOVD, de jongerenafdeling van de Nederlandse liberale partij VVD. Daarnaast schrijft hij regelmatig opiniestukken en columns die onder andere gepubliceerd zijn in het Algemeen Dagblad, de Volkskrant en op ThePostOnline. Zijn voornaamste persoonlijke intellectuele interesse ligt in de interactie tussen generaties, en hoe er een duurzame culturele en demografische toekomst gebouwd kan worden in West-Europa.

Introductie

De westerse samenleving bevindt zich in een langzame staat van verval. Landen in West-Europa verliezen steeds sneller hun relevantie in de internationale machtsorde, hebben een steeds groter gebrek aan cultureel besef en vergrijzen in hoog tempo. Over niet al te lange tijd zal mijn generatie Europa erven: aan ons de grote opgave het stuurwiel weer de juiste kant op te draaien in een veranderende tijdsgeest. Wat is nodig om de glorie van het Westen weer in ere te herstellen?

De wereld van de jongeren

De geschiedenis is samen te vatten als een verhaal van jongeren die de wereld erven van hun ouders: op hun eigen manier moeten zij er het beste van maken, generatie op generatie. Zo gaat het al vanaf het begin der tijden. Vaak bestaan er grote meningsverschillen tussen generaties over de manier waarop de wereld moet worden beschouwd. Al in de tijd van de oude Grieken lamenteerden ouderen over de laksheid van jongeren. ‘Als dat maar goed komt’, dacht men. Omgekeerd dachten die jonge oude Grieken ongetwijfeld dat ze zich af moesten zetten tegen hun ouders, om een fris, nieuw geluid te laten horen.

De stille meerderheid van de Millennial-generatie is rechtser dan men denkt.

Ik ben geboren in 1993. Sociologen en trendwatchers plaatsen mij daarmee in de beruchte Millenial-generatie. Millennials zijn berucht vanwege hun zeer luidruchtige linkse denkbeelden en politieke correctheid. Amerikaanse jongeren die pleiten voor safe spaces en trigger warnings op universiteiten, de Britse National Students’ Union die zich vooral bezighoudt met het veroordelen van islamofobie, en, in Nederland, D66- en Groenlinks-stemmende jongemannen die, als protest tegen de massa-aanrandingen door Arabische immigranten in Keulen in januari 2016, in rokjes door Amsterdam paradeerden; het zijn slechts enkele voorbeelden.

Toch heb ik het vermoeden dat deze extreemlinkse gekkies een mondige minderheid zijn. De stille meerderheid van de Millennial-generatie is rechtser dan men denkt, zeker in Europa. In Frankrijk peilt in recente onderzoeken van de krant Le Monde het Front National als de populairste partij onder kiezers tussen de 18 en 30. Jongeren zijn beduidend vaker van plan op de PVV te stemmen dan ouderen: bij onderzoeksbureau I&O spreekt tot wel 35% zijn of haar voorkeur uit voor de partij van Geert Wilders. Bij het Brexit-referendum in het Verenigd Koninkrijk stemden de jongeren overwegend om in de EU te blijven, maar schijn bedriegt: waar de gemiddelde opkomst onder alle stemmers boven de 70% lag, was de opkomst bij jongeren maar 36%. Fanatieke jonge remain-stemmers konden stampen en schreeuwen tot ze een ons wogen, maar ze waren niet eens in staat om hun leeftijdsgenoten genoeg te boeien om naar de stembureau’s te komen. Wie weet wat ze gestemd hadden als ze wel op waren komen dagen…

'Rechtse jongeren hebben de tijdsgeest mee'
© AFP

Nationalisme is weer in

De vraag of de Millennial-generatie nou echt links of echt rechts is is grotendeels irrelevant. Enerzijds omdat er in elke generatie zowel linkse als rechtse mensen te vinden zijn, maar ook omdat het enorm lastig is om te definiëren wie nou wel en wie nou niet bij de generatie hoort. Wie door wetenschappelijke artikelen over dit onderwerp heen bladert ontdekt al snel dat de ene onderzoeker stelt dat de Millennial-generatie bestaat uit alle jongeren geboren tussen 1970 en 1990, terwijl andere onderzoekers het hebben over jongeren van tussen 1990 en 2000.

Het is zo onduidelijk dat die jongeren van tussen 1990 en 2000 door sommige onderzoekers al aangeduid worden als een volgende generatie: Generation Z. Deze generatie zou volgens dezelfde wetenschappelijke onderzoeken die naar Millenials gedaan zijn bovendien aanzienlijk conservatiever zijn dan voorgaande generaties. Het is ten slotte om nog een reden niet heel belangrijk of generaties linkser of rechtser zijn dan hun voorgangers. Rechtse jongeren hebben de tijdsgeest namelijk mee.

[…]

Vol schrik zagen politici van de gevestigde orde dat de politiek na het eind van de Koude Oorlog heel andere regels gekregen leek te hebben.

Toen de Berlijnse Muur viel, en enkele jaren later de Sovjet-Unie desintegreerde, dacht men logischerwijs dat dit het einde zou zijn van conflict en spanning in de wereld. Bijna alle spanningen en conflicten van de afgelopen decennia waren immers gebaseerd op het gegeven dat er een concurrentiestrijd was tussen communisme en kapitalisme. Nu het kapitalisme definitief van het communisme gewonnen had zou er weinig meer zijn om het over oneens te zijn. Francis Fukuyama schreef er het beroemde boek The End of History over: vanaf nu zouden alle landen ter wereld zich langzaam maar zeker ontwikkelen tot liberale democratieën naar westers model. Met goede moed toog de wereld dit nieuwe pad van de vrede in. Met alle enthousiasme van de wereld werd het voormalige Oostblok opgenomen in de westerse machtsorde van de NAVO en de EU.

Toch bleek de geschiedenis niet voorbij te zijn. Zoals Samuel Huntington in zijn beroemde werk The Clash of Civilizations al voorspelde wisselde de bipolaire geopolitiek van de Koude Oorlog zich simpelweg in voor een nieuwe wereldorde: de multipolaire wereldorde van beschavingen. In tegenstelling tot de tijd van de Koude Oorlog lag het zwaartepunt nu op culturele en nationale verschillen tussen landen. De Taliban en verscheidene radicaal-soennitische strijders waren tijdens de Koude Oorlog nog bondgenoten tegen de Sovjet-Unie. Toen de Koude Oorlog voorbij was kwamen de culturele fricties tussen westerse belangen en de islamitische ideologie echter in de spotlights te staan. Zo geschiedde, en op 11 september 2001 vuurde Osama bin Laden met de aanslagen op het World Trade Center in New York het startschot af voor de tijd die we nu het heden noemen. In dit heden draaien internationale betrekkingen meer en meer om verschillen en overeenkomsten tussen culturen, landen en beschavingen.

Zo begon de tijdsgeest langzaam maar zeker te draaien. Rond de 9/11-aanslagen begon de opkomst van een nieuwe generatie rechtse partijen die voorzichtig probeerden weer wat nationalistischer ingesteld te zijn. Ze braken met de consensus dat de natiestaat iets ouderwets was, dat de toekomst van Europa een federale EU zou zijn en dat multiculturalisme een geweldig ideaal was. Dat sloeg aan: politici van de gevestigde orde konden er niets mee. Vol schrik zagen ze dat de politiek na het eind van de Koude Oorlog heel andere regels gekregen leek te hebben.

'Rechtse jongeren hebben de tijdsgeest mee'
© Reuters

Overal in Europa boekten de nieuwe rechtse partijen succes: de FPÖ kwam aan de macht in Oostenrijk, Jean-Marie Le Pen wist door te dringen tot de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen en Pim Fortuyn blies de Nederlandse politiek voorgoed op. Het lukte natuurlijk niet meteen een revolutie teweeg te brengen. De nieuwe rechtse partijen en politici van eind jaren ’90 kwamen, en in veel gevallen gingen ze ook weer. Toch was er iets fundamenteel veranderd: de onvrede van kiezers was blootgesteld en had een stem gekregen die niet meer te verstommen was. Populistische partijen zorgen er sindsdien voor dat gevestigde partijen direct afgestraft worden als ze te politiek correct zijn.

De opkomst van het populisme komt voort uit onvrede. Nederlanders die op de PVV stemmen willen dat er fundamenteel anders gekeken wordt naar immigratie, cultuur en de toekomst van Nederland in de wereld. Toch is één populistische partij buiten het establishment niet genoeg: om echt recht te doen aan de veranderde tijdsgeest moet de gevestigde politiek haar missie veranderen. Er moet een politiek consensus ontstaan waarin het redden van de westerse beschaving centraal gesteld wordt, in plaats van het eindeloze debatteren over een paar miljard euro voor zorg erbij of eraf of belastingen een procent hoger of lager.

Hiervoor moeten we kijken naar een deel van Europa dat onze huidige problemen niet heeft: Oost-Europa. Na decennialang verdrukt te zijn onder de antinationalistische ideologie van het Sovjetsocialisme zijn de nationale identiteiten van de voormalige Oostbloklanden triomfantelijk naar buiten gekomen.

Of Hongaarse en Poolse partijen nu links of rechts zijn, ze willen in ieder geval niet proberen hun land op te laten gaan in een “internationale gemeenschap” of een multiculturele samenleving.

Het nationale moreel kompas is ten oosten van de Oder glashelder: de inwoners van voormalige Oostbloklanden weten héél goed waar hun cultuur voor staat en welke normen en waarden er gelden. Bovenal zijn ze ongegeneerd trots op hun land en hun afkomst. Politieke correctheid, cultuurrelativisme en massa-immigratie komen er – letterlijk! – niet in. In het kader van de veranderende tijdsgeest, waarin juist die nationale identiteiten belangrijker worden, is dat een zeer kostbaar concurrentievoordeel. In landen als Polen en Hongarije is er een consensus dat er zoiets bestaat als een landsbelang. Of partijen nu links of rechts zijn, ze willen in ieder geval niet proberen hun land op te laten gaan in een “internationale gemeenschap” of een multiculturele samenleving.

De gewelddadige onderdrukking van nationale identiteit in Oost-Europa is daarmee achteraf bijna een verkapte zegen. De geleidelijke afkalving van nationale identiteit in West-Europa is veel schadelijker gebleken. Door geleidelijke globalisering en decennia van cultuurrelativisme zijn West-Europese naties nooit goed klaargestoomd voor het huidige, nationalistische, tijdperk.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog was culturele en nationale identiteit hier iets veel vanzelfsprekenders dan tegenwoordig. Als Nederlander, pak ‘m beet, inwoner van een dorp buiten Eindhoven, kwam je meestal niet buiten dat dorp of nabijgelegen plekken. Af en toe kwam je in de grote stad, waarmee dan Eindhoven werd bedoeld. Misschien kwam je jaarlijks een keer in Amsterdam, maar dat was het dan ook.

[…]

De landen in Oost-Europa hebben nooit te maken gehad met de sluipende ondergraving van hun cultuur en identiteit door radicale gelijkheidsdenkers in onderwijs, politiek en media.

Als Nederlander, in hetzelfde dorp nabij Eindhoven, is de wereld totaal veranderd. Het dorp is misschien niet eens een dorp meer, maar via allerlei nieuwbouwwijken vastgegroeid aan wat decennia geleden nog ‘de grote stad’ was. Je komt nu dagelijks in de stad – je werkt er, gaat er naar school, of komt er simpelweg om boodschappen te kopen. Amsterdam, al het kosmopolitisme van de Amsterdammers daargelaten, voelt niet ver weg meer; met hetzelfde gemak kom je nu meerdere keren per jaar in het buitenland. Zelfs voor mensen met een klein budget is dat, via prijsvechters als Ryanair of het simpele feit dat iedereen een auto heeft, mogelijk.

Naast Nederlands spreekt bijna iedereen ook vloeiend Engels, en je komt dagelijks in aanraking met mensen met een andere cultuur, andere roots en een ander uiterlijk. Nieuws komt 24/7 binnen via het internet; wereldwijd nieuws, wel te verstaan. Ineens is identiteit niet meer vanzelfsprekend. In tegenstelling tot de Nederlander uit dat dorp buiten Eindhoven van vlak na de oorlog moet je ineens bewust nadenken over wat Nederlanderschap nu precies inhoudt. Zijn het normen en waarden? Welke dan? Is er een etnische component: kun je Nederlander worden, of ben je het nu eenmaal?

Door de geleidelijke ontwikkeling weet bijna niemand hier antwoord op te geven. Niet voor zichzelf en niet voor de rest van Nederland. Om onszelf niet te verliezen in alle geuren en kleuren van de geglobaliseerde wereld is het juist nu van ons belang bewust te zijn van onze gedeelde identiteit en geschiedenis. De Polen, Hongaren en Tsjechen hebben het daar nu een stuk minder lastig mee: voor hen was hun identiteit iets dat onder het communisme al vanaf de jaren ’50 actief verdedigd en uitgedragen moest worden, anders werd het vernietigd. Daarnaast hebben de landen in Oost-Europa nooit te maken gehad met de sluipende ondergraving van hun cultuur en identiteit door radicale gelijkheidsdenkers in onderwijs, politiek en media, die hele generaties in West-Europa geleerd hebben dat trots zijn op je identiteit iets fouts is. Stiekem heeft deze culturele vorm van sociaaldemocratie zo misschien nog wel meer schade aangericht dan het communisme van het Oostblok.

Viktor Orban: 'Heel Europa begint in te zien dat hij gelijk heeft.'
Viktor Orban: ‘Heel Europa begint in te zien dat hij gelijk heeft.’© BelgaImage

De opgave van rechtse jongeren

Toch is de tijdsgeest ook in het in slaap gesukkelde Westen onverbiddelijk. Beschavingen die zichzelf niet weten te activeren, die niet trots op zichzelf durven te zijn, delven het onderspit voor beschavingen die juist wel jeugdig en trots zijn. De beschaving in kwestie die ons bedreigt is de zeer succesvolle islamitische beschaving, die via het multiculturalisme van onze radicale gelijkheidsdenkende ouders is geïmporteerd naar West-Europa. Ik neem de islam het niet kwalijk dat ze het Westen overneemt; het is immers even achterlijk om een ideologie als de islam iets kwalijk te nemen als het achterlijk is om kritiek op een ideologie als de islam racistisch te noemen. Moslims hebben, omdat ze een levende cultuur hebben, een gigantische drive om die cultuur uit te dragen. Het vergroten van de Oemma, de wereldwijde islamitische gemeenschap, staat centraal in de levenstaak van iedere moslim.

Als ik een Marokkaanse jongere was zou ik het wel weten: waarom zou ik een nihilistisch leven leiden waarin er geen duidelijk goed en kwaad bestaat als ik ook een rijk leven kan leven in de traditie van mijn familie, waarin ik voor absolute rechtvaardige waardes kan staan?

Westerlingen hebben geen levensbeschouwelijke opvattingen meer. Ze zijn niet religieus, hebben geleerd dat alle ideologieën en waarheden relatief zijn, en leven voor zichzelf in plaats van voor hun familie en om uiteindelijk het leven cadeau te doen aan kinderen. De islam vult deze leegte op. Échte integratie van moslims, zeker moslimjongeren, is onmogelijk omdat ze om te integreren moeten kiezen voor de ongedefinieerde leegte van de westerse cultuur in plaats van de duidelijk gedefinieerde spirituele diepgang van de cultuur van hun voorouders.

Als ik een Marokkaanse jongere was zou ik het wel weten: waarom zou ik een nihilistisch leven leiden waarin er geen duidelijk goed en kwaad bestaat als ik ook een rijk leven kan leven in de traditie van mijn familie, waarin ik voor absolute rechtvaardige waardes kan staan? Als er niets verandert zal de hoeveelheid moslims via immigratie en hogere geboortecijfers net zo lang toenemen tot ze zoveel invloed hebben dat het voor autochtonen om praktische redenen handiger is om bepaalde islamitische regels op te volgen of zelfs te bekeren tot de islam.

[…]

De enige manier om het westen te redden van haar ondergang is door naar onszelf te kijken en onze eigen beschaving weer sterk en vitaal te maken. Het stoppen van immigratie, het integreren van moslims en het hard optreden tegen criminaliteit is niet genoeg, omdat we daarmee tegen een waterval opzwemmen. Het Westen moet een herstel van haar waardigheid doormaken en haar onbreekbare moraliteit, waarmee Europa het meest ontwikkelde continent heeft kunnen worden, herpakken. Die mentaliteitsverandering is de opgave van de rechtse jongeren.

Het is irrelevant of mijn generatie nu de Millenials heet of Generation Z, en of die nou overwegend links of rechts is. Het is onze taak om een antwoord te formuleren op de problematiek van het Westen en om de puinhopen van onze voorgangers op te ruimen.

De generaties van onze ouders en grootouders hebben niets geleerd van hun fouten. Eind 2016 zat D66-mastodont Jan Terlouw bij De Wereld Draait Door aan tafel. Hij vertelde een emotioneel verhaal over de verharding van de samenleving, over hoe vroeger het onderling vertrouwen zo groot was dat er touwtjes uit de brievenbussen hingen zodat de kinderen van de buurt bij hun vriendjes en vriendinnetjes op bezoek konden zonder aan te hoeven bellen.

[…]

Terlouw weigerde de vinger echter op de zere plek te leggen. Mensen zijn zo op zichzelf gericht omdat de sociale cohesie verdwenen is. Criminaliteit is hoger dan hij zou moeten zijn door volksstammen criminele jongeren uit culturen die niet geïntegreerd kunnen worden in onze samenleving.

[…]

Zonder je aan die kernwaarheden te branden is het onmogelijk om tot een oplossing te komen.

Politieke overname van binnenuit

Het is aan de nieuwe generatie Nederlanders, Europeanen en westerlingen om zich wél te branden aan die kernwaarheden. Het is aan mijn generatie rechtse jongeren om mee te drijven met de tijdsgeest en het voorbeeld van Oost-Europa te volgen. Onze missie is het herstel van onze nationale trots en ons zelfvertrouwen. Toch is het zo simpel nog niet. Om verandering teweeg te brengen heb je twee dingen nodig: een duidelijk langetermijnplan en een manier om aan de macht te komen.

[…]

Media, het onderwijs, de creatieve industrie: het zijn allemaal plekken waar geen tot weinig rechtse mensen zitten en in veel gevallen sprake is van vergrijzing, leegloop of beide. De tijd is rijp voor een mars door de instituties.

In plaats van via een populistische partij van buiten het systeem over te nemen denk ik dat het noodzakelijk is om van binnen de bestaande partijen de politiek bij te sturen. Het politieke klimaat is gunstig voor politieke overname van binnenuit. Vrijwel alle politici en bestuurders in Nederland komen uit een piepklein poeltje van mensen die lid zijn van een politieke partij: zo’n 2% van de Nederlandse stemgerechtigde bevolking. Dat percentage krimpt al tientallen jaren, en het ziet er niet naar uit dat de krimp afneemt. Van al die mensen zullen er zo’n 10 000 daadwerkelijk actief zijn voor een politieke partij. Die hoeveelheid is ook nog eens verdeeld over alle politieke partijen van Nederland. Het moge duidelijk zijn: om op te klimmen in het partijapparaat is niet heel veel nodig als er nauwelijks concurrentie is.

Dan heb ik het nog niet eens over vergrijzing gehad: vooral bij lokale afdelingen van partijen snakt men naar jong talent om de rijen van gemeenteraadsfracties en besturen te sluiten. Het is een simpele kwestie van vraag en aanbod: met relatief kleine hoeveelheden getalenteerde jongeren kunnen we al doorbreken. Ik zou daarom graag alle rechtse jongeren oproepen om op te klimmen binnen een politieke partij van het centrumrechtse establishment: VVD, CDA of desnoods een kleinere partij als de SGP. Uit verschillende kiezersonderzoeken blijkt dat rechtse partijen bovengemiddeld populair zijn bij jongeren die totaal niet politiek actief zijn. Als deze jongeren zich richten op het verjongen, vernieuwen en verrechtsen van de gevestigde politiek is er vrijwel niets dat buiten het rijk der mogelijkheden ligt.

Politiek is slechts één deel van het verhaal. Media (zoals kranten en publieke en commerciële omroepen), het onderwijs, de creatieve industrie: het zijn allemaal plekken waar geen tot weinig rechtse mensen zitten en in veel gevallen sprake is van vergrijzing, leegloop of beide. De tijd is rijp voor een mars door de instituties.

Het pad dat ik wil bewandelen is een direct spiegelbeeld van de weg naar de macht die in de jaren ’60 en ’70 door de activistische linkse jongeren destijds gelopen werd. In het begin was men vooral met studentenprotesten, het bezetten van universiteiten en het zich verdiepen in Marxistische theorie binnen radicaal-linkse partijen zoals de CPN, PPR en PSP. Uiteindelijk lukte het een aantal van deze idealisten echter om binnen te dringen tot de hoge regionen van de PvdA en het maatschappelijk middenveld. Al snel transformeerden ze allerlei publieke omroepen – zelfs voorheen betrekkelijk conservatieve christelijke omroepen als de VPRO, NCRV en KRO – tot progressieve bolwerken. Binnen de PvdA vormden ze de beweging Nieuw Links. Ze stelden een glasheldere agenda op van tien zeer linkse standpunten genaamde Tien over Rood, die de PvdA bij moesten sturen tot een echte progressieve partij, in plaats van de nuchtere, calvinistische bestuurderspartij die hij onder Willem Drees in de jaren ’50 was geweest.

[…]

Deze standpunten waren een duidelijke verlinksing ten opzichte van de koers van de PvdA van die tijd. Daarnaast schikte Nieuw Links zich door haar NAVO-kritische opvattingen en steun voor het communisme naar het tijdsbeeld van de Koude Oorlog. Door een duidelijke visie op te stellen – met name ook een visie voor de lange termijn – wist Nieuw Links stand te houden en jonge socialisten achter zich te krijgen. Binnen vijf jaar had Nieuw Links de PvdA overgenomen. Uiteindelijk wisten Jan Pronk en Irene Vorrink vanuit de beweging zelfs minister te worden in het Kabinet-Den Uyl.

'Rechtse jongeren hebben de tijdsgeest mee'
© Dino

Nieuw Rechts

Rechtse jongeren zouden vandaag de dag hetzelfde kunnen doen en de beweging Nieuw Rechts vormen. Met een heldere lijst standpunten als ster aan de horizon is het mogelijk om de centrumrechtse partijen van Nederland te hervormen. Net als Nieuw Links sluit deze hervorming aan bij de veranderende tijdsgeest. Net zoals Donald Trump in Amerika de Republikeinse Partij wist te veranderen van een conservatieve elitepartij in een brede nationalistische volkspartij kunnen de VVD en het CDA van respectievelijk een conservatief-liberale partij en een christendemocratische partij in brede patriottische volkspartijen. Hierbij is het van belang open te staan voor beide grote centrumrechtse partijen: het tegengaan van rechtse verdeeldheid is één van de zaken waar we ons sterk voor zouden moeten maken. De VVD en het CDA halen hun kiezers voor een groot deel uit dezelfde vijver. Uiteindelijk is het de hardwerkende middenstand die vroeger steevast op het CDA stemde en tegenwoordig uitwijkt naar de VVD. Electoraal gezien is toenadering dus zeker niet vreemd.

[…]

'Rechtse jongeren hebben de tijdsgeest mee'
© Uitgeverij Aspekt

Verantwoordelijkheid

De wereld transformeert razendsnel tot een machtsorde waarin cultuur, identiteit en nationalisme terug zijn van weggeweest. Europa staat in het centrum van die ontwikkeling: Oost-Europa lijkt een vloeiende transitie richting de moderniteit te maken, maar in West-Europa is nog veel werk aan de winkel. Mijn visie op deze problematiek en de oplossingen is ongetwijfeld niet de enige, maar de tijdsgeest is duidelijk: de komende generatie jongeren heeft een rechtse wind in de rug, en zal die moeten vangen in haar zeilen. Het is in het verleden al eerder gelukt: als jongeren er hun zinnen op zetten kunnen ze de wereld, en dus Nederland en Europa veranderen. Dit is een oproep aan alle jongeren die met pessimisme naar de toekomst van hun gemeenschap, land en beschaving kijken. Wij hebben de verantwoordelijkheid om er komende decennia het beste van te maken.

De Europese spagaat werd uit gegeven door uitgeverij Aspekt, kost 24,95 euro en is hier te koop.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content