Het aantal mensen dat honger lijdt in de Oost-Afrikaanse landen Ethiopië, Kenia en Somalië is in vergelijking met vorig jaar meer dan verdubbeld. Cijfers van de Verenigde Naties geven aan dat in mei-juni 2021 10,2 miljoen mensen honger leden, vandaag zijn er dat ruim 23 miljoen.
De ngo’s Oxfam en Save the Children wijzen er woensdag in een nieuw rapport op dat ‘de nationale en mondiale reacties grotendeels te traag en te beperkt zijn gebleven’. ‘Honger is een politiek falen’, zegt Gabriela Bucher, CEO van Oxfam International. Ramingen van de twee ngo’s leren dat “waarschijnlijk elke 48 seconden” in die drie landen iemand van de honger sterft. ‘Ondanks verschillende waarschuwingssignalen de afgelopen jaren, hebben wereldleiders te laat en te weinig gereageerd – waardoor miljoenen mensen nu geconfronteerd worden met catastrofale honger’, stelt Bucher nog.
Het snel stijgende aantal mensen die honger lijden heeft te maken met de door de klimaatverandering veroorzaakte droogte: in de Hoorn van Afrika kampt de bevolking met de ergste droogte in 40 jaar, hoewel de regio instaat voor slechts 0,1 procent van de wereldwijde CO2-uitstoot.
Die droogte wordt nog erger gemaakt door conflicten. Daarbovenop kwamen de economische gevolgen van de pandemie, die “het laatste vermogen van de mensen om zich te redden heeft gedecimeerd’. Als laatste element van deze cocktail is er de oorlog in Oekraïne, die de voedselprijzen tot het hoogste niveau ooit heeft opgedreven.
De gemiddelde kost van een ‘voedselmand’ in heel Oost-Afrika lag in februari al 23 procent hoger dan een jaar eerder. In Somalië en Ethiopië lag de kost van een voedselpakket in februari al respectivelijk 36 en 66 procent hoger dan in februari 2021. Toch wordt wereldwijd genoeg voedsel geproduceerd om iedereen te eten te geven.
Maar ondanks de hoge noden worden er amper middelen vrijgemaakt, hekelen Oxfam en Save the Children. Van de VN-oproep voor 4,4 miljard dollar voor Ethiopië, Kenia en Somalië is op dit moment slechts 2 procent, of 93 miljoen, gefinancierd. ‘Mensen verhongeren niet omdat de wereld geen voedsel of geld heeft, maar door een schrijnend gebrek aan politieke moed’, zegt Bucher. “Landen kunnen middelen mobiliseren om menselijk lijden te voorkomen – maar alleen als ze daarvoor kiezen.”
De twee hulporganisaties wijzen naar de G7 en andere rijke landen, die “terugkomen op hun beloofde hulp aan kwetsbare landen en hen met schulden op de rand van het faillissement brengen”. Maar de regeringen van de landen gaan evenmin vrijuit: zij reageerden te traag en weigerden vaak om de omvang van de crisis te erkennen. Ze investeren ook te weinig in landbouw of socialezekerheidsstelsels.
