‘Onder Jeremy Corbyn gaat Labour een hete herfst tegemoet’

‘De discussies die Corbyn in zijn eigen partij moet voeren om iedereen op een lijn te krijgen zullen wellicht bitser en vooral van groter belang zijn dan zijn tussenkomsten in het parlement’, schrijft Harry De Paepe. Hij blikt vooruit naar de maanden die de kersverse Labour-voorzitter te wachten staan.

‘U got ur hattrick!’ Meer hoefde het sms’je me niet te vertellen op zaterdagmiddag. Een Engelse kennis bracht me op de hoogte van de eclatante overwinning van Jeremy Corbyn in zijn gooi naar het voorzitterschap van Labour. Zo’n 60% van de partijleden schaarden zich achter hem. Het is nu al de derde keer op rij dat ik er bonk op zit in mijn voorspelling naar wat er staat te gebeuren in de Britse politiek. Een jaar geleden werd ik niet geloofd toen ik zei dat het No-kamp in het Schotse referendum zo’n 55% zou halen. Mijn goeie kennis uit Londen was echter meer onder de indruk van mijn juiste inschatting van David Camerons absolute meerderheid in mei 2015. En nu zat ik er opnieuw op toen ik voorspelde dat Corbyn 60 % zou halen.

‘What do ur tealeaves tell u now?‘ stond er op mijn telefoonschermpje. Ik tikte mijn antwoord: ‘It will be an odd November.‘ Het Verenigd Koninkrijk is mooi in de herfst. Toeristen negeren Londen in deze periode vlak voor de aanloop naar de drukke kerstgekte. Nochtans tonen de Britten zich op hun best in de eerste helft van de novembermaand. Op televisie en ook in het straatbeeld word je voortdurend geconfronteerd met de rode klaproosjes die de gesneuvelden gedenken uit alle oorlogen waarin het VK verwikkeld geraakte. Ik heb me ooit laten vertellen dat alleen het jaar 1968 een jaar was waarin geen enkele soldaat uit Hare Majesteits legermacht omkwam.

Twee hoogtepunten in de herdenkingsplechtigheden zijn enerzijds het herdenkingsfestival van het Royal British Legion, de promotors van de rode ‘poppies’, in de Royal Albert Hall. Dat vindt traditioneel plaats aan de vooravond van het andere hoogtepunt: de militaire ceremonie aan het nationale monument van de gesneuvelden in hartje Londen. De Britse koningin en haar familie ‘leiden de natie’ – zoals dat dan heet – in de herdenkingen. De traditie wil dat op de tweede rij de premier zit met broederlijk naast hem de leider van Her Majesty’s Most Loyal Opposition. Net daar zal het vreemd zijn. Voor het eerst sinds heel lange tijd wordt de grootste partij geleid door een uitgesproken republikein die vraagtekens zet bij het militaire apparaat van zijn land. Mensen uit zijn omgeving gaven al aan dat hij niet veel zin heeft om deel uit te maken van de Kroonraad, een in vergelijking met ons land heel actieve adviesraad rond de vorstin.

De tweede grootste partij is dan weer de separatistische Scottish National Party en die wordt ook verwacht in het rijtje. De SNP telt heel wat republikeinen in zijn geledingen, maar de frontman in het parlement Alex Salmond heeft zijn eigen republikanisme in zijn jaren als Schotse premier ingewisseld voor een soft royalisme. De eerste weken na de installatie van het nieuwe Lagerhuis in Westminster gedroegen de Schotse nationalisten zich als een duivel in een wijwatervat in hun pogingen om alle conventies van het oude parlementaire paleis op de schroothoop te gooien. Maar oude gewoontes zijn taai en de SNP is er vooralsnog niet in geslaagd een jota te veranderen aan de conventies van de Britse politiek.

Tegen november zal Jeremy Corbyn zich al moeten hebben bewijzen in de rechtstreekse parlementaire debatten met de premier. Corbyn beschikt over een aimabele persoonlijkheid, maar hij is evenzeer vurig in de discussie en streng in zijn linkse leer. Welk effect zal het geven: de casual Corbyn tegen de formelere doch radde David Cameron? Tijdens zijn campagne om Labourvoorzitter te worden, plaatste Corbyns aanhang een filmpje online uit de oude doos waarin een jongere variant van de Labour-voorzitter Margaret Thatcher het vuur aan de schenen legt. Een heldenfilmpje voor zijn aanhangers, maar je ziet de IJzeren Dame zaliger een routineus en voor haar doen ongeïnteresseerd antwoord afleveren. Wordt het zoiets?

De discussies die Corbyn in zijn eigen partij moet voeren om iedereen op een lijn te krijgen zullen wellicht bitser en vooral van groter belang zijn. Terwijl de overtuigde socialist nog zijn overwinningsspeech stond te voeren in het Queen Elizabeth II Center in Londen, nam het ene na het andere lid van het schaduwkabinet ontslag. ‘Not with that man’ was zowat de achterliggende boodschap. Een overgrote meerderheid van de Labour-parlementariërs moet hem en zijn naar hun smaak extreem-linkse ideeëngoed niet. Het regeringskabinet zit voor een poosje op rozen terwijl de sociaaldemocraten een interne oorlog voeren.

Ja, november wordt boeiend. Zal Corbyn zich aan de dresscode houden tijdens het ceremonieel aan The Cenotaph, het heldenmonument in hartje Westminster? Daagt hij überhaupt op voor het decorum waarvan hij niets hebben moet? Of ligt hij verderop in het hoofdkwartier van zijn partij een robbertje uit te vechten tegen zijn eigen partijtop?

Labour gaat sowieso een hete herfst tegemoet. Het wordt uitkijken naar hoelang Jeremy Corbyn het uitzingt en hoe snel er voor zijn voorzitterschap The Last Post wordt geblazen.