Jean-Marie Dedecker (LDD)

‘Macron wordt ijkpunt voor nieuwkomers, maar ook magneet voor gelukzoekers en misnoegden’

‘Hoe neem je de ergernis bij de slachtoffers van de globalisering weg terwijl ze eigenlijk gewoon bedoelen dat ze tegen migratie zijn’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de overwinning van Emmanuel Macron in de Franse presidentsverkiezingen.

De echte baas van de Europese Unie is niet Jean-Claude Juncker uit de dwergstaat Luxemburg, maar wel zijn kabinetschef, Martin Semayr. De Duitse opperintrigant in het Europese spinnenweb twitterde na de Franse verkiezingen: ” Aftrap: Felix Austria. Kwartfinale: stabiel Nederland. Halve finale: La France en marche”. Een beroerde voetbalmetafoor van de Brusselse elite om de overwinning op de zogenaamde populisten te quoten. Eerder een zucht van verlichting dan een reden tot jubelen. Eventjes de laatste verkiezingsrondes op het Oude Continent doorlopen.

‘Macron wordt een ijkpunt voor nieuwkomers, maar ook een magneet voor gelukzoekers en misnoegden’

Junckers herdershond vergeet bijvoorbeeld te vermelden dat er in Oostenrijk een monstercoalitie en twee stemronden nodig waren voor de groene Alexander Van den Bellen om met een schamele 54% de rechtse Norbert Hofer van de macht te houden. In Nederland verloor Mark Rutte met zijn VVD een vijfde van zijn kiespubliek, kreeg Geert Wilders er een kwart bij, en ligt de PVDA met Europese topbobo’s als Frans Timmermans en Jeroen Dijsselbloem op apegapen. In Italië is eurolover Matteo Renzi weggestemd en regeert de chaos. Spanje is een politieke puinhoop dat bestuurd wordt met een parlementaire minderheid na de doorstart van eurohaters als Podemos en andere indignados. Griekenland ligt met Syriza nog altijd in de palliatieve zorgen. Het blijft ademen dank zij de onophoudelijke geldstroom uit het Brussels infuus. Dat Syriza zelf een platte linkse populistische partij is deert de Eurocraten niet, als het maar de sirtaki danst naar de Brusselse pijpen. Zelfs Guy Verhofstadt ging de Italiaanse nar Beppe Grillo en zijn Vijfsterrenbeweging paaien om voorzitter van het Europees parlement te kunnen worden. Afgelopen week waren er lokale verkiezingen in Groot Brittannië. UKIP, de eurosceptische partij van de Brit Nigel Farage , die onze eigenste Europese president Herman Van Rompuy ooit “een natte dweil met het uitzicht van een bankbediende” noemde, is er weggestemd. Logisch, niet alleen omdat die one issue partij geen reden van bestaan meer heeft na de Brexit, maar vooral omdat Theresa May met haar Conservatives zijn anti-Europese standpunten eigen heeft gemaakt. Die stembusslag bleef onder de radar door het oorverdovend gedruis in Parijs, maar May won nagenoeg 600 zetels en de socialisten van Labour werden van de kaart geveegd. Het triomfalisme en de eurofiele euforie van de Duitse opperspin in het Brussels Berlaymontgebouw zijn dus volledig misplaatst.

Plaatsvervangende schaamte

Even gênant en ironisch is het enthousiasme van onze eigenste traditionele partijen bij de zegetocht van Emmanuel Macron. Hun ideologische evenknieën werden vernederd en gedecimeerd. De Parti Socialiste is geïmplodeerd en vecht voor haar voortbestaan. Het groene Ecolo is zo verschrompeld dat het zelfs geen presidentskandidaat kon leveren, en Les Républicains, de zusterpartij van onze MR en de Open VLD, werd gefileerd door François Fillon. Plaatsvervangende schaamte zou hun Belgische zusters beter passen dan valse juichkreten. Als er al iets is waarover ze zich zouden kunnen verheugen, dan is het de vaststelling dat extreem-links of uiterst rechts, de zogenaamde populisten, wel een gebrek aan perspectief op machtuitoefening hebben, alhoewel ze niet tegen het electorale glazen plafond stoten, integendeel. Dat is niet alleen te wijten aan een collectieve mobilisatie van de traditionele partijen tegen één gemeenschappelijke vijand, maar ook aan de ongeloofwaardigheid en de angst voor hun alternatief.

De fratsen van de machtsgeile kluns en blaaskaak Donald Trump, evenals de voorbeelden van illiberale populistische democratieën zoals deze van Beata Szydlo in Polen of van Viktor Orban in Hongarije, zijn eerder een rem op hun groei dan een duw op hun gaspedaal. Lui die aan de macht komen dankzij de liberale vrijheden maar dan alle macht aanwenden om minderheden te onderdrukken en de grondrechten te schenden schrikken de nuchtere Europese veranderingzoeker af.

Dreigende rieken en brandende toortsen

Het leger van boze boeren en landarbeiders staat nog niet aan de poorten van de Franse lichtstad met dreigende rieken en brandende toortsen maar de vlam blijft smeulen. Zo’n 63% van de mensen die letterlijk hun handen uit de mouwen moeten steken om stokbrood op de plank te krijgen stemden voor de nationaalsocialistische Marine Le Pen. Een kwart van de Franse kiezers bleef thuis, een derde stemde op het Front National, tien procent stak een blanco- of ongeldige stembrief in de urne. Zo’n 43% van Macrons kiezers stemden eigenlijk niet voor hem maar tegen Marine Le Pen. Wat Emmanuel Macron gepresteerd heeft is echter wel du jamais vu. Hij geniet het voordeel van de twijfel en is Frankrijks hoop in bange dagen.

Al is zijn verkiezing revolutionair, zijn programma is het niet: links-rechtse flou artistique overgoten met een pro-Europees sausje. Messias of elitaire praatjesmaker? Macron pleegde een vadermoord op François Hollande, en is hij getrouwd met een vrouw die volgens de pulppers zijn moeder kan zijn. Brutus is nooit ver weg in de politiek, en er is ook meer verraad in het Elysée dan in de verzamelde werken van Shakespeare. De Rothschildbankier is eerder de emanatie van het establishment dan de bestrijder er van. Hij was eerst adjunct-secretaris van de president op het Elysée en daarna zijn socialistische minister van economie. Zijn echtgenote Brigitte Togneux woonde zelfs de kabinetsvergaderingen van haar man bij. Iets wat Le Pen de giftige uitspraak ontlokte dat Frankrijk geregeerd zal worden door een vrouw: Brigitte of Angela (Merkel). De nieuwe première dame is een telg uit het Togneux-imperium van Amiens, chocolatiers gespecialiseerd in macarons, zoetigheden die op tafel kwamen aan het Franse hof toen Catherina de Medici huwde met koning Henri II, Le Duc d’ Orleans. Het presidentschap heeft nog altijd een vleugje parfum van de monarchie.

‘Als Macron het niet waarmaakt wordt de Bastille terug bestormd met hooivorken, hamers en sikkels voor de populistische revolutie.’

Een nieuwe politieke partij oprichten en structureren is geen sinecure. De overwinning heeft duizend vaders en de nederlaag is een weeskind. Macron wordt naast een ijkpunt voor politieke nieuwkomers ook een magneet voor gelukzoekers, vleiers, misnoegden en vooral opportunistische overlopers belast met het odium van de socialistische verliezers. En marche voor de lange mars. Wordt het voor de liberale socialist (of is het socialistische liberaal ) een calvarietocht als een pinguïn door de woestijn, zoals de cineast François Ruffin het formuleerde, of een zegetocht naar de derde weg? De tegenstellingen op cultureel, economisch, sociaal en politiek vlak zijn enorm. Telkens er bijvoorbeeld iemand ook maar een komma verandert aan het 3.400 pagina’s tellende Franse arbeidsrecht wordt het openbaar leven stilgelegd. Naast een verongelijkt en woedend extreemrechts ettert er ook een hysterisch overgesyndicaliseerd extreemlinks.

De hamvraag is hoe je de ergernis bij de slachtoffers van de globalisering wegneemt terwijl ze eigenlijk gewoon bedoelen dat ze tegen migratie zijn. Vijftien miljoen Fransen (de thuisblijvers en de blanco stemmers) staken hun middenvinger op naar de Vijfde Republiek. Als Macron het niet waarmaakt wordt de Bastille terug bestormd met hooivorken, hamers en sikkels voor de populistische revolutie. Als Brigitte dan de citoyens met haar macarons niet zal kunnen sussen zoals Marie-Antoinette er in 1793 niet in slaagde met haar brioches, dan wacht de guillotine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content