Robbert de Witt
‘Maar waar blijft de woede over Hamas?’
De VN, het Internationale Rode Kruis: voortdurend is er kritiek op Israël. Maar waarom zwijgen zij over de behandeling van Israëlische burgers door Hamas, vraagt Robbert de Witt (EW) zich af.
Grote kans dat je ze hoort zingen en schreeuwen, als je een dezer dagen met de trein door Nederland reist. Betogers die sit-ins houden in treinstations. Zo willen ze de Nederlandse regering ertoe bewegen druk op Israël uit te oefenen om de ‘genocide’ in Gaza te stoppen.
Israël mag dan veel doen – meer dan menig ander oorlogvoerend land – om burgerslachtoffers te voorkomen, toch komen dagelijks vele Palestijnen om in de Gazastrook. Er is aan alles gebrek en ze kunnen niet weg: Israël houdt de grens dicht, net als Egypte overigens.
Zo is deze militaire strijd tussen Hamas en Israël in de rest van de wereld vooral een humanitaire crisis geworden. Waarbij Israël alle kritiek krijgt, als sterkste macht in dit conflict. Kritiek op Hamas daarentegen is er amper. Terwijl de Palestijnse machthebbers van Gaza hun burgers in deze situatie hebben gebracht. Door hen stelselmatig te beroven van brandstof voor hun tunnelnetwerk, van voedsel en medicijnen. En door deze Israëlische militaire invasie uit te lokken nadat ze meer dan tweehonderd Israëlische burgers de tunnels in sleurden.
(Lees verder onder de preview.)
Gedwongen beelden te bekijken van de slachtpartij op 7 oktober
Die ontvoerde burgers hebben een afschuwelijke tijd doorgemaakt, blijkt uit de verhalen in Israëlische en buitenlandse media.
Een van hen is het negenjarige meisje Emily Hand. Volgens haar vader fluistert zij sinds haar vrijlating alleen nog maar. ‘Ze hebben haar ingeprent dat zij geen lawaai mag maken.’
Eitan Yahalomi, een jongen van twaalf jaar oud, vertelde dat hij niet mocht huilen van zijn Palestijnse ontvoerders, daarom hielden ze een pistool tegen zijn slaap. En hij werd, meldde een Franse nieuwszender, gedwongen om beelden te bekijken van de slachtpartij die Hamas aanrichtte op 7 oktober. Andere kinderen werd gezegd dat al hun familieleden waren vermoord en dat zij nooit meer naar huis terug konden.
Adina Moshe zei, eenmaal terug in Israël, dat zij alleen rijst had gegeten. Ze kreeg ook bonen uit blik, maar die weigerde zij meestal, uit vrees voor maagverstopping en maagkrampen. Een vrouw van 85 kwam 12 kilo lichter uit haar Hamas-gevangenschap.
(Lees verder onder de video.)
De gegijzelden kregen kalmeringsmiddelen toegediend
Meerdere vrijgelatenen bleken onder de luizen te zitten. Sommigen vertelden dat zij op blote voeten in de benauwde ondergrondse ruimtes moesten rondlopen. Dat zij voortdurend in het duister leefden, met soms slechts twee uur licht per dag. Een Israëlische vrouw vertelde dat zij en haar lotgenoten vijftig dagen lang op een plastic stoeltje moesten slapen.
Familieleden van Yaffa Adar (85) zeiden tegen de Israëlische nieuwszender Channel 12 dat zij zich gedurende haar wekenlange gevangenschap niet kon douchen en dezelfde kleren moest dragen. Pas de dag voor haar vrijlating kreeg zij een setje schone kleding.
Op beelden van de vrijlatingen leek het dat de gegijzelde Israëlische burgers er relatief ongeschonden uit waren gekomen. Maar een medewerker van het Israëlische ministerie van Gezondheid verklaarde naderhand, schrijft The Times of Israel, dat de gegijzelden van hun gijzelnemers kalmeringsmiddelen kregen toegediend. Zodat ze rustiger zouden overkomen. Het zou gaan om het middel Klonopin, dat ook wordt gebruikt tegen epileptische aanvallen.
(Lees verder onder de preview.)
De 110 vrijgelaten gegijzelden kunnen misschien nog van geluk spreken dat zij 7 oktober en de daaropvolgende ontvoering hebben overleefd. Zij werden niet gefolterd of vermoord, zoals vele inwoners van de Israëlische dorpen rond Gaza waar Hamas-strijders toesloegen (zie: ‘“Ze zijn hier!” Hoe Hamas de kibboets Nahal Oz binnenviel’). En intussen houdt Hamas nog 138 burgers vast, ergens in Gaza.
Waar is de verontwaardiging over déze slachtoffers van de oorlog? De Verenigde Naties, het Internationale Rode Kruis: voortdurend is er kritiek op Israël. Maar waarom zwijgen zij over de behandeling van Israëlische burgers door Hamas?
Al die idealistische betogers op stations in Amsterdam, Zwolle of Utrecht beweren dat het ze echt niet gaat om afkeer van Israël, maar om het lot van Palestijnen, om de mensenrechten. Waarom richten zij hun woede dan niet op Hamas?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier