‘In de afgang van Mike Bloomberg zit een briljante komedie’

Wie koopt de filmrechten op het verhaal van Michael Bloomberg?

Sinds het coronavirus ervoor heeft gezorgd dat we een half jaar langer moeten wachten op de release van No Time to Die, de nieuwe James Bond, neem zelfs ik dat virus ernstig. Daarvoor vond ik de coronacrisis even aangenaam als andere natuurrampen, zoals stormweer, aangezien het de kranten aanzienlijk dunner maakt voor mensen die artikels over zulke rampen overslaan. Jammer wel dat daardoor andere nieuwsverhalen haast genegeerd worden.

Eén verhaal dat eigenlijk veel spectaculairder is dan de verspreiding van een Chinese griep, en dat te weinig aandacht heeft gekregen, is de implosie van Michael Bloomberg. Van alle Amerikaanse presidentskandidaten onthouden Europeanen meestal, en terecht, alleen wie uiteindelijk de president is geworden. Maar de kandidatuur van Bloomberg was te mooi om zomaar in de vergetelheid te raken. Hij voerde campagne voor de Democratische nominatie als de zogezegde tegenpool van president Donald Trump – een fatsoenlijke miljardair die inzit met de publieke zaak in plaats van z’n eigen zaak -, en is ook ten onder gegaan als de ultieme tegenpool van Trump. Terwijl Trump tegen alle verwachtingen in en met een uiterst bescheiden campagnebudget de verkiezingen in 2016 won, trok Bloomberg zich, ook tegen alle verwachtingen in maar met een ongezien budget, al na Super Tuesday terug uit de race. De voorverkiezingen van 3 maart waren de allereerste waarbij hij überhaupt op het stemformulier stond.

Bloombergs budget spreekt tot de verbeelding. Hij spendeerde meer dan 500 miljoen dollar aan advertenties, opende meer dan 200 kantoren verspreid over de Verenigde Staten en had op het einde 2400 medewerkers in dienst, mensen die hij ook aanzienlijk beter betaalde dan de andere kandidaten. Bloomberg gaf meer geld uit aan advertenties voor televisie dan Donald Trump en zijn Democratische tegenpool Hillary Clinton in 2016 samen spendeerden.

En wat heeft het allemaal uitgehaald? Niets. Van de 1344 kiesmannen die op Super Tuesday werden verdeeld, had hij er 46.

Vorige week zat ik, toch maar veiligheidshalve, helemaal alleen in een cinemazaal naar Bombshell te kijken. Die film vertelt over de ondergang van Roger Ailes bij de door hem opgerichte conservatieve nieuwszender Fox News – de miniserie The Loudest Voice gaat daar ook over -, maar voegt eigenlijk niets toe aan alles wat we al over hem wisten. Ook Donald Trump – een vriend van Ailes – heeft nog maar weinig fictie voortgebracht die de realiteit overtreft. Nee, dán Mike Bloomberg. In zijn afgang zit een briljante komedie. Een film die mensen op zijn minst voor eventjes weer de hoop geeft dat de Amerikaanse democratie niet te koop is voor schatrijke plutocraten.