De ondervraging was zo oeverloos lang dat zelfs de Amerikaanse nieuwszenders afhaakten. De Republikeinse leden van de speciale commissie rond Benghazi probeerden drama te creëren, maar een grotendeels ontspannen, tegen het einde echter duidelijk vermoeide Hillary Clinton pareerde de aanvallen.
Vooraf was afgesproken dat de ondervraging van Clinton maar één dag in beslag zou nemen. Uiteindelijk werd ze 11 lange uren aan de tand gevoeld.
De Republikeinse voorzitter van de commissie, Trey Gowdy, had vooraf vuurwerk voorspeld, en nieuw feitenmateriaal gesuggereerd dat onwelkom zou zijn voor de Democratische presidentskandidaat. Er bleek wel passie uit de Republikeinse vragen/opmerkingen, maar de getoonde verontwaardiging steunde niet op nochtans beloofde nieuwe feiten. De ondervraging leverde geen ononverkomelijke problemen op voor Hillary Clinton.
De commissie onderzoekt de omstandigheden waarin 4 Amerikanen op 11 september 2012 om het leven kwamen in de Libische stad Benghazi. De diplomatieke delegatie in dat land had 600 verzoeken om meer beveiliging gestuurd, maar toen terroristische milities, gelieerd met Al-Qaeda, het consulaat in Benghazi bestormden moest ambassadeur Stevens het stellen met 3 Amerikaanse veiligheidsagenten, naast enkele lokale veiligheidsmensen. Geen van die 600 verzoeken bereikte de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, die zei dat er speciale kanalen waren voor dergelijke verzoeken, dat ze dus nooit een verzoek zelf geweigerd heeft maar dat ze de verantwoordelijkheid voor wat misliep in Benghazi op zich neemt. (een van de Republikeinse parlementsleden, Peter Roskam, scheurde ostentatief een stapeltje papieren om te illustreren wat Clinton had gedaan met de verzoeken van ambassadeur Stevens voor meer veiligheidsvoorzieningen).
.@PeterRoskam: “You had two ambassadors that made several, several requests, & here’s basically what happened…” https://t.co/xlTtQwH3iY
— Fox News (@FoxNews) October 22, 2015
Clinton, argumenteerden de Republikeinen, en ook daar geen nieuws, stond wel open voor mails van haar persoonlijke vriend Sydney Blumenthal, die haar van informeel advies over Libië voorzag – advies dat ze doorspeelde naar medewerkers. “Help ons om te begrijpen”, aldus Gowdy, “waarom Sydney Blumenthal zo’n toegang had tot u, mevrouw de minister, maar de ambassadeur niet?”
Herverkiezing Obama
De theorie die de Republikeinen probeerden aannemelijk te maken, onder meer via commissielid Jim Jordan, is dat het team Clinton, dat samen met onder meer de Fransen tot het omverwerpen van Khadafi had beslist, en dat naderhand de verdiensten van die ingreep volhield, niet via verhoogde beveiliging wilde toegeven dat het in Libië niet liep als gepland. Jordan beschuldigde Clinton ervan het publiek misleid te hebben om de herverkiezing van president Obama niet in gevaar te brengen.
“Libië werd verondersteld die groot succes voor het Witte Huis te zijn. En dan krijg je een terreuraanslag, op 56 dagen voor de presidentsverkiezingen”.
Daarom, aldus Jordan, werd steevast verwezen naar de film Innocence of Muslims als aanleiding voor het bloedbad. Men wilde het voorstel alsof de dood van de vier Amerikanen het gevolg was van een niet te voorziene, uit de hand gelopen manifestatie. Men wilde niet toegeven dat het succes van Libië geen succes was.
Zuinig Congres
Clinton repliceerde dat de gegevens over de aanval maar mondjesmaat waren binnengekomen, en dat zijzelf nooit de film als oorzaak heeft aangeduid, hoewel ze tot nu volhoudt dat de film een element was in wat gebeurde – dat heeft volgens haar de man die gearresteerd werd als een van de organisatoren van de aanval zelf aangegeven. Overigens kaatste Hillary enkele keren de bal terug. Het Congres had extra middelen voor beveiliging van buitenlandse diplomaten niet goedgekeurd, zei ze. En dus moest men bij beveiliging ook naar de beste koop zoeken, wat niet altijd de beste beveiliging oplevert.
De ondervraging van Clinton verliep netjes volgens partijlijnen, de Republikeinen waren in toenemende mate agressief, de Democraten toonden zich boos op de Republikeinen omdat die zoveel geld besteden aan een onderzoekscommissie die niets nieuws oplevert. Af en toe kwam het tot agressieve woordenwisselingen, waarbij Clinton, zo schrijft The New York Times, het roepen aan anderen kon overlaten. Er werd onder meer over en weer geroepen over de Republikeinse hardnekkigheid waarmee Sydney Blumenthal telkens weer opdook (commissievoorzitter Gowdy, argumenteerden meerdere Democraten, praat voortdurend over Blumenthal maar hij weigert het transcript van diens getuigenis vrij te geven, niet omwille van wat Blumenthal zei, maar omwille van de Republikeinse vragen – de vragen bewijzen dat men niet de waarheid rond Benghazi op het oog heeft, maar wel Clinton schade wil toebrengen).
Zeker in het begin was Clinton ontspannen, maar met het verstrijken van de uren, en nadat ze een hoestbui moest wegdrinken, was ze duidelijk vermoeid. Ook: ze ritselde nogal in een berg papieren die ze had meegebracht.
Over de e-mails over Benghazi, over haar gebruik van een privémailsysteem, werden eindeloos vragen gesteld. Een Democraat opperde dat men door de zaak te rekken hoopte Hillary tot fouten te bewegen, of haar ertoe te brengen haar geduld te verliezen, wat haar bij eerdere gelegenheden nog wel eens overkwam. Of men wilde haar zover brengen dat ze beoordelingsfouten zou toegeven. Niets van dat alles gebeurde.
Kijkers haakten blijkbaar massaal af, ook al omdat de woordenwisselingen allemaal in min of meer dezelfde termen, door min of meer dezelfde personen, in discussieprogramma’s op tv al te zien geweest waren. Van de nieuwszenders besloot het conservatieve Fox News, dat nochtans van Benghazi en Hillary’s e-mails hoofdpunten van discussie heeft gemaakt, als eerste tot een drastische ingreep. Na 7 uur ondervraging van Clinton werd de rechtstreekse uitzending gestaakt en was het tijd voor een studiogesprek over kijkcijferkanon Donald Trump.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier