Het welbespraakte einde van godenkind Marco Rubio

Ex-presidentskandidaat Marco Rubio verlaat, samen met zijn familie, het podium © REUTERS
Rudi Rotthier

Hij werd enkele jaren geleden door Time Magazine uitgeroepen tot redder van de Republikeinse partij. Na een smadelijke nederlaag in zijn thuisstaat Florida stapte presidentskandidaat Marco Rubio uit de race.

Hij had dat met zijn vervreemde mentor Jeb Bush gemeen: het beste moment van de campagne kwam tijdens de afscheidstoespraak.

Marco Rubio, die met zijn 44 jaar jeugd, optimisme en ambitie symboliseerde, moest dienen als het nieuwe gezicht van de partij: iemand van arme herkomst, zoon van een poetsvrouw en een barman, iemand die met zijn Cubaanse ouders niet de traditionele groepen van de Republikeinen vertegenwoordigde. Hij heeft, zegden medestanders, het politieke talent van een Bill Clinton of een Barack Obama. Hij was ook ongedurig, zelden tijd spenderend op de tussentreden van zijn carrière. Eens hij een post bezette, was hij voortdurend afwezig, terwijl hij probeerde hogerop te komen.

“Het presidentsschap is te belangrijk om je beurt af te wachten”, zei hij ooit, verwijzend naar Jeb die hem kwalijk had genomen dat hij met zijn kandidatuur diens plannen dwarsboomde, probeerde geldschieters aan Bush te ontfutselen.

De ambitieuze jonge kandidaat, de man die “praat alsof hij dubbel geparkeerd staat”, tekende vreemd genoeg een voorzichtige, overdreven tactische campagne uit, waarbij hij rekende op een hele serie tweede en derde plaatsen om uiteindelijk de genomineerde te worden.

Dat leek even te werken, toen hij in Iowa derde werd, een overwinningsspeech afstak en met “Marco-mentum” leek te stijgen in de peilingen.

Drie overwinningen, veel verlies

Maar dan liep het spaak. Eerst in New Hampshire, waar hij een lamentabel debat had. Hij recupereerde even, met een tweede plaats in South Carolina, maar na Nevada, toen hij Trump in Trumpiaanse termen begon uit te schelden, viel de bodem uit zijn campagne. Trump bleek geloofwaardiger te schelden.

Rubio kende een gestage daling in de peilingen. Hij werd steeds vaker vierde. Hij won slechts drie van 28 voorverkiezingen: Minnesota, Puerto Rico en Washington DC.

In zijn thuisstaat Florida, zijn laatste bastion van verdediging, zijn laatste hoop op een tegenoffensief, werd hij na een campagne van weken zwaar gevloerd door Donald Trump. Hij bleef bijna 20 procent bij de zakenman achter.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Tijdens zijn politieke carrière heeft Rubio op zere tenen gestaan. Op die van Jeb Bush, op die van de Tea Party, die hem als senator hielp verkiezen, en die hem kwalijk nam dat hij bereidheid tot compromis inzake illegale migratie had getoond. De zere tenen zijn zo talrijk dat men zich nu afvraagt of hij nog wel een politieke toekomst heeft.

In zijn afscheidstoespraak ging het daar niet over. Er was een politieke storm in het land en in de partij die men had moeten zien aankomen, zei hij, met een partij-establishment dat vaak neerkeek op de conservatieve leden.

Hijzelf had ernaar gestreefd om een president te worden “die alle Amerikanen graag zou zien, ook degenen die hem niet graag zien.”

“Na vanavond is het duidelijk dat terwijl we aan de juiste kant staan, we niet aan de winnende kant staan. Terwijl dit misschien geen jaar was voor een hoopvolle en optimistische boodschap over onze toekomst, blijf ik optimistisch over onze partij”.

“Hoewel het niet Gods plan was dat ik dit jaar, of misschien zelfs op een ander moment, president word, en hoewel ik mijn campagne vandaag stopzet, is het feit dat we zover zijn gekomen een bewijs van hoe bijzonder Amerika echt is”.

Hij zag er beter uit dan de voorbije dagen, duidelijk opgelucht dat het voorbij was.

Partner Content