‘Het Europese verhaal is niet ten einde, wel integendeel’

‘Haal champagne in huis, trek uw beste kleren aan, kus uw geliefde’, schrijft Philippe De Backer. ‘Want het is Europadag vandaag! De kans is groot dat die dag aan u voorbijgaat, toch heeft er geen enkele feestdag zo een impact op uw leven. Europa is dood? Leve Europa.’

Op 9 mei 1950 stelde de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman zijn visionaire plan voor om kolen en staal, de ingrediënten van de oorlogsindustrie, in Europa gezamenlijk te beheren. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal was geboren, de economie kreeg een impuls, 9 mei werd de officiële Europese feestdag.

Meer dan 60 jaar later staat de populariteit van de Europese Unie onder druk. Europese politiek lijkt vreselijk moeilijk te zijn, alleen te begrijpen door zonderlingen in muffe kamers. Niets is minder waar. Europa beïnvloedt uw leven van het moment dat u opstaat tot u gaat slapen. U staat ’s morgens op, stapt de auto in om naar uw werk te rijden? De strenge veiligheidsvoorschriften in uw auto zijn Europees bepaald. U moet voor het werk naar het buitenland? Mobiel surfen werd dankzij Europa al goedkoper, en de roamingtarieven zullen binnenkort zelfs afgeschaft worden. U gaat naar de supermarkt, koopt verse groentjes en vlees voor ’s avonds? U kunt er dankzij Europa op rekenen dat de voedselkwaliteit van uw bord gegarandeerd is. U bent nog iets vergeten en spurt snel naar de nachtwinkel en u betaalt met de kaart? De tarieven die u daarvoor betaalt zijn dankzij Europa verlaagd.

Vlaamse of Belgische regels moeten ook vaak aangepast worden aan Europese wetten. Vaak hoor je daarbij dat het moet van Europa. Vooral als er weinig populaire maatregelen op til zijn, wordt Europa als excuustruus gebruikt. Als Europa er daarentegen voor zorgt dat je minstens twee jaar garantie krijgt als je iets koopt, heeft de bevoegde minister van Consumentenzaken er plots helemaal zelf voor gezorgd.

Er klopt dus ergens iets niet. Toch weiger ik mee te stappen in het Europese doemdenken. Als liberaal schaar ik mij eerder achter toekomstgericht denken, en dan kom je automatisch uit bij meer Europese samenwerking. Denkt er nu echt iemand dat we radicalisering kunnen tegengaan door aan de grenzen opnieuw iedereen zijn koffers te controleren? Denkt er nu echt iemand dat we aan de grenzen hoge netten, of misschien zelfs muren, moeten bouwen om de route van vliegtuigen te controleren? Of denkt er nu echt iemand dat de Amerikaanse president Obama onder de indruk zal zijn als hij een telefoontje krijgt van de Estse, Sloveense of Maltese premier om te onderhandelen over een verregaande handelssamenwerking tussen de VS en Malta? Of misschien willen we zelfs de grenzen sluiten? Europa als een soort museum of Disneyland. It is a small small world, dus we mogen onze ogen niet sluiten.

Compromissen zijn niet altijd sexy

We maken samen afspraken omdat dat beter is voor onze economie, het milieu, én de burger. We organiseren ons op een schaal die ervoor zorgt dat we beslissingen kunnen nemen die er toe doen en een verschil maken in de wereld. Zo kunnen we onze fundamentele waarden en vrijheden uitdragen. En ja, soms is de Europese politiek een gedrocht, het duurt vaak lang en compromissen zijn nooit sexy. Maar als ik lees dat uit een onderzoek van de KULeuven blijkt dat 85 procent van de Vlaamse jongeren en 80 procent van de volwassenen zich Europeaan voelt, dan geloof ik nog dat Europa kan doen dromen.

Het Europese verhaal is niet ten einde. Integendeel, you ain’t see nothing yet. En net daarom ben ik EuroPhil.