Harry Reid, onder Obama de machtige Democratische meerderheidsleider in de Senaat, is op 82-jarige leeftijd overleden. Hij danste liever dan hij vocht, zei hijzelf ooit, maar hij vocht vaker.
Reid was een van de politieke figuren die Barack Obama pushte zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 2008. Obama werd door velen te jong geacht, maar Reid vond dat zijn tijd gekomen was. In 2010 hielp hij Obama om de nieuwe zorgwet, ‘Obamacare’, door de Senaat te loodsen. Hij was, samen met Nancy Pelosi, speaker in het Huis van Afgevaardigden, degene die het stimuluspakket na de bankencrisis door het parlement deed goedkeuren.
Reid is overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Hij leed sinds 2018 aan de ziekte.
Bordelen
Reid was arm geboren in Searchlight, een mijndorp in Nevada, in wat The New York Times omschrijft als ‘bijna Dickensiaanse omstandigheden’: ‘Zijn huis had geen waterleiding, zijn vader was een alcoholieker en mijnwerker die uiteindelijk zelfmoord zou plegen, en zijn moeder hielp de familie overleven door de was te doen voor plaatselijke bordelen’. In zijn klas zaten amper zes leerlingen en Reid kon later trots beweren dat hij in het hoogste derde van de klas eindigde.
Een commentator stelde vast dat hij ‘geen greintje charisma’ had en Reid was daar niet rouwig om. Hij was niet charmismatisch, niet mooi, niet de allerslimste, maar, zei hij, hij werkte hard. Hij had als jongere leren boksen, onder meer om zijn vader op andere gedachten te brengen als die zijn moeder sloeg. Als amateur bokser, zei hij later, had hij leren dansen en leren vechten. Hij verkoos het dansen, maar de elegantie liet hij niet vaak zien. Het was door te vechten, door te werken hogerop geraakt. Hij had zijn eigen studies grotendeels betaald, en was uiteindelijk als advocaat afgestudeerd.
Wat later ging hij in de politiek, waar hij zich hogerop werkte, tot de top van wat een niet-charmismatische, wat stuurse figuur kan bereiken: topper in de Senaat. In 1987 was hij senator voor de staat Nevada geworden, in 2007 werd hij in de Senaat de leider van de Democratische meerderheid. Hij behield die positie tot 2015.
Anti-abortus
Samen met de Pelosi probeerde hij de plannen van Obama te realiseren. Ongeveer alle middelen waren goed om aan 60 van de 100 stemmen in de Senaat te geraken: cadeaus voor de bewoners van de staten van aarzelende senatoren, verdeel en heers. Hij veranderde de regels zodat Obama’s genomineerden gemakkelijker goedgekeurd konden worden. Het lag niet in zijn bedoeling om Republikeinen te plezieren, zei hij, maar sommigen legden een deel van de schuld voor de verzuurde en verharde relaties tussen de partijen bij hem.
Binnen zijn eigen partij behoorde hij tot de rechtervleugel, met name op twee essentiële punten. Hij was anti-abortus en anti-migratie.
Hij was net zomin als charismatisch een begenadigd redenaar. En hij was niet de meest tactische onder de leidende figuren. Hij was eerder een flapuit en moest zich onder meer tegenover president George W. Bush verontschuldigen, nadat hij hem een ‘loser’ en een ‘leugenaar’ had genoemd. (hij verontschuldigde zich voor loser, niet voor leugenaar). Hij zei tijdens een uitgelekt gesprek dat Obama verkozen kon worden als eerste zwarte president omdat hij sprak ‘zonder negerdialect, tenzij hij dat zelf wou’. Hij verontschuldigde zich bij Obama, die de verontschuldiging accepteerde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier