In aanloop naar de tussentijdse verkiezingen in november schrappen de Republikeinen een aantal geplande reclamespots voor de Senaat. Een kiesfonds dat 181,5 miljoen dollar binnenhaalde, is al zo goed als uitgeput.
Tot halverwege juni waren de vooruitzichten van de Republikeinen voor de tussentijdse verkiezingen zonnig. Democratische president Joe Biden tuimelde naar een historisch dieptepunt in de populariteit – 37 procent. De inflatie sprong de hoogte in. De politieke verwachtingen voor de tussentijdse verkiezingen, die bijna altijd winst opleveren voor de oppositiepartij, waren hooggespannen. De Republikeinen zouden een aardverschuiving veroorzaken en een overdonderende meerderheid verwerven in het Huis van Afgevaardigden, en ze zouden de Senaat binnenhalen. Dat ze een meerderheid in het Huis zullen behalen, blijft nog altijd de verwachting. Maar of dat zal gebeuren met een ruime meerderheid, is intussen de vraag. Van overdondering is geen sprake meer.
In de Senaat liggen de zaken moeilijker. Ten eerste structureel: het Huis wordt om de twee jaar herkozen. Senatoren zetelen zes jaar, wat maakt dat slechts een derde van de honderd verkozenen om de twee jaar verkozen moeten worden. Dit jaar zijn er meer uittredende Republikeinen (21, tegen 14 Democraten), wat de marge op Republikeinse vooruitgang beperkt. In een Senaat waar beide partijen momenteel vijftig zetels bezetten, en waar de Democratische vicepresident Kamala Harris de beslissende stem kan uitbrengen, leek het voor de Republikeinen toch mogelijk, zelfs waarschijnlijk, om minstens één zetel, en dus de meerderheid te verwerven.
Dat was zo voor de beslissing van het Hooggerechtshof om het recht op abortus af te schaffen. Dat was zo voor enkele primary’s niet zo beste Republikeinse kandidaten opleverden.
‘Crudités’
De huidige Republikeinse leider in de Senaat, Mitch McConnell, verwees vorige maand naar de ‘kwaliteit van de kandidaten’ om de verwachtingen over een mogelijke meerderheid te temperen. McConnell zei het niet met zoveel woorden, maar de schuld voor die kwaliteit legde hij bij gewezen president Trump, die in de voorverkiezingen soms heel radicale of politiek onvolwassen kandidaten door de primary’s helpt. Zo is in cruciale staat Pennsylvania tv-dokter Mehmet Oz de Republikeinse kandidaat geworden – een man die eigenlijk in de staat New Jersey woont, en die hilariteit veroorzaakte door in een campagnefilmpje rond levensduurte te klagen over de prijs van ‘crudités’ (en bovendien een verkeerde naam voor het warenhuis te bedenken). Pennsylvania is voor een groot stuk arbeidersgebied, en het woord ‘crudités’ levert daar geen stemmen op, wel integendeel.
Oz ligt in de strijd om een vacante Republikeinse Senaatszetel achterop bij een Democratische tegenstander, John Fetterman, die herstelt van een infarct en nog niet op kruissnelheid campagne kan voeren.
Traditioneel kunnen Republikeinse kandidaten in nood financiële en logistieke hulp ontvangen van het National Republican Senatorial Committee, maar dat comité zit door zijn geld heen.
Oz is een van de kandidaten die minder steun van het comité zal krijgen, terwijl zijn Democratische tegenstander duidelijk de wind in de zeilen heeft qua fondswerving.
Vrijdag legde The New York Times in detail uit wat er was misgelopen bij het National Republican Senatorial Committee, dat onder leiding staat van senator Rick Scott, die zelf presidentiële ambities heeft.
Het comité, dat onder meer verantwoordelijk is voor de fondswerving voor Senaatskandidaten, had tegen eind juli 181,5 miljoen dollar binnengehaald – een recordsom – maar 95 procent van de verworven fondsen was ook weer opgeraakt. Daardoor was er begin augustus – oude reserves inbegrepen – nog slechts 28 miljoen dollar over om de campagne aan te vatten. Die schaarste leidde tot ingrepen. Midden augustus werden geplande advertenties en spots ter waarde van ongeveer 10 miljoen dollar geschrapt. Onder meer in cruciale, want zwaar betwiste staten Pennsylvania, Wisconsin en Arizona werd bezuinigd. Ook werd voor minstens 1 miljoen dollar uit het legaal fonds van het comité weggehaald om als campagnegeld te dienen.
‘Antwoord JA’
Waar gingen die 181,5 miljoen dollar (minus 5 procent) naartoe?
Volgens The New York Times, die zich baseert op interviews met meer dan 25 anoniem gebleven betrokkenen, had het onder meer te maken met dure investeringen in informatisering en in een systeem om meer online bijdragen te verwerven. Een investering van 23 miljoen dollar in online fondswerving leverde slechts 6 miljoen aan bijdragen op, een netto verlies van 17 miljoen.
Met een agressief systeem van sms’jes bestookte het comité sympathisanten. Een van die sms’jes las: ‘Dit is dringend, ondersteun je Trump?’. Daarop volgde de lijn: ‘Antwoord JA om 25 dollar te storten’. Het geld werd na het aanvinken van “ja” automatisch van de rekening afgehaald.
Het regende naderhand klachten van mensen die achteloos op “ja” hadden geklikt en die hun geld terugeisten. Nergens werd duidelijk gemaakt waarvoor het geld zou gebruikt worden. De campagne werkte averechts. In totaal moest het comité ruim 8 miljoen dollar terugstorten aan sympathisanten die ineens wat minder sympathiseerden.
Behalve aan informatisering en aan sms-campagnes had het comité ook 13 miljoen dollar uitgegeven aan adviseurs, 9 miljoen aan de afbetaling van schulden en 7,9 miljoen aan het huren van maillijsten, naast ongeveer 40 miljoen aan vroege advertenties. Die vroege advertenties waren strategisch bedoeld. Ze moesten contactinformatie opleveren van potentiële schenkers, die gedurende de rest van de campagne verder zouden kunnen bijdragen. Maar dat gebeurde niet, misschien door de hoger geschetste averechtse effecten, misschien door de inflatie. De geworven fondsen bleven sinds die vroege advertentieronde beneden wat men in het verleden had vergaard.
Zoals The New York Times zelf schrijft: dit alles zou geen thema zijn en geen stof doen opwaaien als de peilingen beter waren. Maar nu er bij slechtere peilingen ook bezuinigd moet worden, is de kritiek, weliswaar grotendeels anoniem, oorverdovend.
Medestanders van senator Rick Scott beweren dat de investeringen en de informatisering op termijn zullen opleveren. Andersdenkende partijgenoten beweren dat de grote informatisering die Scott binnen het comité doorvoert, en de uitbreiding van de mailinglisten, ten gronde bedoeld zijn om zijn verwachte presidentscampagne vooruit te helpen, dat hij zijn eigen ambities voorrang geeft op het partijbelang.
Dat het comité de bodem in zijn koffers ziet, betekent niet dat de partij zonder geld zit. Een Super-PAC van oppersenator Mitch McConnell heeft vanaf deze week voor 160 miljoen dollar tv-advertenties gepland. 28 miljoen daarvan om een bedreigde, door Trump ondersteunde kandidaat in Ohio nieuw leven te geven.
Naast McConnell zit ook Donald Trump nog op bergen geld, dat hij echter node lost. De parlementscommissie die de bestorming van het Capitool onderzoekt, belooft deze maand tijdens een hoorzitting nog met details te komen over de niet zo koosjere fondswerving van de gewezen president.
Boete van 1,7 miljard dollar
Tussen Rick Scott en Mitch McConnell botert het al langer niet. McConnell had beslist dat de Senaats-Republikeinen zich tijdens de campagne zouden concentreren op de tekortkomingen van de Democraten en niet op een eigen programma. Scott daarentegen lanceerde wel inhoudelijke voorstellen: meer belastingen voor lagere inkomens, en afbouw van sociale zekerheid – voorstellen die herhaaldelijk door president Biden zijn aangehaald als voorbeelden van wat de Republikeinen beogen.
Nu is het openlijk ruzie. Scott schreef een opiniestuk tegen (de niet bij naam genoemde) McConnell waarin hij diens klacht over de ‘kwaliteit van de kandidaten’ op de korrel nam. Scott noemde ‘onze kandidaten beledigen een verbazingwekkende daad van lafheid’. Hij vindt, zoals Trump eerder, dat McConnell de medewerkers en kandidaten demoraliseert, terwijl hij hen juist zou moeten ondersteunen met zijn geld.
Medestanders van McConnell laten niet na te verwijzen naar Scotts recente reis met een luxejacht in de Middellandse Zee, of te verwijzen naar de ziekenhuisketen die Scott in de jaren 90 leidde, en die uiteindelijk veroordeeld werd tot 1,7 miljard dollar schadevergoeding wegens fraude.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
