Stemmen uit Oekraïne (10): ‘Mijn man wil in Duitsland blijven, hij denkt dat we er een beter leven zullen hebben’

Oekraïense vluchtelingen in een opvangcentrum in Polen, 7 maart 2022. © belga
Jeroen Zuallaert

Terwijl de oorlog onverminderd verder woedt, legt Knack zijn oor te luisteren bij Oekraïners. Hoe kijken zij naar het conflict met Rusland? Vandaag: Joelija, wachtend op de bus naar Hamburg.

‘Het is hartverwarmend hoe vriendelijk de Polen zijn’, zegt Joelija. Ze is een jaar of dertig, draagt een zwarte jas, en heeft een pleister op haar bovenlip. ‘De hulp die we krijgen is enorm. We kunnen hier zitten, rusten, slapen, eten, een beetje uitblazen. In Oekraïne lukt dat nergens. Ik word er echt emotioneel van. Ik kan niet stoppen met glimlachen.’

Ik ontmoet haar in een winkelruimte van een verlaten winkelcentrum op enkele kilometers van de grens. De winkelruimte ligt volgestouwd met matrassen, dekens en kussens waarop vrouwen en kinderen proberen op te warmen. Aan de ingang hangt een ruitjespapier waarop in hoofdletters ‘BELGIË’, ‘NEDERLAND’ en ‘DUITSLAND’ geschreven staat. Joelija vertelt dat ze aanvankelijk probeerde om met haar gezin in hun thuisstad Kiev te blijven. Al snel werd duidelijk dat het bijna onmogelijk was. ‘We hoorden voortdurend sirenes. De kinderen waren bang om te slapen. We sliepen op de duur in de gangen van het appartement, uit angst voor de sirenes.’

Bovendien heeft het gezin van Joelija een extra uitdaging. Daniil, haar zevenjarige zoontje, heeft hersenverlamming, een aandoening waardoor hij moeite heeft om te stappen en te spreken. Terwijl we met elkaar praten, schuifelt het jongetje vrolijk zwaaiend voorbij. Timofej, zijn vier jaar jongere broertje, heeft het minder begrepen op journalisten. ‘Daniil kan pas sinds zijn vijfde stappen’, vertelt Joelija. ‘Toen zijn broertje geboren werd, is hij plots beginnen te stappen en praten. Ze hebben enorm veel aan elkaar.’ De zorg voor Daniil legt sowieso een enorm tijdsbeslag op Joelija’s familie. Ze heeft haar job opgegeven om haar zoontje te helpen revalideren. ‘Sinds anderhalf jaar begeleiden we Daniil actief’, zegt ze trots. ‘Hij krijgt massages en gaat naar de kinesist, de psycholoog, de logopedist. Hij gaat ondertussen naar het eerste leerjaar.’

Door Daniil mag Joelija’s echtgenoot per hoge uitzondering met hen meereizen. Normaal gezien moeten mannen ter plaatse blijven omdat ze opgeroepen kunnen worden voor het leger. ‘We maken ons grote zorgen’, zegt Joelija. ‘Bijna al onze familieleden zijn nog in Oekraïne. We hebben vrienden uit Charkiv, die ons vertelden dat er een raket op hun gebouw is gevallen. Ik voel me verschrikkelijk dat ik hen heb achtergelaten, maar ik wilde mijn kinderen redden. Er zijn veel kinderen met een handicap die niet meer weg raken. Ik vind dat we de juiste keuze hebben gemaakt.’

Vanavond stapt ze met haar man en zoontjes op de autobus naar Hamburg, waar ze bij een vriendin kunnen verblijven. Wat daarna volgt, weet ze niet. ‘Mijn man wil dolgraag in Duitsland blijven wonen. Hij denkt dat we er een beter leven zullen hebben: betere salarissen, betere scholen, betere zorg voor Daniil. Ik weet het niet. We zijn enorm gehaast weggevlucht. We hebben bijna niets bij ons. Ik ben ook ontzettend verknocht aan mijn familie. Ik hoop dat we snel weer terug kunnen.’

Stemmen uit Oekraïne:

Partner Content