Dat Boris Johnson zijn eigen lockdownregels overtrad, is zeker. Maar zal hij daarvoor ook een politieke prijs betalen?
Het klinkt cynisch, maar het zou kunnen dat met Boris Johnson alvast één winnaar van de oorlog in Oekraïne bekend is. De Russische invasie van Oekraïne leidde in Londen namelijk de aandacht af van de klacht dat de premier en leden van zijn kabinet de strenge covidregels die ze de bevolking oplegden verschillende keren met voeten traden. Onder meer Johnson zelf kreeg daarvoor al een boete, waardoor hij de eerste Britse premier in functie is die op een inbreuk van de strafwet wordt betrapt. Hij sprak meteen na het begin van de oorlog grote woorden aan het adres van Moskou en wandelde met de Oekraïense president Volodymyr Zelensky door kapot geschoten straten in Kiev. Thuis hielden de Britten de deur voor vluchtelingen uit Oekraïne ondertussen wel lang dicht.
Met Boris Johnson zou alvast één winnaar van de oorlog in Oekraïne bekend zijn.
Zes maanden na de eerste berichten over partygate, zoals het schandaal in Londen wordt genoemd, denkt Johnson er niet over om een stap opzij te zetten. Het is trouwens nog wachten op het volledige politierapport over de feestjes die in volle lockdown in Downing Street werden gehouden. De verzamelde oppositie kreeg het vorige week wel voor elkaar dat er nu ook een parlementair onderzoek komt. Dat moet uitmaken of de premier tegen het parlement heeft gelogen. Zelf bood hij de parlementsleden alvast nog een keer zijn verontschuldigingen aan: hij houdt vol dat hij niet besefte dat hij zijn eigen regels overtrad.
Toen dat parlementaire onderzoek op tafel lag, pakte de regering toevallig met een nieuw migratieplan uit. Dat wil economische vluchtelingen die met bootjes het Kanaal oversteken op een vliegtuig naar Rwanda zetten. Johnson zegt dat het plan mensensmokkel moet tegengaan, maar hij wil migranten vooral ontmoedigen om de oversteek te riskeren. Londen betaalt Kigali veel geld en legt bezwaren over de belabberde reputatie van Rwanda op het vlak van mensenrechten naast zich neer. Vluchtelingenorganisaties noemen het hele idee onmenselijk, maar ondertussen onderhandelt ook EU-lidstaat Denemarken met Rwanda en betaalt Europa de Turken al jaren miljarden om Syrische vluchtelingen op te vangen. Dat neemt niet weg dat het Britse plan ook onder tory-parlementsleden al een ‘massive distraction’ is genoemd. Afleiding voor wat echt aan de hand is.
Het is in het Verenigd Koninkrijk sowieso moeilijk om een zittende premier tot ontslag te dwingen. Het is daarvoor nodig dat ten minste vijftien procent van de leden van zijn fractie in het Lagerhuis hun vertrouwen opzeggen. Er is wel een code waaraan leden van de regering zich moeten houden, maar die moet Johnson in dit geval op zichzelf toepassen. De regering houdt het erbij dat het woord uiteindelijk aan de kiezer is. Dat is, schreef The Guardian, alsof het publiek over de uitkomst van een voetbalwedstrijd beslist. Dat publiek lijkt de partygatefratsen van Johnson wel stilaan beu. Als de lokale verkiezingen in mei voor de tory’s tegenvallen, zal Johnson toch al zijn talent van ontsnappingskoning nodig hebben om politiek te overleven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
