‘Is het momentum voor de Franse centrumrechtse Valérie Pécresse alweer voorbij?’

De centrumrechtse Valérie Pécresse wil de eerste vrouwelijke president van Frankrijk worden, maar de wind lijkt nu gekeerd te zijn.

Minder dan zeven weken voor de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in Frankrijk stokt de campagne van Valérie Pécresse. Nadat ze de voorverkiezingen van haar centrumrechtse partij Les Républicains won, leek het erop dat ze het Emmanuel Macron moeilijk kon maken. Ze heeft er het profiel en de ervaring voor. Ze geldt in haar partij doorgaans als gematigd, pro-Europees en staat een economische politiek voor die niet echt veel van die van Macron verschilt. Ze bestuurt de regio Ile-de-France, kwam in de politiek door Jacques Chirac en was minister in regeringen van Nicolas Sarkozy – de twee recentste centrumrechtse presidenten van Frankrijk.

Maar de wind is gekeerd. Het leek er wekenlang op dat Pécresse het in de tweede ronde van de verkiezingen tegen Macron zou opnemen voor het Elysée, maar de twee extreemrechtse kandidaten, Marine Le Pen en Éric Zemmour, gaan haar nu in peilingen weer vooraf. Dat heeft ze voor een deel aan zichzelf te wijten. Ze voert niet de meest bevlogen campagne. Zo hield ze twee weken geleden tijdens een grote meeting in Parijs houterig een weinig geïnspireerde toespraak, die ook nog eens erg slecht werd ontvangen. Ze ontkent het zelf en vergelijkt zichzelf nog altijd met Thatcher en Merkel, maar feit is dat ze zich op zoek naar stemmen een stuk rechtser opstelt dan haar partij van haar gewend is.

Pécresse won de voorverkiezingen in haar partij van Éric Ciotti, die campagne voerde met een uiterst rechts programma. In een poging om zijn aanhang in de partij niet te verliezen, neemt Pécresse nu blijkbaar een deel van zijn discours over. Ze is tegenwoordig kritisch voor Europa en ze verwees in haar toespraak in Parijs ook naar de zogenaamde omvolkingstheorie, die wil dat er bewust naar wordt gestreefd om de autochtone Franse bevolking te vervangen door mensen van een vreemde origine, en dan vooral moslims. Die omvolking behoort tot het politieke palet van extreemrechts. Meer gematigde aanhangers van Les Républicains schrokken zich rot, zodat de partij nu op haar twee flanken bloedt: ze verliest aan het centrum en Macron, en aan radicaalrechts.

Het valt Pécresse ook niet mee dat Nicolas Sarkozy nog altijd niet heeft gezegd dat hij haar kandidatuur steunt. Ondanks zijn problemen met het gerecht blijft de oud-president populair bij kiezers van Les Républicains. Hij sprak met Pécresse, maar hij ging ook op bezoek bij Macron in het Elysée. Een gerucht wil dat hij Christine Lagarde, de voorzitter van de Europese Centrale Bank, naar voren schuift voor een prominente rol in een volgende regering van Macron, als hij herkozen wordt. Sarkozy zou geloven dat traditioneel rechts in Frankrijk alleen nog een kans maakt als het zich bij het centrum van Macron aansluit. Die is overigens officieel nog altijd niet kandidaat om zichzelf op te volgen. Campagne hoeft hij niet te voeren. Met de crisis om Oekraïne en zijn voorzitterschap van de Europese Raad maakt hij vanzelf bijna elke dag mee het nieuws.