Ethiopië, ik wens je voorspoed, geen oorlog en veel water!

Véronique Goossens reisde twee weken door Ethiopië. Ze zag een land in volle transitie, waar hoop en trots heersen. Dit is haar laatste blog.

De belangrijkste ondergrondse rotskerk van Lalibela is niet het officiële 8^e wereldwonder. Hoewel dat de natte droom is van elke Ethiopiër die het armoedestadium is ontgroeid. Terecht overigens. Het blijft verbijsterend hoe ze de kerk rond het jaar 1200 helemaal hebben uitgehouwen uit een rots. Ze strekt zich trots als een monoliet uit in de richting van god. En ook binnen werd ze stukje voor stukje leeggehaald, tot ze een plek werd met rechte muren, hoge plafonds en sierlijke vensters.

Na dat bezoek worden we losgelaten op de talloze winkeltjes van Lalibela. Tijdens die tocht speelt zich een tiental keren hetzelfde ritueel af. Jongens vragen ons van waar we komen. ‘Van België? Aha, uw hoofdstad is Brussel.’ En dan volgt een woordenballet dat uiteindelijk uitmondt in de vraag om geld. De origineelste onder hen pakt het zo aan: ‘Geef me eender welk land in Europa en ik geef u de hoofdstad.’ Zijn antwoorden zijn feilloos. ‘Jammer genoeg ken ik de hoofdsteden van Afrika niet. Daarvoor heb ik een handboek nodig en het zou fijn zijn als u me daarvoor het geld geeft.’

Onze reis loopt ten einde. Op de valreep neemt de turista me nog beet. Eigen schuld. Een vettige traditionele koffieceremonie langs de kant van de straat is geen goed idee. Mijn intuïtie kleurt donderbruin terwijl ik de drab naar binnen werk, uit sympathie voor de leuke dame bij wie ik niets kocht. Ze smeekte me om toch op zijn minst haar koffie te proeven. Mijn voorgevoel was juist.

Het is weer zeven uur in de ochtend. Vanuit mijn bed overschouw ik de kleren en toiletgerief, die ik na het shoppen voor mijn geliefden thuis, nog in mijn koffer wil krijgen. Mijn gedachten dwalen door de dagen die voor altijd voorbij zijn. Ethiöpie is een heerlijk land. Ik wens het voorspoed, geen oorlog meer en vooral veel water. Amassagnalo!