Amanda Gorman (23) is dankbaar voor haar nieuwe leven en de dag waarop ze een ster werd.
Drie jaar geleden zei u al dat u in 2036 kandidaat wilt zijn bij de presidentsverkiezingen in de VS. Wat zijn uw volgende stappen?
Amanda Gorman: Ik wil vooral doorgaan op de weg die ik gekozen heb, opkomen voor zaken die ik belangrijk vind, me engageren.
U schreef het gedicht The Hill We Climb terwijl in Washington het Capitool werd bestormd. Heeft dat het schrijven beïnvloed?
Gorman: Het heeft het in ieder geval een urgentie verleend. De bestorming van het Capitool door rechtse extremisten en racisten bevestigde vooral waarom dit gedicht geschreven moest worden: als herinnering aan onze gedeelde waarden – zoals hoop, mededogen, rechtvaardigheid en democratie.
Wat is de grootste verandering in uw dagelijks leven sinds uw speech op de inauguratie van Joe Biden?
Gorman: Dat ik herkend word op straat. Vroeger had ik al een beperkt publiek. Ik hoopte dat mijn woorden zouden blijven hangen, maar ik had nooit durven te dromen dat er wereldwijde aandacht voor mij zou ontstaan. Daar moest ik wel even aan wennen. Ik ben er dankbaar voor, want het betekent dat mijn woorden zeer veel mensen kunnen raken en helpen.
Ik hoop dat de volgende generatie nog moediger en gepassioneerder zal zijn dan ik.
U schrijft in de laatste regels van uw gedicht over het licht, en over de moed om het door te geven. Is uw generatie in de omgang met haar identiteit moediger en zelfbewuster dan de vorige?
Gorman: Als mijn generatie moediger is, dat komt dat omdat we op de schouders staan van reuzenvrouwen: Maya Angelou, Elizabeth Alexander, Philis Wheatley… Dat ik de kans kreeg om te spreken op de inauguratie van Biden was alleen mogelijk dankzij hun baanbrekende werk. Vrouwen hebben duizenden jaren in angst geleefd, en nu is zelfvertrouwen mogelijk. Ik hoop dat de volgende generatie nog moediger en gepassioneerder zal zijn dan ik.
U had vroeger een spraakgebrek. Hoe hebt u dat overwonnen?
Gorman: Door eindeloos veel oefeningen te doen, om mijn tong te versterken. Het opzeggen van gedichten en rapteksten was een grote hulp, omdat ik er op die manier plezier aan beleefde.
Staat u tegenwoordig met plezier of angstig op het podium?
Gorman: Het is een combinatie van beide. Mijn angst zegt me dat het belangrijk is wat ik doe. Als er niet een zekere mate van moed voor nodig is, moet ik me afvragen waar ik mee bezig ben. Wat me motiveert om deze angst te overwinnen, is de liefde en het plezier tijdens het schrijven en optreden.
Tijdens uw speech kon men uw gedicht bij wijze van spreken aflezen aan uw handen. Hoe hebt u geleerd om uw woorden op die manier kracht bij te zetten?
Gorman: Ik gesticuleer altijd veel als ik spreek, ook in het dagelijks leven. Ik kom oorspronkelijk uit de wereld van de dans, en toen ik gedichten begon te schrijven, was beweging als iets vanzelfsprekends in mij aanwezig. Het hielp me ook om woorden over te brengen die ik door mijn spraakgebrek moeilijk gezegd kreeg. Veel performers gebruiken hun handen, zoals Maya Angelou of Beyoncé. Ik kijk ook naar hun stijl, maar ik probeer mijn eigen weg te vinden, omdat hij uit mijn persoonlijke geschiedenis is ontstaan.
