‘De Chinese verbetenheid om Taiwan op langere termijn in te nemen, neemt verder toe’

Vorige week bezocht Nancy Pelosi, voorzitster van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, Taiwan. Wekenlang dreigde China met vergelding. Even leek het alsof Peking een aanval voorbereidde op Kinmen, een klein Taiwanees eiland op slechts een zevental kilometer voor de Chinese kust. Sociale media verspreidden foto’s van gevechtsvoertuigen in de haven van het Chinese Xiamen en burgers die bloed gaven. Al valt de reactie voorlopig nog mee, de verbetenheid om Taiwan op langere termijn in te nemen, neemt verder toe.

De Chinese vergelding beperkt zich vooralsnog tot economische sancties en militaire oefeningen. Die manoeuvres zijn betekenisvol en wel om drie redenen. Om te beginnen zette China een aantal moderne wapens in, waaronder de Dongfeng-17. Die raket is bijzonder omdat ze is uitgerust met een beweegbare hypersonische kop om de verdediging van de vijand te slim af te zijn. Alle wapens die de voorbije week werden ingezet, tonen hoe gemoderniseerd het Chinese leger is sinds de vorige grote crisis in de Straat van Taiwan in 1996.

Een tweede verschil is dat China nu ook oefende in het oosten van Taiwan, in de Stille Oceaan. Die oefening beperkte zich tot enkele marineschepen, maar bevestigt de verzuchting om de Verenigde Staten weg te houden van Taiwan. Hoewel ze, voor zover bekend, niet gebruikt werden, circuleerden foto’s van de Dongfeng-21D en -26. Die raketten zijn ontwikkeld om Amerikaanse vliegdekschepen in het oosten van Taiwan te treffen. Tot slot kwamen de oefenzones in het westen neer op een kortstondige, bijna volledige blokkade van de Straat van Taiwan.

Simulaties van een mogelijke oorlog over Taiwan zijn niet eenduidig. Hoewel de meeste simulaties wijzen op Chinese dominantie rond de Straat van Taiwan en grote uitdagingen voor Amerika om het eiland te hulp te schieten, zijn ze niet zo stellig over het vermogen van China om het hele eiland snel in te nemen. Tenminste niet zonder het helemaal te vernietigen, zoals Rusland vandaag doet in Oekraïne. En dan nog: net als Rusland kampt China met een relatief beperkte productiecapaciteit van moderne raketten. Het zal nog enkele jaren duren voor de arsenalen aangevuld zijn.

Het Chinese leger is enorm gemoderniseerd sinds de vorige grote crisis in de Straat van Taiwan.

China zal de gaten in zijn militaire macht dichten. Eén van de intrigerende kwesties daarbij betreft de Chinese afhankelijkheid van Taiwanese computerchips. Ook nu kan Peking het zich niet veroorloven om met economische sancties de handel in computerchips te treffen. De meningen lopen uiteen over hoe snel China zelf voldoende kleine chips kan maken. Deze zomer raakte bekend dat het een chip van 7 nanometer vervaardigde, maar met verouderde technologie, zogenaamde diepe ultraviolette lithografen, in plaats van de extreme ultraviolette lithografen die Taiwan en westerse landen gebruiken. Maar wellicht werken de huidige Chinese chips al behoorlijk voor de meeste militaire toepassingen.

Toptechnologie is niet het enige wat de uitkomst van een oorlog bepaalt. Dat schreef de ideoloog Xu Jianfeng vorige week: ‘De overwinning hangt af van de macht van het land en de wilskracht in onze harten.’ Die wilskracht lijkt groot. Peilingen tonen al jaren aan dat de Chinezen bereid zijn om te vechten voor de eenheid van het land, mét Taiwan erbij. De Chinese ambassadeur in Parijs zei vlakaf dat alle Taiwanezen heropgevoed moeten worden en opnieuw Chinees moeten worden. De Chinese pers schrijft meer dan ooit over het verraad van de Taiwanese oproerkraaiers. ‘Ze zijn niet alleen een vijand van onze staat,’ observeerde Tu Haiming ‘maar ook van 1,4 miljard Chinezen en van hun eenheid als belangrijkste waarde.’