‘Ik ga waar machteloosheid toeslaat’, zegt Carlo Herpoel, een kunstenaar uit Kortrijk. En dat meent hij. Nadat hij eerder de handen uit de mouwen stak in rampgebieden als Haïti en de Filipijnen, ging hij de noden lenigen in het door modder overspoelde vluchtelingenkamp in het Noord-Franse Duinkerke. Sinds eind april vertoeft hij in het Griekse Idomeni, waar duizenden vluchtelingen gestrand zijn nadat Macedonië zijn grens hermetisch afsloot. Voor Knack.be houdt hij een dagboek bij.
Pas aangekomen in Idomeni. Ik zal een tijdje mijn intrek nemen in het appartement van Mike, een vriend die hier al drie weken tolkwerk verricht in de vluchtelingenkampen en van plan is om te blijven. Terwijl duizenden vluchtelingen iets verderop in mensonwaardige omstandigheden proberen te overleven, zit ik hier knusjes mijn dagboek te pennen. Toch voel ik me niet echt schuldig – ik weet dat de harde realiteit vlug de bovenhand zal nemen. Idomeni is geen scoutskamp.
Toen ik aankwam, huurde ik meteen een kleine wagen om zo mobiel mogelijk te zijn. Zo vermijd ik urenlange busreizen, kilometerslange wandeltochten en hoef ik niet af te hangen van chauffeurs die me al dan niet een lift willen aanbieden. Het is geen ‘inleefreis’ – ik probeer zo efficiënt mogelijk te zijn. De tijd die ik hier doorbreng, moet maximaal aan hulpverlening besteed worden.
Ontplofte banden
We waren nog geen dertig meter van het verhuurkantoor verwijderd, toen mijn wagentje achteraan door een scooter werd aangereden. Van een valse start gesproken. Met een gehavende bumper en na wat discussies zijn we eindelijk vertrokken. Op de snelweg moesten we plots uitwijken: een Mercedes 4×4 stond in lichterlaaie. We snelden de bestuurder te hulp en moesten met lede ogen toezien hoe de wagen helemaal uitbrandde. Heel veilig was het niet toen de banden ontploften. De bestuurder vroeg ons een lift te geven naar het Parkhotel. Hij had er een afspraak.
Tijdens de rit bleek die onfortuinlijke bestuurder, Robbie, een vrijwilliger uit Hongarije te zijn. Hij werkte reeds zeven maanden in het grote magazijn met hulpgoederen. Via Robbie is daarmee al vanaf de eerste dag een enorm netwerk opengegaan. Een geluk bij een ongeluk. Robbie toonde ons het magazijn en we overlegden over verdere samenwerking. Hoe moet ik aan hulpgoederen geraken? Kan ik ze ophalen? Worden ze gebracht? We hebben nog geen kamp gezien en we zijn reeds bezig met bedeling van goederen. Ik help nog even bij het laden van enkele bestelwagens en dan zetten we onze verkenningstocht verder.
Lees morgen het volledige eerste deel van het dagboek van Carlo Herpoel in Idomeni in onze +Zone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier