Voor het eerst in 40 jaar staken de artsen in Groot-Britannië. Ze nemen het niet dat de conservatieve regering van David Cameron ettelijke publieke voorzieningen schrapt en de zorgstaat steeds meer terugschroeft. Zelfs doe-het-zelftandheelkunde zit in de lift.
Mensen die hun eigen tanden trekken: u zag ze al op eeuwenoude prenten. De Britse oorlogsveteraan Ian Boynton deed het in 2009 omdat hij geen tandarts kon vinden. Hij verwijderde dertien rotte tanden met een nijptang. Foto’s van Boynton met zijn stapeltje gele stompjes haalden de pers. Zes jaar later is doe-het-zelftandheelkunde in ’s werelds zesde economie niet meer uitzonderlijk. Integendeel.
Online een vulling bestellen – inclusief plombeersel met kersensmaak – kost 5,90 euro. Een van de grootste bedrijven in zijn soort, DenTek, verkocht vorig jaar 250.000 tandheelkundige reparatiepakketten. De Stichting voor Tandheelkunde schat dat 20 procent van de Britten soms zelf een tand trekt of zich door een familielid of kennis laat ‘behandelen’. De Journal of Dental Research schat dat arme Britten tegen hun zeventigste verjaardag gemiddeld acht tanden minder bezitten dan hun rijkere landgenoten. Het gebit van de natie typeert misschien wel het best hoe de Britse welvaartsstaat van de toekomst eruit zal zien. De Britten kunnen er maar beter aan wennen.
Psychiatrische patiënten zwerven op straat
Om de overheidsschulden weg te werken, begon de regering van David Cameron vijf jaar geleden in de uitgaven te hakken. De publieke voorzieningen gingen op de schop. Sinds 2010 is de omvang van de Britse staat teruggeschroefd van 45 naar 40 procent van het bruto nationaal product. Wanneer de teller tegen 2020 op 36 procent staat, zal de overheid in bijna een eeuw niet zo klein zijn geweest. In het nieuwe Groot-Brittannië zal werk worden beloond en zelfredzaamheid de norm zijn. Alleen de alleroudsten en allerzieksten zullen worden opgevangen.
Bijna een miljoen overheidsbanen zijn verdwenen. Gemeentebegrotingen zijn gehalveerd. Opvangcentra, verzorgingstehuizen en dagverblijven zijn gesloten. Psychiatrische patiënten zwerven op straat terwijl gehandicapte kinderen thuisblijven omdat ze nergens heen kunnen. In het kleine Zuid-Engelse Frinton-on-Sea hebben ze de boodschap begrepen. Toen een tweede politiebureau er dichtging, besloten de burgers particuliere bewakers in te huren. Prijskaartje: 2,80 euro per week per inwoner voor drie bewakers. Bewakingsdiensten zouden wel eens de norm kunnen worden. In het hele land zijn bij de politie 17.000 banen verdwenen en zullen er nog eens 22.000 worden geschrapt.
Docenten betalen ontbijt van hun leerlingen
De Britten zijn halverwege de herinrichting van hun verzorgingsstaat. De regering heeft een deel van haar financiële verplichtingen afgewenteld op werkgevers. Overheidsfuncties zijn gedigitaliseerd en sommige sociale diensten geïntegreerd. Maar de impact is beperkt. Bijna 40 procent van de Britse bevolking valt uit de boot. Ze zijn aan zichzelf overgeleverd en zullen hun eigen netwerken moeten opzetten. In een tijd van nulurencontracten (die werknemers geen minimaal aantal werkuren garanderen) en onvoorspelbare inkomens zijn ze op sparen aangewezen. Ze moeten meer investeren in vrienden en buren. Sommige docenten betalen nu al het ontbijt van hun leerlingen. Wat therapeuten, notarissen, tandartsen, dokters, docenten en welzijnswerkers deden, zal door vrijwilligers gedaan moeten worden, zonder geld en zonder gezag. Want de Britse staat heeft zijn zorgfunctie afgeschaft. (Lia van Bekhoven)
