Wachten op je pakketje in 2021: een tijdlijn

Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.

’s Ochtends stuurt de post-app je een melding dat je pakketje er vandaag aankomt. En je krijgt ook een e-mail met diezelfde boodschap. En nog een melding. En er komt ook een postbode aanbellen om je persoonlijk te zeggen dat je pakketje straks geleverd wordt door een andere postbode. Dus wat je daaruit kunt afleiden, is – denk je – dat je pakketje vandaag geleverd zal worden. Vanaf nu is het opletten geblazen.

Je hebt geen idee wanneer je pakketje exact arriveert, dus je bevindt je vanaf nu tot het zover is in een staat van hoogste waakzaamheid aka code rood. Dat betekent: geen telefoons aannemen, niet naar boven gaan, niet te luid in- en uitademen – zodat je op elk moment de deurbel hoort – en je erbij neerleggen dat wassen en aankleden niet voor vandaag zal zijn.

Om iets over tien gaat de bel. Je valt uit zuivere lompheid over je eigen Birkenstocks onderweg naar de gang, maar slaagt er toch in om in een recordtijd van 4,3 seconden aan de voordeur te staan en die, aldus, te openen. Het is de buurvrouw. Natuurlijk. Gewoonlijk negeer je alle onaangekondigde deurbellen zoals het normale mensen in 2021 betaamt, maar vandaag kon je dat risico niet lopen, en dus kun je niet anders dan praten over de kids en de volleybalclub. Of de hockey. Of de kantklosles. Je hebt geen idee, je let zelden goed op.

Die tweede kop koffie was een vergissing, maar je hebt ze gemaakt (de vergissing en de koffie), dus je zit op het toilet met de deur open en de reeds gemaakte beslissing om als nodig je broek zonder twijfelen of andere tijdverspillende acties omhoog te trekken en naar de deur te lopen.

De bel gaat! Het is de postbode! Met een pakketje! Voor de buren die niet thuis zijn en of jij het pakketje voor hen in ontvangst wilt nemen! Kak!

Het is late namiddag. Je begint moedeloos te worden. En het koud te krijgen, want je truien liggen boven en jij bent verbannen tot de benedenverdieping. Dat pakketje gaat nooit komen. De post gaat je teleurstellen, net zoals je vader je altijd teleurstelde. Wow, dat ging dieper dan verwacht. Je herpakt jezelf en belt (straks, als het weer mag) naar je psycholoog.

De gemiste oproepen en uitnodigingen voor buitenactiviteiten stapelen zich op, maar je kunt er niet op ingaan. Dit is jouw nieuwe leven: wachten. En zuchten. En wachten.

Je krijgt een melding in de post-app en een e-mail en nog een melding, om te zeggen dat je pakketje thuis geleverd is. Wat niet waar is, want jij zit nog steeds kou lijdend en vooral pakketloos in de fauteuil. In een vlaag van onmiddellijke woede en het nummer van de klantendienst opzoekend, haast je je naar de gang, waar het pakketje op de grond ligt. Het was een enveloppe die door de brievenbus paste. Een dag verspild voor niks. Ach, dat kan gebeuren. Gewoon jammer dat het je verjaardag was.